«Τελείωσε;» με ρώτησε ο άγνωστος διπλανός μου. Τα φώτα είχαν ανάψει λίγο παραπάνω, αλλά κανένας δεν φαινόταν σίγουρος για το αν αυτό ήταν το τέλος της παράστασης, μέρος της ή διάλειμμα. 

Μέχρι τότε: Είχαμε έρθει με πολύ καλή διάθεση να δούμε Σαίξπηρ. Είχαμε θεωρήσει «δήθεν» τον επώνυμο ο οποίος σηκώθηκε να φύγει ένα τέταρτο μετά την έναρξη της παράστασης. Αναρωτηθήκαμε αν ήταν οι καπνοί που έβγαιναν από τη σκηνή (για να δημιουργήσουν κάτι ονειρικό μέσα στη γενική μαυρίλα του σκηνικού;) που ενόχλησαν τους επόμενους αποχωρήσαντες. Είχαμε στήσει φιλότιμα αυτί για να καταλάβουμε τι λεγόταν (το κείμενο ακουγόταν πολύ όμορφο – όταν ακουγόταν). Μας είχε πιάσει άγχος με το διαρκές τρεχαλητό στη σκηνή, αλλά και γύρω από τα καθίσματα, τα οποία άδειαζαν συνέχεια. Είχαμε μαντέψει πως κάποιος θα γδυθεί, μια και πάντα κάποιος γδύνεται «για να γίνει μοντέρνο το έργο». Βάλαμε στοιχήματα (και τα κερδίσαμε) πως οι «βαθύτερες αγωνίες και οι διαδρομές του υποσυνείδητου», που αναφέρονταν στο πρόγραμμα, θα εικονογραφούνταν με μια σκηνή σεξ (αν δεν δει και λίγο σεξ ο άλλος, τι θα δει; Σαίξπηρ πάλι;). Είχαμε γελάσει με τον θεατή ο οποίος τρόμαξε όταν (την ώρα που ασχολιόταν με το κινητό του) πετάχτηκε δίπλα του ένας ηθοποιός φορώντας μόνο μαύρο σώβρακο και γαλάζιες επιγονατίδες. Είχαμε δει νωρίτερα τον ίδιο ηθοποιό να φορά ένα τεράστιο κεφάλι Ντόναλντ και να κάνει έρωτα με ένα κοιμώμενο επί μια ώρα σε διάφορες γωνιές της σκηνής κορίτσι. Είχα αναρωτηθεί αν η ελλιπέστατη θεατρική παιδεία μου έφταιγε που δεν καταλάβαινα ούτε τον συμβολισμό του Ντόναλντ ούτε εκείνον του τεράστιου αιδοίου που περιφερόταν κάποια στιγμή στο βικτωριανό έργο. Τίποτα άλλο δεν ήθελα να κάνω από το να ακολουθήσω τον συνοδό μου «όπου αλλού ήθελε». Μόνο να σταθώ λίγο στην έξοδο του θεάτρου ακούγοντας όλους τους γύρω μας να μιλούν για «ντροπή», «χάλι» και διάφορα τέτοια πάρα πολύ θυμωμένα.