*Εκπτώσεις παντού… Κάποιοι δεν αντέχουν το βάρος ούτε του ίδιου του ονόματός τους.

*Απ’ την άλλη, ο άλλος μέγας, ο Μίκης. Ένας συνθέτης – σύμβολο των πιο ανυπόταχτων χαρακτηριστικών του έθνους (με ό,τι αυτό μπορεί, ακόμη, να σημαίνει). Πλήρης ημερών και όμως ακόμη δεν χόρτασε τη γοητεία της δημοσιότητας. Ο Μίκης είναι δίκαια κοσμαγάπητος και παραμένει κεφάλαιο για τον τόπο. Γι’ αυτό οφείλει να μιλά και να εκτίθεται λιγότερο. Ειδικά τώρα. Τώρα που το όποιο μήνυμα συνθλίβεται και παραμορφώνεται από τον κανιβαλισμό του Μέσου το οποίο το διακινεί. Καμία «σπίθα» δεν αντέχει τον κρυονικό εναγκαλισμό της δημοσιογραφικής αλητείας και της τηλεοπτικής εκπόρνευσης. Πράγμα που θα πει ότι δεν γίνεται ο Μίκης από τη μια να νομιμοποιεί στην υγείαν των φορολογούμενων κορόιδων μια αρπαχτή επαγγελματιών της showbiz στην ΕΡΤ και απ’ την άλλη ν’ απευθύνεται στο έθνος σαν πατερούλης της ανυπακοής και σαν Κάστρο της αντίστασης. Ο χρόνος πια παίζει περίεργα παιχνίδια σ’ όλους, εφόσον «οι καιροί ου μενετοί».

*Τέλος, ο φίλος μου ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Άραγε κατάλαβε πόσο με λύπησε όταν πήγε κι έγινε υπάλληλος εκείνων που χρόνια κατήγγελλε; (Για να κανιβαλίσουν μετά τ’ όνομά του με τις ξεδιάντροπες μεθόδους της Μαφίας).

Ας συλλογιστούμε τελικά όλοι πως το όνομά μας – μικρό ή μεγάλο – είναι ό,τι πιο ιερό έχουμε. Κι η απειλή της έκπτωσής του αφορά ακριβοδίκαια τον καθένα μας.