Ο κόσμος να καίγεται και να χαλάει, οι «Ταλιμπάν» της άγριας νεοφιλελεύθερης επέλασης δεν επιτρέπεται να αποπροσανατολίζονται. 

 
Ο κόσμος να καίγεται και να χαλάει, οι «Ταλιμπάν» της άγριας νεοφιλελεύθερης επέλασης δεν επιτρέπεται να αποπροσανατολίζονται. Τα βήματα είναι απλά και παντού τα ίδια: Προσήλωση στην πανηγυρική περιγραφή ενός ανύπαρκτου success story και, σε περίπτωση που δεν πείσει η παράσταση αφήνοντας να παρεισφρήσουν στο πολιτικό σκηνικό τίποτα επικίνδυνοι τυχάρπαστοι, πρόσω ολοταχώς για κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού»… έτσι για να καταλάβουν οι πολίτες τι εστί «μονόδρομος».
 
Iσως βέβαια ο Ισπανός πρω­θυπουργός να βιάστηκε λίγο αποκαλύπτοντας, άθελά του, το άγχος που τον διακατέχει (αυτόν και το κόμμα του, τους σο­σιαλιστές παραδοσιακούς «αντιπά­λους» του, το Βερολίνο και τις Βρυ­ξέλλες) έναντι της ξαφνικής ανόδου τουPodemos, που πλέον εμφανίζε­ται ως πρώτη δύναμη στις δημοσκο­πήσεις.
 
Ο Μαριάνο Ραχόι δεν άντεξε. Παρά το γεγονός ότι απομένει σχε­δόν ένα έτος μέχρι τις επόμενες εκλογές, ο ηγέτης του κυβερνώντος συντηρητικού κόμματος, κάνοντας τον απολογισμό άλλης μίας λα­μπρής χρονιάς, πέρασε σε μια έμμε­ση αντεπίθεση, με μεγάλες δόσεις στρουθοκαμηλισμού, θέλοντας να κόψει τη φόρα τόσο στο Podemos- το οποίο, παρεμπιπτόντως, επέλεξε να αγνοήσει πλήρως χωρίς καν να το κατονομάσει – όσο και σε όσους… φαντασιόπληκτους πιστεύουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
 
Επιλέγοντας μια… γηπεδική προ­σέγγιση της πολιτικής, ο Ραχόι εξα­πέλυσε πρώτα μια επίθεση λυκο­φιλίας στους Ισπανούς Σοσιαλιστές αναγνωρίζοντας σε αυτούς έναν «άξιο αντίπαλο», τον οποίο σέβεται παρά τις διαφωνίες (εν αντιθέσει με άλλους αντιπάλους, θέλει να πει ο ποιητής).
 
Ζήτω ο δικομματισμός
 
Αμέσως μετά, ο Ισπανός πρωθυ­πουργός εκθείασε τον… δικομματισμό προβαίνοντας σε μια εξαιρετι­κά «βαθυστόχαστη» ανάλυση: Εδώ και δεκαετίες, σου λέει, η Κεντρο­δεξιά και η Κεντροαριστερά εναλ­λάσσονται στην εξουσία στη Βρετανία, στη Γερμανία, στη Γαλλία.

Στις χώρες, δηλαδή, όπου οι άν­θρωποι απολαμβάνουν υψηλότερα επίπεδα ζωής. Είναι δυνατόν να επι­τρέψουμε στην Ισπανία να «σπάσει» αυτό το σερί της επιτυχίας; Εξάλλου, όπως υποστήριξε ο Ραχόι – χωρίς, φυσικά, να μπορεί να δώσει αντίστοι­χα παραδείγματα για τη συγκεκριμέ­νη περίπτωση -, όπου αυτό έπαψε να ισχύει (ο δικομματισμός) γεννήθη- καν άλλα «πράγματα» (έτσι το έθεσε) που το μόνο που έφεραν είναι αστά­θεια, έλλειψη προόδου, ύφεση, και πτώση του βιοτικού επιπέδου. Κα­ταστάσεις «πρωτάκουστες» (!!!) για τους Ισπανούς δηλαδή…
 
Και τέλος πάντων, για να μη νομί­σει ο οποιοσδήποτε – που δεν έχει πειστεί από το show του Ισπανού πρωθυπουργού – ότι η ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής θα είναι εύκολη υπόθεση, ο Ραχόι απο­φάσισε να το κάνει όσο πιο ξεκά­θαρο γίνεται.

Σε περίπτωση που το απαιτήσει η «σωτηρία» της χώρας, σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί στις κάλπες ότι οι ίδιοι οι πολίτες της χώ­ρας είναι διατεθειμένοι να παραδώ­σουν τα κλειδιά της Ισπανίας στα χέ­ρια του «εσωτερικού εχθρού», τότε μια είναι η λύση για να συνεχιστεί η απρόσκοπτη εφαρμογή του σημε­ρινού «μονόδρομου»: το Ρ.Ρ. θα συ­νεργαστεί με το ΡSOΕ προκειμένου η χώρα να αποφύγει τα «χειρότερα».
 
Success Story

Όλα αυτά βέβαια θα συμβούν εάν και εφόσον οι Ισπανοί συνεχίσουν να μην αντιλαμβάνονται πως η χώρα έχει μπει για τα καλά στον δρόμο της οικονομικής ανάκαμψης. Διότι, θεωρεί ο Ραχόι, μέσα στους επόμε­νους μήνες κάθε λογικός άνθρωπος θα έχει πειστεί ότι αυτό που βιώνουν είναι ο ορισμός του «success story».
 
Όλα πάνε βάσει σχεδίου. Δεν εί­ναι δυνατόν κάποιοι να επιμένουν να αναφέρουν τους 4 εκατομμύρια ανέργους ή τα 3 εκατομμύρια Ισπα­νών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας χωρίς να λαμβάνουν κα­μία απολύτως βοήθεια. Εδώ ο – πετσοκομμένος – κατώτατος μισθός θα αυξηθεί κατά 3 ολόκληρα ευρώ και οι – κατακρεουργημένες – συντάξεις κατά 0,25%. Εάν δεν αποτελεί αυτό «ανάσα» για τους Ισπανούς, τότε τι περιμένουν; Μήπως θέλουν να τους πάρουν και καμιά π…;
 
Οι συνέπειες του «ανοίγματος» Ραχόι προς τους Σοσιαλιστές μέ­νει να φανούν. Σύμφωνα με αρκετά ισπανικά ΜΜΕ, πρόκειται για δίκο­πο μαχαίρι καθότι ο Ισπανός πρωθυ­πουργός μοιάζει να μην είχε «ενημε­ρώσει» το ενδιαφερόμενο Ρ50Ε για τη δημοσιοποίηση των προθέσεών του, με αποτέλεσμα οι Ισπανοί Σο­σιαλιστές να μπουν σε άμυνα. Κα­νείς δεν θέλει τον τίτλο του «εκ των προτέρων ξεπουλημένου»… Αυτό μπορεί να επιφέρει διάφορα αποτελέσματα.
 
Οι Σοσιαλιστές πιθανόν να ριζοσπαστικοποιήσουν τον λόγο τους προκειμένου να πείσουν ότι «διατη­ρούν σημαντικές διαφορές με τους συντηρητικούς και ότι δεν θα συμ­μαχήσουν με τον διάβολο» καταφέρνοντας έτσι να ξανακερδίσουν ένα μέρος της εκλογικής τους βάσης. Το ζήτημα είναι ποιον θα ωφελήσει τε­λικά μια ενδεχομένη «συσπείρωση» του ΡSOΕ… Θα αποδυναμώσει το ίδιο το κυβερνών κόμμα καταφέρ- νοντας να παρουσιαστεί ως μια πιο «γνώριμη» εναλλακτική; Θα αποδυ­ναμώσει το ανερχόμενο Podemos στέλνοντας, τελικά, ένα μεγάλο μέ­ρος των ψηφοφόρων στην αγκαλιά ενός μεγάλου συνασπισμού; Δεν θα πείσει απολύτως κανέναν για τη δήθεν ανανεωμένη «μαχητικότητά» του;