Με τη δημοσίευση των προσυνεδριακών του κειμένων, το ΚΚΕ μπαίνει στη φάση της προετοιμασίας και του προσυνεδριακού διαλόγου…

Εκκαθαρίσεις;
Το δεύτερο σημείο είναι το θέμα του καταστατικού, όπου εισάγεται η διάταξη για την ανακαταγραφή μελών, ενώ αυστηροποιούνται τα κριτήρια ένταξης μελών στο κόμμα. Κάτι που ερμηνεύεται από πολλούς ως προαναγγελία εσωκομματικών «εκκαθαρίσεων» μέσα από τη διαδικασία επαναξιολόγησης των μελών.
Συγκεκριμένα, στο σχέδιο του καταστατικού αναφέρεται ότι «με απόφαση Συνεδρίου, το Κόμμα μπορεί να κάνει ανακαταγραφή των μελών του. Ο χρόνος και η διαδικασία καθορίζονται από την Κ.Ε.».
Ουσιαστικά, το μήνυμα που στέλνει προς πάσα κατεύθυνση το ΚΚΕ είναι ότι δεν υποχωρεί από τη σκληρή ταξική γραμμή, σύμφωνα με την οποία η βελτίωση της ζωής των εργαζομένων θα έρθει μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού κι επιπλέον δεν προτίθεται να συνάψει συμμαχίες που απειλούν την αυτοτέλειά του.
Τη θέση αυτή φαίνεται ότι το ΚΚΕ θα την υπερασπιστεί με κάθε κόστος, όπως προκύπτει και από τη θέση ότι: «Η άρνηση συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό λαϊκό κίνημα».
Το μήνυμα στρέφεται και προς το στενό ή ευρύτερο ακροατήριο του κόμματος. Είναι ενδεικτική η αναφορά ότι «οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και η προσμονή φιλολαϊκής διεξόδου από μια αστική διακυβέρνηση παραμένουν κυρίαρχες στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ισχυρές ακόμη και σ’ ένα μέρος των ψηφοφόρων του κόμματος».
Στον αντίποδα αυτού που το ΚΚΕ θεωρεί «αστική διαχείριση» τοποθετεί λοιπόν την ανάγκη για τη συγκρότηση «Λαϊκής Συμμαχίας», η οποία όμως σήμερα περιορίζεται σε φορείς του κόμματος όπως το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ και η ΟΓΕ, η οποία «δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων».
Σύμφωνα με τις Θέσεις, η Λαϊκή Συμμαχία είναι «σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ για συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων, με έκβαση του αγώνα προς την εργατική – λαϊκή εξουσία που εκφράζει και υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων».
Η ηγεσία του Περισσού επαναλαμβάνει και στις Θέσεις την προειδοποίηση ότι «το εργατικό κίνημα θα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα και για το ενδεχόμενο αρνητικής εξέλιξης, υποχώρησης της ταξικής πάλης και πισωγυρίσματος», το οποίο όμως δεν συνιστά λόγο ανησυχίας καθώς θα μπορέσει «με βάση τις νέες συνθήκες να προετοιμαστεί για τη νέα άνοδο που σίγουρα θα προκύψει σε εύλογο χρονικό διάστημα».
Το ερώτημα είναι, σύμφωνα με ορισμένους, αν αυτό προετοιμάζει και για μια νέα εκλογική συρρίκνωση του κόμματος.