Ένας ντίλερ και ο πελάτης του. Έκθετοι σε απρόβλεπτους κινδύνους, σε έναν απροσδιόριστο χώρο και χρόνο, χωρίς ονόματα, παρελθόν ή ταξική καταγωγή. Ο ένας πουλάει απόκρυφες επιθυμίες και ο άλλος αρνείται να αγοράσει.

Και, όμως, πίσω από τους μακροσκελείς υπαινικτικούς μονολόγους τους, στους έρημους κάμπους του υποσυνείδητου, οργιάζουν απαγορευμένοι πόθοι. Και παρ’ ότι τίποτα δεν διευκρινίζεται, με κάποιον τρόπο «αναδύεται» ένα τραύμα παιδοφιλίας. Αυτά τα δύο αινιγματικά πρόσωπα, που πρωταγωνιστούν στη «Μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι» υποδύονται ο χαρισματικός Τζον Μάλκοβιτς και η έξοχη Λιθουανή ηθοποιός Ινγκεμπόργκα Νταπκουνάιτε.

Το κείμενο του Μπερνάρ Μαρί Κολτές (1985), δύσβατο, ελλειπτικό, με ποιητικά στοιχεία και φιλοσοφικούς, αμφίσημους διαλόγους, που ο ίδιος ο συγγραφέας επισημαίνει ότι «προσεγγίζουν το ύφος του 18ου αιώνα», επιδέχεται πολλές ερμηνείες, ενώ διαθέτει την ουσιαστική απλότητα μιας Μπεκετικής δραματουργίας.

Με υποβόσκουσα την άγνωστη ή βαθιά καταχωνιασμένη, σκοτεινή επιθυμία, η πολυεπίπεδη σχέση των δύο μονομάχων – οι οποίοι, εναλλάσσοντας τους ρόλους τους, αποτελούν εν τέλει ένα και μόνο πρόσωπο – περνά σε διάφορα στάδια μέσα από μία συνεχή επιχειρηματολογία: όπως εχθρότητα, συγκατάβαση, άρνηση, ταύτιση, ενοχή, έλλειψη επικοινωνίας και σύγκρουση στα όρια της βίας, που καταλήγει σε αναπόφευκτο θάνατο.

Ο Ρώσος σκηνοθέτης Τιμοφέι Κουλιάμπιν επιλέγει για πρωταγωνιστές του έναν άντρα και μία γυναίκα ντυμένη άντρα και όχι δύο άντρες, όπως προσδιορίζει το έργο του Κολτές. Η σκηνοθεσία του, επικεντρωμένη στον λόγο και στη γλώσσα του σώματος, σχεδιάζει με θαυμαστή ακρίβεια αυτόν τον αγώνα πάλης στον οποίο οι δύο μαχητές σταδιακά αλληλοεξοντώνονται.

Η τεχνολογία παίζει καθοριστικό ρόλο στην παράστασή του. Θέατρο και σινεμά λειτουργούν ταυτόχρονα, υπηρετώντας διαφορετικούς σκοπούς. Στη μαυρόασπρη οθόνη αποτυπώνεται κάθε ρυτίδα, κάθε σύσπαση του προσώπου, κάθε σταγόνα ιδρώτα, κάθε, εν τέλει, απόχρωση των συναισθημάτων τους. Παράλληλα, στη σκηνή, ο σπουδαίος Τζον Μάλκοβιτς, με μια καθηλωτική, σχεδόν υπνωτιστική ερμηνεία, εκφράζει την εσωτερική του διαμάχη.

Ο τρόπος με τον οποίο σέρνει με απόγνωση τα ξυπόλυτα πόδια του ή προσπαθεί να τιθασεύσει τα τρεμάμενα χέρια του, ακόμα και όταν σφαδάζει πεσμένος στο πάτωμα, δείχνει το μέγεθος της υποκριτικής του ικανότητας. Αντίστοιχα η Ινγκεμπόργκα Νταπκουνάιτε, ως ο άλλος του εαυτός, τον συμπληρώνει επάξια, άλλοτε με σαρκασμό, άλλοτε με τη σκληρότητα του θύτη και άλλοτε με την απελπισία ενός θύματος.

Πίσω τους μια σειρά από πόρτες, που αστραπιαία φωτίζονται και βυθίζονται στο σκοτάδι, αφήνουν να φαίνονται δωματιάκια με περιεχόμενο το οποίο παραπέμπει υπαινίχτηκα σε τραυματικές μνήμες και ανομολόγητα μυστικά: μια κατασκευή από παιδικά παιχνίδια Legο, ένας σχολικός πίνακας με ζωγραφιές, ένας χώρος γεμάτος απειλητικές ζώνες, ένα φοβικό ασανσέρ και ένα μικροσκοπικό μπάνιο με ντουζιέρα. Εκεί ξεκινάει, άλλωστε, η παράσταση και εκεί τελειώνει. Με μια αυτοκτονία. Και την αποδοχή, σύμφωνα με τον Κουλιέμπιν, ότι η μοναδική λύση διαφυγής από το έρεβος του παρελθόντος αναπόφευκτα οδηγεί στην αυτοτιμωρία.

Διαβάστε επίσης:

«Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών»: Η Warner Bros ετοιμάζει νέες διασκευές των ταινιών (videos)

Καλλιτέχνες: Πορεία διαμαρτυρίας με μήνυμα προς την κυβέρνηση – «Δεν είμαστε 2 μήνες στον δρόμο για 179 ευρώ» (Photos)

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, δράμα και «Το Πιο Όμορφο Αγόρι του Κόσμου»