Πληροφορίες εγκύρων κύκλων (sic) αναφέρουν ότι ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως ή Προστασίας του Πολίτη, όπως το λένε τέλος πάντων αυτό το υπουργείο, ο κ. Δένδιας, κλείνεται στο γραφείο του τις ώρες του λυκόφωτος και μελετά. 

Σπεύδω να προλάβω τις αντιρρήσεις, είναι υπερβολικό, το ξέρω. Έλα όμως που η υπόνοια είναι ύπουλο πράγμα. Χώνεται βαθιά, στα σωθικά μάλλον παρά στο κεφάλι, και δουλεύει σιωπηλά σχεδόν, στο ρελαντί. Συμβαίνει εξάλλου εκεί που μάχεσαι να αποβάλλεις παρόμοιες φοβίες ως αβάσιμες, να ανοίξεις την τηλεόραση και, παρακολουθώντας μισοκοιμισμένος κάποια βαρετή εκπομπή, να πέσεις πάνω στο σώμα του εγκλήματος. Διότι σε τηλεοπτική παρέμβαση του συνταγματολόγου κ. Χρυσόγονου για την εξόφθαλμη άλλωστε αντισυνταγματικότητα των πρόσφατων μνημονιακών μέτρων που ψήφισε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο κ. Δένδιας απάντησε με σκαιότητα: Δεν θα επιτρέψουμε τη συνταγματοποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας!

Πέρα από το γεγονός ότι ούτε ο υπουργός ούτε ο παρακαθήμενός του κ. Πάγκαλος τοποθετήθηκαν επί της ουσίας του πράγματος, εντύπωση προξένησε το καινοφανές του όρου. Τι θα ήθελε δηλαδή ο κ. Δένδιας; Αντισυνταγματική πολιτική ζωή; Όπως και να το πάρεις, ξενίζει ο κυνισμός με τον οποίο υποσκελίστηκε ο υπερκείμενος συνταγματικός χάρτης. Και θορυβεί η μόλις αποκρυβόμενη χλεύη για το ελληνικό σύνταγμα.

Ήξερε βέβαια τι έλεγε ο κ. Δένδιας. Ένα προτεκτοράτο, όπως κατάντησαν τη χώρα ο ίδιος και οι συνέταιροί του, δεν έχει ανάγκη από σύνταγμα. Μπορεί κάλλιστα να κυβερνηθεί με ειδικές διατάξεις και με έκτακτα διατάγματα. Με τους νόμους της διεθνούς τραπεζικής αγοράς και τις επιταγές των ορνέων που κόβουν βόλτες πάνω από το πληγωμένο ζώο πριν καν ψοφήσει. Αυτό που του διέφυγε ήταν το απροσχημάτιστο της ομολογίας του, η βοώσα πεποίθηση ότι το σύνταγμα είναι εμπόδιο και πρέπει να παραμεριστεί. Και επειδή για σοβαρό πραξικόπημα, τύπου Μαλαπάρτε, δεν τον έχω ικανό, ας προσέξει μήπως ξεπέσει σε οπερετικό, τύπου Ντ’ Αννούντσιο…