Πρόκειται για ένα «εσωτερικό» μυθιστόρημα, με την έννοια ότι ανιχνεύει και διηγείται τις πραγματικότη­τες του εσωτερικού κόσμου των ηρώων, του ψυχι­σμού τους με άλλα λόγια.

Πρόκειται για ένα «εσωτερικό» μυθιστόρημα, με την έννοια ότι ανιχνεύει και διηγείται τις πραγματικότη­τες του εσωτερικού κόσμου των ηρώων, του ψυχι­σμού τους με άλλα λόγια. Μέσα από τρεις αφηγήσεις της Έλσας, του Πέτρου και της Ιφιγένειας ξεδιπλώνο­νται τρεις κόσμοι που τους χωρίζουν πολλά και τους ενώνει ο εθισμός τους ως πάθος. Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Ο κάθε ήρωας αφηγείται τη ζωή του σα να εξομολογείται. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση έχει ζωντάνια, ένταση και κερδίζει σε αποστάσεις, δηλαδή κάνει τον ήρωα να στέκεται απέναντί σου – σα να τον ζωντανεύει! Από την άλλη, οι ήρωες μοιάζουν να μιλάνε στον ίδιο τους τον εαυτό σε μια προσπάθειά τους να τον κα­τανοήσουν, να τον αναλύσουν, να τον βοηθήσουν. Κινούνται σα να προσπαθούν να αποκτήσουν μια ταυτότητα δική τους. Άλλες φορές πάλι, οι ήρωες, ενώ πλάθουν τις δικές τους ιστορίες, ερμητικά κλεισμένοι στον εαυτό τους και τις ζωές τους, μοιάζουν σα να απευθύνονται σε κάποιον… Αυτή η ασάφεια λειτουργεί ευεργετικά, γιατί παρασύρει τον αναγνώ­στη σε μια μυστική τελετουργία, σα να «ακούει τις σκέψεις» των ηρώων τού μυθιστορήματος. Κεντρι­κός άξονας της διήγησης, ο εθισμός – σωματικός και ψυχικός – και οι επιπτώσεις του στις ζωές των ηρώων. Μερικές φορές δεν είναι ξεκάθαρο αν η συγ­γραφέας κινείται με γνώμονα τη λογοτεχνία – που είναι άλλη η αποστολή της – ή την ψυχανάλυση… Κι έτσι, διαβάζοντας κανείς το μυθιστόρημα, έχει την εντύπωση μιας προσπάθειας λογοτεχνοποίησης της ψυχανάλυσης.

Ξενοφών Μπρουντζάκης xenofonb@gmail.com