Το αδιέξοδο σχηματισμού κυβέρνησης έφερε στην επιφάνεια για άλλη μια φορά τη μικροκομματική πολιτική αλλά και την ισχυρή άρνηση του πολιτικού κατεστημένου να παραδώσει τα όπλα: με δυο λόγια να αλλάξει… μυαλά.

Οι κομματικοί σχηματισμοί επικαλέστηκαν το εθνικό συμφέρον, αλλά έπραξαν σύμφωνα με το στενά κομματικό. Ακολούθησε ο σχηματισμός υπηρεσιακής κυβέρνησης όπως ορίζει το θεσμικό πλαίσιο. Έτσι σχηματίστηκε μια κυβέρνηση από ανώτατους δικαστικούς, νομικούς και καθηγητές πανεπιστημίου διαφόρων ειδικοτήτων, ανθρώπων δηλαδή αναμφισβήτητων, κατά το δυνατόν, τυπικών και ουσιαστικών ικανοτήτων. Η κυρίαρχη λογική σε αυτές τις περιπτώσεις συνιστά μετριοπάθεια, διακριτικότητα και επιδιώκει να ικανοποιηθεί το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα. Με δυο λόγια σε παρόμοιες περιπτώσεις, και δη σε περιόδους έντονης κοινωνικής κρίσης και πολιτικών εντάσεων, είναι σημαντικό να αποφεύγονται κραυγαλέες περιπτώσεις προσωπικής εύνοιας. Αυτό δεν αποφεύχθηκε στην αναιτιολόγητη υπουργοποίηση της κυρίας Τατιάνας Καραπαναγιώτη. Το υπουργείο Πολιτισμού είναι σημαντικό υπουργείο, με έντονο συμβολισμό για τη χώρα μας. Η συγκεκριμένη επιλογή σε αυτή τη θέση εγείρει ερωτήματα ουσιαστικά, τα οποία, δυστυχώς, δεν είναι εύκολο να απαντηθούν.

Διαβάζοντας κάποιος το βιογραφικό της υπηρεσιακής υπουργού Πολιτισμού, το μόνο εντυπωσιακό που ανακαλύπτει είναι η… καταγωγή της, η οποία καταλαμβάνει τον κύριο όγκο του. Στο βιογραφικό εμφανίζεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος (;), ο Πλαστήρας (;), παππούδες υπουργοί (;), τραπεζίτες (;) και ποιητές (;), ωστόσο απουσιάζει κάτι ουσιαστικό, αυτό που θα αιτιολογούσε την τιμής ένεκεν υπουργοποίησή της σε μια υπηρεσιακή κυβέρνηση: τα προσόντα της, τυπικά και ουσιαστικά.

Αυτή η σχεδόν φεουδαλική άποψη περί δημοκρατίας κρατά τη χώρα δέσμια στρεβλώσεων, τις οποίες, κατά τα λοιπά, καταγγέλλουν από τα μεγάλα κανάλια τους αυτοί που τις συντηρούν. Η υπουργός Πολιτισμού έχει να επιδείξει ότι φοίτησε στη… Σχολή Μωραΐτη (;), ότι σπούδασε… στο Λονδίνο την τέχνη της φωτογραφίας (;) και ότι εργάζεται ως παραγωγός ταινιών και τηλεοπτικών εκπομπών… Προσέξτε συνεργασίες: Ξεκίνησε ως παραγωγός στην εκπομπή «Οι Φάκελοι, 2004 – 2008» του Αλέξη Παπαχελά, την περίοδο που ο γνωστός δημοσιογράφος ήταν στο Mega. Κατόπιν, λόγω προφανώς της σημαντικής συνεισφοράς της στην Έβδομη Τέχνη, διατέλεσε πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Σήμερα, εκτός από υπηρεσιακή υπουργός Πολιτισμού, είναι παραγωγός των τηλεοπτικών εκπομπών «Έρευνα» του Παύλου Τσίμα και «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη. Το βιογραφικό, ωστόσο, φανερώνει αυτό που θέλει να κρύψει και αποτελεί καρφί στο μάτι των θεσμών, της ισότητας, της αξιοκρατίας, αξιών που ασθενούν βαριά λόγω της οικογενειοκρατίας και του ισχυρού κατεστημένου που τη στηρίζει. Η κυρία Καραπαναγιώτη είχε πλαισιώσει, πιθανότατα για τους ίδιους λόγους που υπουργοποιήθηκε, και το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009.

Σε μια εποχή έντονης κρίσης για τη χώρα και τον λαό, η προχειρότητα και τα στενά προσωπικά κριτήρια προσβάλλουν το περί δικαίου αίσθημα. Δηλώνουν επίσης την εμμονή ενός πολιτικού, πολιτιστικού και εκδοτικού συστήματος να υποβιβάζει τους θεσμούς στο επίπεδο των κατά καιρούς «φίλων». Δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο – ούτε καν το κορυφαίο – παράδειγμα που τεκμηριώνει μια πολύ απλή αλήθεια: ότι το προαναφερθέν σύστημα άσκησης πολλών μορφών εξουσίας είναι ανυπόφορα αυτοαναφορικό: αναγνωρίζει, προβάλλει και επιβραβεύει μόνο τον εαυτό του και τα πρόσωπα που τον συγκροτούν.

Όμως στην πολιτική κορυφαίο ρόλο ασκούν οι συμβολισμοί. Στην περίπτωση της συγκεκριμένης επιλογής για το υπουργείο Πολιτισμού, σε μια εποχή σαρωτικής κρίσης, μεταξύ άλλων, και του πολιτιστικού υποδείγματος της χώρας, οι συμβολισμοί που παραπέμπουν σε απόπειρες διαιώνισης αυτού ακριβώς του υποδείγματος μάλλον αποσαθρωτικά λειτουργούν. Δυστυχώς το ευρισκόμενο σε κρίση δημοσιογραφικό σύστημα, ανακυκλώνοντας τον αυτοαναφορικό χαρακτήρα του, επιβεβαιώνει ότι, κατά την αντίληψή του, όλα περιστρέφονται γύρω από τη μία και μοναδική οικουμενική… αξία: τον εαυτό του!