Πέντε ήρωες πίσω από μια ίσια, μικρή, λεπτή γραμμή παίρνουν σειρά προτεραιότητας, κομπάρσοι μιας καθημερινότητας που ανταγωνίζονται, αγωνιούν και εξευτελίζονται για την πρωτιά της αναμονής

Ο Χόροβιτς και η αλληγορία του

Μια από τις τελευταίες παρουσιάζει στο Black Box του Ιδρύματος Κακογιάννη τη «Γραμμή» του Ίσραελ Χόροβιτς. Και στην παράσταση πρωταγωνιστεί όντως μια ίσια, μικρή, λευκή γραμμή και πέντε ήρωες που στοιχίζονται πίσω της. Δηλαδή δεν στοιχίζονται ακριβώς: παίρνουν σειρά προτεραιότητας για να παρακολουθήσουν κάποιο γεγονός που είναι ούτως ή άλλως αδιάφορο, γιατί το μόνο πραγματικό γεγονός είναι η ίδια η γραμμή. Η μαγνητική εξουσία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ουρά διαδοχικών αριθμών. Το δέος που εκπέμπει η παραμονή στη δεσποτική της επικράτεια, οι αορίστως θελκτικές υποσχέσεις που προσφέρει η θεσμική της παρουσία. Η τυραννία και ο παραλογισμός που υποχρεώνει αυτούς τους κομπάρσους της καθημερινότητας να ανταγωνίζονται και να αγωνιούν, να διαπληκτίζονται και να εξευτελίζονται για την πρωτιά στη σειρά αναμονής. Μια πρωτιά που, όπως είναι ευνόητο, ανατρέπεται διαρκώς, ώσπου στην κορύφωση του πυρετού να φανεί, αρχικά με τις ραφές απέξω και κατόπιν γυμνή, η ματαιότητά της. Ώσπου να καταδειχτεί ότι το υστερικό της κυνήγι δεν έχει ουσιαστικό αντικείμενο άλλο από τη γελοιοποίηση και την απανθρωπιά των συμμετεχόντων.

Ο Χόροβιτς, συγγραφέας με μακρά θητεία στην ευρωπαϊκή πρωτοπορία και στο αμερικανικό θέατρο αξιώσεων, στήνει ένα σκηνικό αλλόκοτο και παράλογο, αφύσικο και γελοίο συνάμα. Ελλειπτικό, αλλά με πολύ πραγματικά υλικά και πολύ – πολύ ανθρώπινες συμπεριφορές. Δουλεύει δηλαδή πάνω σε μια αλληγορία ρεαλιστικών διαστάσεων με έντονη τη συμπλοκή του κωμικού και του δραματικού στοιχείου, πάνω στον κόμβο μιας προβλεπόμενης εξέλιξης και μιας αναπάντεχης ανατροπής. Πράγμα που ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Σουξές έπιασε στον αέρα και, αξιοποιώντας την αφοπλιστικής αμεσότητας μετάφραση του Αλέξη Καλλίτση, έστησε μια καλοκουρδισμένη παράσταση με ρυθμολογημένες εντάσεις και μελετημένες υφέσεις.

Οι σκηνές της κωμικής σεξουαλικότητας και των συγκρούσεων σώμα με σώμα στηρίχτηκαν στην επαρκή και με σίγουρες ανάσες χορογραφία της Βάσιας Αγγελίδου, απαιτούσαν όμως ευρηματικότερο στυλιζάρισμα και πιο γκροτέσκα χειρονομική γκάμα. Λόγω της εσκεμμένης απουσίας σκηνικού διακόσμου η παράσταση στηρίζεται αποκλειστικά στους ηθοποιούς της που παίζουν ντυμένοι με τα πάσης εποχής κοστούμια της Άννας Μαχαιριανάκη και κάτω από τον αδρό φωτισμό του Γιώργου Παπανδρικόπουλου. Ο Λεονάρντο Σφοντούρης, λιγάκι αμήχανος, έπαιξε σε χαμηλές νότες τα χαρακτηριστικά ενός δόλιου και κυνικού τύπου. Ο Γιώργος Σουξές (είναι ψευδώνυμο άραγε;) απέδωσε με επιφυλακτική πληθωρικότητα την εντεινόμενη καχυποψία του ήρωά του. Η Νίκη Λειβαδάρη ανέδειξε με χυμώδη άνεση και απολαυστική αφέλεια τον σφύζοντα ερωτισμό της ηρωίδας της. Ο Βασίλης Χρηστίδης έπλασε τη φιγούρα ενός υποχρεωτικού συζύγου με ιδιότυπο φλέγμα και σχεδόν σαρδόνια παθητικότητα.

Κινητήριος μοχλός της παράστασης ο Αντώνης Χαντζής, έφερε στα άκρα το πληγωμένο πείσμα και τη θυμική παραφορά του ήρωά του και κυριάρχησε στη σκηνή με τον συνδυασμό νευρώδους εξωστρέφειας και απελπισμένης ορμής.