Η δημοφιλής τραγουδίστρια, με αφορμή  τη νέα της δουλειά, μιλάει για τις συνεργασίες της, την κρίση στην Ελλάδα και τη δισκογραφία και τη μετανάστευση των νέων.

Στη Ναταλί Χατζηαντωνίου  
[email protected]

 

Με φωνή ευρέος… φάσματος η Ελεονώρα Ζουγανέλη μπορεί να πει – και έχει πει – σχεδόν τα πάντα: από κλασική τζαζ μέχρι διαχρονικό έντεχνο, από ολοκαίνουργια ποπ και αειθαλές ροκ μέχρι πολύτιμο λαϊκό. Να όμως που αν τη ρωτήσει κάποιος ποιες γυναικείες φωνές την έχουν σημαδέψει ως ακροάτρια κατ’ αρχήν, αναφέρει μόνον Ελληνίδες, ταυτισμένες κυρίως με το λαϊκό ή λαϊκότροπο ύφος: «Βίκυ Μοσχολιού, Τζένη Βάνου, Χαρούλα Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Ελένη Βιτάλη και θα μπορούσα να πω κι άλλες τόσες σπουδαίες φωνές», λέει. 

Είναι προφανώς κι αυτή μια ένδειξη ότι στα 30 της πια η ταλαντούχα Ελεονώρα αποφάσισε να στραφεί περισσότερο προς μια συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση. 

Το επιβεβαιώνει και το λαϊκό τραγούδι «Μονάχα εγώ», το οποίο παίζεται στα ραδιόφωνα ως προπομπός του καινούργιου της δίσκου που, έχοντας «λίγο πιο ακουστικό ύφος», θα κυκλοφορήσει μέσα στον Φεβρουάριο, περιλαμβάνοντας κυρίως δημιουργίες του Κώστα Λειβαδά και των Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου – συν ένα τραγούδι του Φίλιππου Πλιάτσικα. 

Νωρίτερα, απ’ τις 2 Φεβρουαρίου δηλαδή, οι πιστοί ακροατές της θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν και live τα καινούρια της τραγούδια, αφού η Ελεονώρα θα ξεκινήσει εμφανίσεις στον «Σταυρό του Νότου». 

 

Είναι έκπληξη ότι το τραγούδι αυτό είναι καθαρά λαϊκό. 

«Ο δίσκος δεν έχει τραγούδια μόνον αυτού του ύφους, αλλά δεν είναι βέβαια τυχαίο το ότι επιλέξαμε πρώτο να κυκλοφορήσει το ‘‘Μονάχα εγώ’’, σηματοδοτώντας ουσιαστικά μια καινούργια δουλειά που έχει λίγο πιο ακουστικό ύφος. Υποδεικνύει, δηλαδή, μια αρκετά έντονη αλλαγή στον δισκογραφικό μου ήχο – γιατί όποιος έχει παρακολουθήσει τα live μου δεν νομίζω ότι θα απορήσει πολύ. Εκεί έλεγα πάντα και λαϊκά». 

 

Απ’ όλα τα τραγούδια σας, ποια θεωρείτε αντιπροσωπευτικότερα της ταυτότητάς σας;

«Με τα τραγούδια μου παλαιότερα βρισκόμουν συχνά σε αντιπαλότητα. Εμπαινα στη διαδικασία να τα κρίνω. Η κριτική δεν με έχει βέβαια χτυπήσει ιδιαίτερα σκληρά. Αλλά αν έχει ακουστεί για μένα κάτι αρνητικό, είναι ότι το ρεπερτόριό μου δεν ήταν πάντα αντάξιό μου – σχόλιο που μ’ έναν τρόπο με τιμά βέβαια. Οπότε, αυτό με έκανε πολλές φορές να αμφισβητήσω κι εγώ η ίδια το υλικό μου, να το κρίνω και αργότερα να το ξαναγαπήσω. Σήμερα πια, μπορώ να πω ότι αγαπάω εξίσου όλα τα τραγούδια μου». 

 

Στον καινούργιο δίσκο συνεργάζεστε και με το δημιουργικό δίδυμο των Θέμη Καραμουρατίδη – Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Είχατε, νομίζω, ξεκινήσει μαζί.

«Είχαμε ξεκινήσει μαζί, όπως και με τη Νατάσσα Μποφίλιου, στη ‘‘Δεύτερη Ακρόαση’’, και από τότε είμαστε συνοδοιπόροι και φίλοι». 

 

Γενικά συνεργάζεστε με ανθρώπους της γενιάς σας. Ποιο είναι το στίγμα σας; 

 «Είμαστε μια γενιά που έχει περάσει από πάρα πολλές διακυμάνσεις κι από μια αντικειμενικά δύσκολη εποχή, όχι μόνο λόγω κρίσης. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε σε ό,τι συμβαίνει αν δεν είχαμε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Βέβαια, απ’ την άλλη, το να έχει ένας άνθρωπος 25-30 χρόνων ένα ολοκληρωμένο και πιστοποιημένο στίγμα που δεν μετακινείται, ούτε αλλάζει, δεν θα είχε νόημα. Αρα ας πούμε ότι το στίγμα μας είναι μέχρι στιγμής ότι συνεργαζόμαστε, κινούμαστε, δεν διστάζουμε να δοκιμάσουμε κάτι και να το αφήσουμε αν δεν μας αρέσει, προσπαθώντας να αντεπεξέλθουμε στην ταχύτητα των αλλαγών που βιώνουμε και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο».

 

Πώς γίνεται να αντεπεξέλθει κανείς στην ταχύτητα των αλλαγών όταν οι ρυθμοί εξέλιξης της χώρας επιβραδύνονται και οι βεβαιότητες καταρρέουν;

 «Ολα αυτά συμβαίνουν αλλά, παράλληλα, η κατάρρευση πολλών πραγμάτων σε πολλά επίπεδα απαιτεί απ’ τον καθένα μας να προσαρμόζεται στις αλλαγές πολύ γρηγορότερα. Δεν προλαβαίνεις να κατακτήσεις κάτι και να το χαρείς. Πρέπει να προχωρήσεις στο παρακάτω αμέσως. Δεν προλαβαίνεις καν να αγχωθείς πια». 

 

Εχει πάντως μια ατυχία η γενιά σας σε μουσικό επίπεδο: Εμφανιστήκατε όταν κατέρρεε η δισκογραφία. Τώρα πια μόνος τρόπος να παρουσιάσετε τη δουλειά σας είναι το live.

 «Εγώ, όμως, αγαπώ πολύ το live. Και μάλιστα επειδή ακόμα δεν έχω εξοικειωθεί απόλυτα με τη δισκογραφική διαδικασία, ο λόγος που μπορώ να συμμετέχω με χαρά σ’ αυτήν είναι ότι έτσι προκύπτει το καινούργιο υλικό για να επικοινωνήσω με τον κόσμο». 

 

Δεν σας απασχολεί η δισκογραφία;

«Ο δίσκος μένει στον χρόνο, πρέπει συνεπώς να είναι λίγο πιο καθαρός από μόδες και τάσεις. Το live πάλι έχει την ομορφιά της στιγμής, έχει αυθορμητισμό και κοιτά το σήμερα. Γι’ αυτό κι εκεί τα λάθη συγχωρούνται πολύ πιο εύκολα. Σκέφτομαι μάλιστα ότι όσοι θα μείνουν στη μουσική σκηνή, δεν θα μπορούν παρά να είναι τίμιοι απέναντι στο live και τη σχέση τους με τον κόσμο».

 

Φαίνεστε πολύ συνειδητοποιημένη και ήρεμη. Δεν σας προβληματίζει αυτή η εποχή; 

«Νιώθω πολύ τυχερή που ακόμα κι αυτή την εποχή έχω τη δυνατότητα να κάνω ό,τι κάνω, με τον τρόπο που το κάνω. Οικονομικό χτύπημα έχουμε υποστεί όλοι, οπότε το προσπερνάω. Κάνω αυτή τη δουλειά με πίστη και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους κι εκείνοι με δέχονται. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ντοπάρισμα για μένα. Αλλά, ναι, σίγουρα ανησυχώ για το μέλλον της ίδιας της δουλειάς. Και βέβαια όλο αυτό που συμβαίνει γύρω-γύρω με επηρεάζει, καθημερινά. Γι’ αυτό αναζητώ μια ησυχία και μια τάξη».

 

Μέχρι τώρα μάλλον το αντίθετο ήταν το χαρακτηριστικό σας. Ανησυχία…

«Είναι όμως και θέμα ηλικίας πια. Ξαφνικά θέλω να βάλω σε τάξη κάποια πράγματα στη ζωή μου. Θέλω να δω τι πραγματικά θέλω, να απαλλαγώ από κάποιες τεχνητές ανάγκες ή επιθυμίες που ίσως είχα κι έτσι να κατασταλάξω και στη δουλειά».

 

 Πολλοί νέοι άνθρωποι φεύγουν στο εξωτερικό. Το σκέφτεστε ποτέ;

«Δεν νιώθω καθόλου βολικά με τη σκέψη να στήσω τη ζωή μου κάπου αλλού. Μου δημιουργεί θλίψη. Αλλά καλά κάνει και φεύγει όποιος νιώθει περιορισμένος, ηττημένος και χωρίς ελπίδα. Εγώ απλά δεν είμαι αυτή η περίπτωση. Κι ύστερα το θέμα είναι προσωπικό. Πού επιλέγει καθένας μας να ανοίξει τους ορίζοντές του».

 

Οι ορίζοντες πάντως της ελληνικής μουσικής σκηνής κλείνουν και η κλίμακα μικραίνει: μικρότεροι χώροι και σχήματα, λιγότερες μέρες και λεφτά…

 «Εγώ ήμουν πάντα υπέρ των μικρών χώρων, θεωρώντας ότι εκεί είναι πιο φυσιολογική η επικοινωνία. Δεν συμφωνώ όμως με τη μείωση των ημερών σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα που δεν τα πολυαγαπώ. Δε θα ’ταν κακό να μπορούσαμε να κάνουμε εμφανίσεις λίγες μέρες παραπάνω ή να μην έχουμε τόσο