Ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός… είναι αλλιώς, και οι ΗΠΑ – μας αρέσει, δεν μας αρέσει – δεν είναι τίποτα «πρωτάρηδες» για να κρυφτούν στο καβούκι τους επειδή πλάκωσαν οι Κινέζοι, οι Ρώσοι και οι Ινδοί…

Συμφωνίες
Επειδή όμως όταν μιλάμε για γεωστρατηγική… τίποτα δεν χάνεται για πάντα, η Ουάσιγκτον έχει βάλει μπρος την «ατμομηχανή» της – φυσικά μιλάμε για την αμυντική βιομηχανία –, προκειμένου η τελευταία να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Έχουμε λοιπόν και λέμε: Τους τελευταίους μήνες, οι ΗΠΑ υπογράφουν τη μία εξοπλιστική συμφωνία μετά την άλλη, χρυσώνοντας, σιγά – σιγά, το χάπι στους «παραπονεμένους» (πάντα με το αζημίωτο, εννοείται).
Μόλις την περασμένη εβδομάδα, το Κογκρέσο ενημερώθηκε για δύο μεγα-συμφωνίες με τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα: Το Ριάντ θα αγοράσει όπλα, πυρομαχικά και αμυντικό λογισμικό αξίας 6,8 δισ. δολαρίων, ενώ το Άμπου Ντάμπι θα σκάσει περί τα… 4 δισ. δολάρια. Ο εξοπλισμός τελευταίας τεχνολογίας στοχεύει στη θωράκιση των μαχητικών αεροσκαφών F-15 Eagle και F-16 Desert Falcon, τα οποία είχαν αποκτήσει προηγουμένως οι δύο χώρες αναβαθμίζοντας ραγδαία τη στρατιωτική τους ισχύ στην περιοχή και διατηρώντας ταυτόχρονα «ανοιχτό» το κανάλι ανταλλαγής πληροφοριών με τις ΗΠΑ (αφού οι τελευταίες θα στείλουν προσωπικό για την απαιτούμενη εκπαίδευση στα νέα συστήματα). Επιπλέον, οι πωλήσεις αυτές αποτελούν και μια «επιβεβαίωση» για τις χώρες του Κόλπου ότι η Ουάσιγκτον συνεχίζει να τις αντιμετωπίζει ως συμμάχους αφού τις εξοπλίζει «παρά τις αντιρρήσεις του Ισραήλ».

Εξάρτηση
Όσο για την Αίγυπτο και το Ιράκ, εκεί οι ΗΠΑ παίζουν το παιχνίδι «αντίστροφα». Τα όπλα δεν τα πουλάνε για να δείξουν τις… φιλικές τους διαθέσεις, αλλά για να διατηρήσουν την εξάρτηση των ηγεσιών προκειμένου να μπορούν να ασκούν και τις ανάλογες πιέσεις. Παρά το γεγονός ότι τα «σχέδιά» τους δεν πετυχαίνουν πάντα και ενίοτε τους γυρνάνε και μπούμερανγκ, η Ουάσιγκτον επιλέγει να συνεχίσει να εφαρμόζει την ίδια τακτική στο σημερινό συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον και ακόμη δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ποιος θα είναι ο χαμένος στο τέλος του παιχνιδιού. Στην περίπτωση, ας πούμε, του Καΐρου… οι ΗΠΑ εξαναγκάστηκαν από την κατακραυγή της κοινής γνώμης να προχωρήσουν σε κάποιο είδος «αναστολής» μιας μερίδας των παραδόσεων (περιλαμβανομένων αρκετών ελικοπτέρων Απάτσι, πυραύλων Harpoon, τεθωρακισμένων M1-A1 αλλά και αεροσκαφών F-16). Όμως, την ίδια ώρα, η αμερικανική διοίκηση μερίμνησε ώστε να συνεχιστεί η στρατιωτική βοήθεια που έχει στόχο την ενίσχυση «αντιτρομοκρατικών προγραμμάτων» και «ασφάλειας της Χερσονήσου του Σινά» στην οποία αλωνίζουν «εξτρεμιστές» (όπως τους χαρακτηρίζουν).

Ας είναι καλά η… Αλ Κάιντα

Με το ίδιο ακριβώς πρόσχημα, τους «εξτρεμιστές» της Αλ Κάιντα και λοιπών παρακλαδιών, οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να πουλήσουν στη Βαγδάτη στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας 2,7 δισ. δολαρίων (που, εάν προστεθεί σε αυτόν που πούλησαν τον Ιούλιο, φτάνουμε τα 5 δισ.). Και στην περίπτωση του Ιράκ… οι σχέσεις είναι κάθε άλλο παρά ρόδινες, αφού η Βαγδάτη έχει εξοργιστεί με την ανεκτική στάση που κρατάνε οι ΗΠΑ έναντι των «προκλήσεων» του αυτόνομου Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) και των «ενεργειακών συμφωνιών» που υπογράφει το τελευταίο με την Άγκυρα. Ωστόσο, αυτό δεν περιορίζει – καθώς φαίνεται – τη στρατιωτική συνεργασία των δύο πλευρών… μια και η Βαγδάτη συνεχίζει να έχει απελπισμένα ανάγκη τη – στρατιωτική έστω – στήριξη των ΗΠΑ και οι τελευταίες δεν έχουν την πολυτέλεια να παραδώσουν ούτε μια σπιθαμή γης στην περιοχή.