Για μια ακόμα φορά, τα επιπόλαια και θυμικά αντανακλαστικά μας μάς άφησαν έκθετους, σαν κανονικούς χάνους, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ποδοσφαιρική λογική.

Επίσης, συνεχίζονται σαρωτικές οι προσαγωγές και οι συλλήψεις μελών του ναζιστικού κόμματος για σωρεία έκνομων ενεργειών.
 
…Και έπεται συνέχεια· όλα δείχνουν ότι δεν θα πλήξουμε το επόμενο διάστημα…
 
Παρά τα προφανή ερωτήματα που προκύπτουν σε σχέση με την εντυπωσιακή διαπλοκή αστυνομικών με το ναζιστικό μόρφωμα, παρά τις καθυστερήσεις και την πλημμελή άσκηση των καθηκόντων των αστυνομικών αρχών, οι ευθύνες αποδόθηκαν και αποδίδονται, πράγμα που δεν συνέβη για παράδειγμα στην περίπτωση της Μαρφίν (για να μην ξεχνιόμαστε), ούτε στην περίπτωση του γνωστού Μαζιώτη και της συντρόφου του… που οι δικαστικές αρχές ξέχασαν να τους δικάσουν και μετά το δεκαοχτάμηνο μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε! Ας σκεφτούν οι ευαίσθητες προοδευτικές ψυχές τι θα γινόταν αν αυτό συνέβαινε με τον Μιχαλολιάκο, ας πούμε (του οποίου τα συνταγματικά και βουλευτικά δικαιώματα έσπευσαν με περισσή φροντίδα να μας θυμίσουν ευσχήμως): να ξεχάσουν να τον δικάσουν και να αφεθεί ελεύθερος!…
 
Έτσι όπως περίτρανα αποδεικνύεται από πλήθος κραυγαλέων περιπτώσεων και από την… άλλη μεριά του φεγγαριού, δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με σκοτεινές συνωμοσίες και θεοσκότεινες δυνάμεις της αντίδρασης όσο με έναν κρατικό μηχανισμό που θυμίζει περισσότερο παιδική χαρά παρά οργανωμένη και σοβαρή πολιτεία.
 
Η πολιτική δεν ασκείται αποκλειστικά στο φαντασιακό, πολύ δε περισσότερο με το θυμικό, όπως εσφαλμένα θεωρούν αρκετοί σε αυτόν τον τόπο, άλλα μέσα από πράξεις συγκεκριμένες, με επίσης συγκεκριμένα (αλλά και συγκρινόμενα με άλλα πρωθύστερα…) απτά αποτελέσματα.
 
Το να αρνείται κανείς προφανείς επιτυχίες στον πολιτικό του αντίπαλο είναι σαν να συμπράττει σε απάτη σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, μια και βλάπτει έντονα τα συμφέροντά του. Επίσης, η μη αναγνώριση μιας προφανούς επιτυχίας που έχει πάνδημη απήχηση συντελεί στην καταστροφική διατήρηση της καχυποψίας ως αυτοσκοπού που δεν συντείνει στην πρόοδο και την εξέλιξη της κοινωνίας παρά μόνο την κρατά δέσμια στο τέλμα και τη μεμψιμοιρία, η όποια δεν είναι πολιτική πράξη, άλλα ψυχολογική ανεπάρκεια και μαρτυρά πολιτική ανωριμότητα.
 
Η αναγνώριση μιας επιτυχίας – η οποία ξεπερνά κατά πολύ τη στενόμυαλη και καταστροφική κομματική λογική –, όταν μέσα από αυτήν εξολοθρεύεται ένας εθνικός κίνδυνος, αποτελεί προοδευτική πράξη η όποια έχει ουσία και αποτέλεσμα, πράγμα που είναι η αποστολή της πολιτικής την όποια πρέπει να υπηρετεί απαρεγκλίτως. Η πολιτική μεμψιμοιρία στο προφανές, έκτος από κομματική μικροψυχία, δείλια και ατολμία, αποδεικνύει και μια βαθιά αντιδημοκρατική νοοτροπία επικίνδυνη στην ουσία της. Δεν γίνεται να αντιπολιτεύεσαι μόνο με τον ψόγο. Ενίοτε και η παραδοχή μιας επιτυχίας στον αντίπαλο σε καθιστά συμμέτοχο της επιτυχίας.