Έχοντας διαμορφώσει μια πολιτική νοοτροπία που βασιζόταν στην ιδεολογία των ασυγκράτητων παροχών, δημιουργήσαμε μιαν εθνική συνείδηση στην οποία ο κάθε πολίτης και ο κάθε πικραμένος επίσης θεωρούσαν ότι η ζωή και γενικότερα η «καλή» τους μοίρα τούς χρωστούσε δανεικά

Έχοντας διαμορφώσει μια πολιτική νοοτροπία που βασιζόταν στην ιδεολογία των ασυγκράτητων παροχών, δημιουργήσαμε μιαν εθνική συνείδηση στην οποία ο κάθε πολίτης και ο κάθε πικραμένος επίσης θεωρούσαν ότι η ζωή και γενικότερα η «καλή» τους μοίρα τούς χρωστούσε δανεικά, τους κατακρατούσε παροχές, τους στερούσε ανέσεις. Με την ανοχή και τη συνενοχή όλου του παγιωμένου σε στερεότυπους ρόλους κομματικού κατεστημένου ενός διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος διανομής και νομής της εξουσίας, δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση μιας ζωής της οποίας η βασική αξία ήταν τα δανεικά – τσάμπα λεφτά. Έχοντας ζήσει τρεις συναπτές δεκαετίες στη δίνη της πιο ασυνάρτητης κι επικίνδυνης «ανάπτυξης», το μόνο που θα περίμενε κανείς μετά το ατύχημα θα ήταν η περισυλλογή κι όχι η εθνικών διαστάσεων αμνησία. Σήμερα κανείς δεν θυμάται τα δάνεια, τα Καγιέν, τα εξοχικά, τα ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς, τα πούρα, τα μπουζούκια, τις πισίνες και τον ασυγκράτητο πολιτικοκοινωνικό λαϊκισμό, που όλα αυτά τα προέβαλλε ως βασικά προαπαιτούμενα, ως ελάχιστες προσφορές, ως αναφαίρετα δικαιώματα, ως συνδικαλιστικά κεκτημένα.
Η επώδυνη αφύπνιση από τον μεταπολιτευτικό λήθαργο, μας επιφύλασσε, ωστόσο, μιαν ακόμη οδυνηρότερη έκπληξη: βρεθήκαμε μπροστά στην πλήρη αδυναμία μας να συνειδητοποιήσουμε την κατάστασή μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αντίθετα, στήθηκε μια εξωφρενική βιομηχανία, η οποία δικαιολογούσε όλες τις διαστρεβλώσεις του παρελθόντος και απέδιδε εντέχνως τα χάλια μας στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, στην τρόικα, στα μνημόνια (που όλα ήρθαν σαν φυσικό επακόλουθο ενός ασύδοτου και εκτός ορίων δανεισμού, ο οποίος δεν μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον, όπως απερίσκεπτα, ψευδέστατα και εγκληματικά υποσχόταν τα κόμματα στους ψηφοφόρους τους).
Ο Γεωργελές, όπως αποδεικνύουν και τα γραπτά του, ανήκει στη σπάνια κατηγορία εκείνων που εντόπισαν και μίλησαν έγκαιρα για την κρίση – πολύ πριν ξεσπάσει. Ωστόσο, η αλήθεια, ως γνωστόν, δεν έχει φίλους και μάλιστα όταν αυτή καλείται να αντιμετωπίσει έναν εθνικό παραλογισμό που συνεχίζεται ώς τις μέρες της βαθύτατης εξαθλίωσής μας, της οποίας η αιτία αναζητείται – εκ νέου εγκληματικά… – σε εκτός συνόρων κέντρα. Πρόκειται για μια σειρά κειμένων που δημοσιεύτηκαν στην «Athens Voice» στους «προ κρίσης» καιρούς αλλά και στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν. Ούτε τότε άκουγε κανείς, αλλά – δυστυχώς – ούτε και σήμερα…