Έχοντας απαρνηθεί τον ιουδαϊσμό προκειμένου να ασπαστεί τον προτεσταντισμό, ο συγγραφέας μάς προδιαθέτει για τον τρόπο με τον οποίο θα προσεγγίσει και θα κατανοήσει έναν πολιτισμό εκ διαμέτρου διαφορετικό στην πρόσληψη και αντίληψη για τη ζωή.

Έχοντας απαρνηθεί τον ιουδαϊσμό προκειμένου να ασπαστεί τον προτεσταντισμό, ο συγγραφέας μάς προδιαθέτει για τον τρόπο με τον οποίο θα προσεγγίσει και θα κατανοήσει έναν πολιτισμό εκ διαμέτρου διαφορετικό στην πρόσληψη και αντίληψη για τη ζωή. Το δίχως άλλο πρόκειται για έναν διανοητή, ο οποίος προσεγγίζει τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό μέσα από μια προσωπική ματιά, η οποία, αν και δεν παραγνωρίζει τα κορυφαία επιτεύγματά του, ωστόσο προσανατολίζεται εμφανώς με μια κριτική διάθεση απέναντι στις αδύναμες πλευρές του, που φτάνουν λίγο πριν από το όριο να αποτελούν αυτοσκοπό. Η προσέγγιση στην πολιτιστική ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας αλλά και η δομή του βιβλίου δείχνουν ξεκάθαρα μια αντισυμβατική διάθεση στη διαχείριση των ιδεών και των θεμάτων. Με δυο λόγια, ο συγγραφέας, δίχως να παραγνωρίζει τα επί αιώνες αποδεκτά επιτεύγματα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, στρέφει το βλέμμα του στις πτυχές εκείνες όπου η καθημερινότητα μοιάζει να μην αντιστοιχεί στο μεγαλείο της εποχής που την περιβάλλει. Έτσι, στο ανάγνωσμα αυτό θα έλεγε κανείς ότι μέσα από έναν αξιοπρεπή υποκειμενισμό «απορομαντοποιείται» η εξιδανικευμένη εικόνα της ελληνικής αρχαιότητας.