Κάθε φορά που ξεφυλλίζω βιβλίο της Λένας Μαντά απορώ με το περίφημο «γυναικείο κοινό» που στηρίζει τέτοιου είδους μεταμοντέρνα Άρλεκιν – σερβιρισμένα σαν υπερστολισμένη τούρτα γενεθλίων που είναι, όμως, τζούφια στον πυρήνα της.

Κάθε φορά που ξεφυλλίζω βιβλίο της Λένας Μαντά απορώ με το περίφημο «γυναικείο κοινό» που στηρίζει τέτοιου είδους μεταμοντέρνα Άρλεκιν – σερβιρισμένα σαν υπερστολισμένη τούρτα γενεθλίων που είναι, όμως, τζούφια στον πυρήνα της. Πρόκειται για γυναίκες, υποθέτω, που ανάμεσα στην αλλαγή πάνας του μωρού, στο μαγείρεμα, το σιδέρωμα, την επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ, την περιποίηση των φυτών της βεράντας κλπ. θυμούνται ότι το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος… της δουλάρας. Με την προϋπόθεση να είναι εύπεπτο, να μην απαιτεί πολύ σκέψη, και να πουλάει το όνειρο, τη ζωή που δεν έζησαν – έστω να τους «χαρίζει» το αποθεωτικό φινάλε στο οποίο όλες θα ήθελαν να έχουν έναν ρόλο. Το όνειρο πουλάει εκ νέου η κυρία Μαντά με «Το τελευταίο τσιγάρο», Νο 1 σε πωλήσεις τις τελευταίες εβδομάδες. Μυθιστόρημα με πολύ δράμα και πολύ πάθος. Με ήρωες που πέφτουν «σ’ έναν γκρεμό χωρίς τέλος» που κάνουν «ένα τελευταίο τσιγάρο για να μην πηδήξουν στο κενό όταν η ζωή τους, η δουλειά τους και η γυναίκα τους έχουν γίνει στάχτες και αποτσίγαρα», που, που, που… Έλα όμως που το κάπνισμα, όσο και αν αποφορτίζει, όσο κι αν κάνει καλή παρέα, δεν παύει ποτέ να βλάπτει σοβαρά την υγεία. Κυριολεκτικά και μεταφορικά…