Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Πολύς ντόρος έχει γίνει τις τελευταίες μέρες για το κείμενο του κριτικού κινηματογράφου και αρθρογράφου Δημήτρη Δανίκα, ο οποίος σε ένα δισέλιδο κείμενο για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο αναφέρθηκε (με περίπου 150 λέξεις) και στα ελαττώματα του θανόντος.

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Πολύς ντόρος έχει γίνει τις τελευταίες μέρες για το κείμενο του κριτικού κινηματογράφου και αρθρογράφου Δημήτρη Δανίκα, ο οποίος σε ένα δισέλιδο κείμενο για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο αναφέρθηκε (με περίπου 150 λέξεις) και στα ελαττώματα του θανόντος. Ε, δεν ήθελε και πολύ… Το Διαδίκτυο πήρε φωτιά! Το θέμα, όμως, που μας απασχολεί εδώ δεν είναι ο σάλος που ξεσηκώθηκε εναντίον του. Είναι το πότε νομιμοποιείται κανείς να πει (τις όποιες) σκληρές αλήθειες για έναν μεγάλο άνδρα που δεν ζει πια. Σε ποια συγκυρία, με ποιον τρόπο, σε ποιο περιβάλλον, με ποια αφορμή. Την παραμονή της κηδείας του; Μετά την κηδεία του; Αφού περάσουν πολλά χρόνια; Και για ποιον λόγο; Για να κάνει κουτσομπολιό, για να ολοκληρώσει μια έρευνα, για να αποδώσει πιστά κρυφές πτυχές της ζωής ενός επιφανούς ανδρός φωτίζοντας έτσι το έργο του ή επειδή ακόμα και μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να δώσει απαντήσεις για την τέχνη του που αλλιώς δεν θα μαθαίναμε ποτέ; Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά ότι οφείλουμε να αποκρύπτουμε την αλήθεια για ανθρώπους που σημάδεψαν τον καιρό τους. Κάτι τέτοιο είναι υποκριτικό, ανιστόρητο και απολύτως αφελές. Πάρτε, για παράδειγμα, τον κορυφαίο Τζορτζ Πέιντερ. Τον κατηγόρησε ποτέ κανείς ότι έγραψε για το έργο και τη ζωή του Μαρσέλ Προυστ με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια; Ότι τον παρουσίασε όπως ήταν, δηλαδή δανδή, λεπταίσθητο, ομοφυλόφιλο, νευρωτικό, τυραννικό, δαιμονικό, γι’ αυτό και τόσο πολυσχιδή, ιδιοφυή και αξεπέραστο; Ή τον Ρίτσαρντ Έλλμαν που έγραψε τα πάντα για τον Τζέιμς Τζόις, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος; Για τον αλκοολισμό του, τη γυναίκα του, τη σχέση του με τον πατέρα του, τα οικονομικά του προβλήματα, το πάθος του να κατακτήσει άγνωστες περιοχές της λογοτεχνικής εμπειρίας; Η εμπεριστατωμένη αλήθεια για έναν σημαντικό άντρα δεν μπορεί να μείνει κρυφή. Και δεν πρέπει. Το έργο του και η ζωή του είναι κτήμα όλων μας. Κι ας μετράει πάνω από όλα αυτό που άφησε πίσω του. Οι εικόνες, τα πλάνα, τα βιβλία, οι φράσεις, οι ιδέες του. Ναι, σίγουρα μπορούμε να περιμένουμε λίγο μέχρι κάποιος εξίσου σπουδαίος βιογράφος αρχίσει να γράφει για τη ζωή του Θόδωρου Αγγελόπουλου αποκαλύπτοντας κι άλλες διαστάσεις της τέχνης του. Η παραμονή της κηδείας του, όμως, ήταν η χειρότερη στιγμή. Γιατί οι αλήθειες έπεσαν στο κενό, βορά στα φουσκωμένα στήθη δικαίων και αδίκων. Προς το παρόν, ας αφήσουμε να μιλήσουν οι ταινίες του. Για τα άλλα, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.