Για κάποιες στιγμές πριν από δέκα μέρες στην αίθουσα της Γερουσίας όπου συνεδρίαζε η Επιτροπή Οικονομικών, είχε κανείς την αίσθηση ότι στην ατμόσφαιρα έπνεε ένας λεπτός, μεθυστικός αέρας.

Στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία κυρώθηκαν άρον – άρον τα μέτρα για τις αποκρατικοποιήσεις, το ενδιαφέρον πολλών στράφηκε στο οικτρό θέαμα που εμφάνισαν στην ψηφοφορία οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες των μικρότερων κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που συγκατοικούν με τη Ν.Δ. στα κυβερνητικά ενδιαιτήματα.
Φιλέτα γης
Πέρασε έτσι στα ψιλά το τρίτο από τα έξι συνολικά άρθρα, μέσω του οποίου, κάτω από την εύηχη, πλην όμως παραπλανητική διατύπωση ότι αποσκοπεί στη «βέλτιστη και ταχεία αξιοποίηση των δημοσίων ακινήτων, την άρση των γραφειοκρατικών εμποδίων» και άλλα τέτοια θεάρεστα, ανοίγεται ο δρόμος για μια πρωτοφανή επιδρομή στα δημόσια φιλέτα γης, κονιορτοποιώντας ενοχλητικά πολεοδομικά και χωροταξικά εμπόδια.
Άμα θέλει να είναι κανείς συνοπτικός, μπορεί εν πρώτοις να διαπιστώσει ότι με μια κοφτή κίνηση η κυβέρνηση βγάζει τα πάντα στο σφυρί. Όπως επισημαίνει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη, όλα τα εμπράγματα και ενοχικά δικαιώματα επί όλων των ακινήτων που χρησιμοποιούνται ή προορίζονται για τη στέγαση των υπηρεσιών του Δημοσίου, των νομικών του προσώπων καθώς και δημόσιων επιχειρήσεων, μπαίνουν στο ράφι για πούλημα.
Για να μην κατηγορηθεί το υπουργείο Οικονομικών μάλιστα ότι κάνει εξαιρέσεις, περιέλαβε για παράδειγμα στη ρύθμιση από τα κτήρια των ασφαλιστικών ταμείων, των πανεπιστημίων, των ΤΕΙ, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δημαρχεία, σχολεία μέχρι και τα ορυχεία της ΔΕΗ ή τα χιλιάδες στρέμματα γης των επιχειρήσεων.
Μπροστά στο μέγεθος της ψηφισμένης πια επέμβασης, η περιβόητη «υπόθεση Πάχτα» μοιάζει με πταίσμα, αφού, σύμφωνα και με τη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Ασημίνα Ξηροτύρη, που μιλάει με επαρκή γνώση γι’ αυτά τα θέματα, χωρίς δασικό κτηματολόγιο, χωρίς καταγραφή δημόσιας γης, χωρίς αξιόπιστα και αντικειμενικά κριτήρια και χωρίς καμία κατεύθυνση για τη διαχείριση της δημόσιας γης που θα έθετε στοιχειώδεις όρους και προϋποθέσεις, θεσπίζονται «επί τούτου» νόμοι και διαδικασίες, ώστε στο πλαίσιο του εφαρμοστικού νόμου να πουληθούν ταχύρρυθμα δημόσιες εκτάσεις.
Πολεοδομικό μακελειό
«Προς τι οι διαμαρτυρίες;» – διερωτήθηκε προς τα έδρανα της αντιπολίτευσης ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας με τ’ όνομα – «αφού η γη δεν φεύγει»!
Μόνο που ανοίγει κάτω απ’ τα πόδια μας, γιατί στην πραγματικότητα προβλέπεται όχι απλώς ιδιωτική πολεοδόμηση, αλλά ιδιωτική χωροταξία, αφού ο… επενδυτής θα μπορεί να αγοράζει ή να αποκτά δικαίωμα να χτίζει σε δημόσια γη και να χρησιμοποιεί αποκλειστικά ή (και) να διαμορφώνει καταπώς γουστάρει τον αιγιαλό, επεκτείνοντάς τον ή επαναπροσδιορίζοντας τη φυσική ακτογραμμή, για 99 χρόνια. Στο μεταξύ, θα απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα της κυριότητας, αλλά με το ευνοϊκότερο φορολογικό καθεστώς που προσφέρει η επικαρπία, ενόσω θα χρησιμοποιεί τη γη με βάση τη δική του πολεοδομική μελέτη, η οποία θα εγκρίνεται με απλή Υπουργική Απόφαση και όχι με Προεδρικό Διάταγμα, όπως ορίζει δεσμευτικά το σύνταγμα.
Φυσικά, από ένα τέτοιο πολεοδομικό μακελειό δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι «φωτογραφίες», καθώς πίσω από την αναφορά σε «επιχειρήσεις εφοδιαστικής αλυσίδας» πολλοί βουλευτές αναγνώρισαν παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις δεξαμενών πετρελαίου. Ενώ η ρητή πρόβλεψη για την υποχρέωση διάνοιξης υπόγειων σηράγγων με έξοδα του Δημοσίου έφερε στον νου κάμποσων ακόμα την περιοχή του Ελληνικού, όπου ανάμεσα στα σχέδια υπάρχει και η ανέγερση ξενοδοχείων που τα χωρίζει ο δρόμος από την παραλία.
Ε, και για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος, παρεισέφρησε κι ένα αρθράκι με το οποίο απαλλάσσεται το Δημόσιο από όλες τις δικές του αυθαιρεσίες…
Σε τούτο το ασύλληπτης βίας άρθρο 3, που πήρε τη μερίδα του λέοντος στις νομοθετικές παρατηρήσεις του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής, για πρώτη φορά προβλέπεται η δυνατότητα παραχώρησης παρόχθιας ζώνης για τη δημιουργία μαρινών σε λίμνες και ποτάμια, γεγονός που θα υποβαθμίσει καίρια το περιβάλλον!
Και υπό τον ειδυλλιακό τίτλο «Παραθεριστικό τουριστικό χωριό» εισάγεται μια νέα γενική κατηγορία χρήσεων σε εκτός σχεδίου περιοχές και μικρούς οικισμούς, με τις έννοιες του δημόσιου συμφέροντος και της προστασίας των οικοσυστημάτων να πηγαίνουν περίπατο.
Χτίζονται τα πάντα
Από την κερκόπορτα αυτήν, περνάει συνοπτικά ένας ορυμαγδός χρήσεων, που περιλαμβάνει από τα… συνήθη γήπεδα γκολφ – το αιώνιο φετίχ όλων των εκστασιασμένων οπαδών της εγκληματικής «αξιοποίησης» του περιβάλλοντος και δη σε συνθήκες εντεινόμενης λειψυδρίας – μέχρι νοσοκομεία, τουριστικά λιμάνια και δεν συμμαζεύεται…
Στην αιτιολογική έκθεση αναφέρεται προσχηματικά και χωρίς αιδώ ότι τα «Παραθεριστικά χωριά» θα λειτουργήσουν σαν ανάχωμα στην αυθαίρετη, καθώς και στην εκτός σχεδίου δόμηση, γεγονός αυτόχρημα παραπλανητικό, όταν ορίζεται ότι ο συντελεστής δόμησης θα είναι 0,2, που αποθηριώνεται σε 0,4 μέσου συντελεστή για το οικοδομήσιμο μέρος της επένδυσης και 0,6 για τα επιχειρηματικά πάρκα.
Ουσιαστικά, πρόκειται για δόμηση αστικού κέντρου, αλλά, ενώ το 50% θα είναι κοινόχρηστοι χώροι, σκοπίμως δεν κατοχυρώνεται το συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών για ελεύθερη πρόσβαση, ούτε και αποδίδεται το 50% σε γη ή σε χρήμα, όταν αυτό αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση για κοινούς θνητούς.
Ο Σύλλογος Ελλήνων Πολεοδόμων – Χωροτακτών υπογράμμισε εμφατικά ότι, με τις διατάξεις αυτές, παρακάμπτεται σε πολλά σημεία το νομικό πλαίσιο του υπάρχοντος σχεδιασμού και ο υπουργός Οικονομικών μετατρέπεται σε οιονεί πολεοδόμο, αφαιρώντας ζωτικές αρμοδιότητες από το υπουργείο Περιβάλλοντος.
Και το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής πρόσθεσε από την πλευρά του ότι για τη ρύθμιση τέτοιων ζητημάτων, με βάση το σύνταγμα, όχι μόνο απαιτείται η συμμόρφωση με τις γενικές πολεοδομικές αρχές και τα χωροτακτικά σχέδια, αλλά και η έκδοση Προεδρικού Διατάγματος – όχι απλές διοικητικές πράξεις, όπως η έγκριση του υπουργού Οικονομικών.
Ψιλά γράμματα, θα πείτε, για τους εμπνευστές αυτού του τερατουργήματος που βαφτίζουν εθνικό συμφέρον τις ακραίες επιχειρηματικές επιδιώξεις οποιουδήποτε επίδοξου «χρυσοθήρα»…