Μια από τις δημοφιλέστερες κεκτημένες ελληνικές ιδιαι­τερότητες είναι η αποκλειστικότητα του δικαιώματος στην ευφυΐα και τα ευφυολογήματα που προβάλλουν μερικοί λάτρεις και θαυμα­στές του δυτικού αλάθητου με τον εκλεπτυσμένο εστετισμό τους

Έτσι, «κάθε τι ελληνικό στον κόσμο αυ­τό» παρουσιάζεται αυτοδικαίως ως γραφι­κότητα, ως μια ακόμα ανατολίτικη κουτο­πονηριά απέναντι στον ορθολογισμό της Δύσης – τον οποίο έτσι κι αλλιώς κάθε σώ­φρων άνθρωπος υπολήπτεται και αναγνωρίζει. Παρά ταύτα, δεν είναι δυνατόν κάθε εθνικό επιχείρημα – από όπου κι αν προ­έρχεται –, όπως επιτάσσει η δυτική αντί­ληψη περί δημοκρατίας, να απαξιώνεται a priori.

Όπως δεν είναι δυνατόν η προκατάλη­ψη – δίκαιη ή άδικη – απέναντι σε ένα πρόσωπο να αποκλείει το πρόσωπο αυτό από τη δυνατότητα να εκφράσει τουλάχιστον μιαν αξιοπρόσεκτη άποψη.

Με αυτό το σκεπτικό, η παιδεία του Βύ­ρωνα Πολύδωρα είναι αξιοπρόσεκτη ως εξ αντικείμενου αξιόλογη, και όχι αντικεί­μενο άσκησης ύφους και υπεροψίας. Ο «βραχάνθρωπος» που ερέθισε τους ευαί­σθητους αισθητήρες του δυτικοτραφούς εκσυγχρονιστή αρθρογράφου της «Καθη­μερινής» κυρίου Κασιμάτη, για τον οποίο κάνει μνεία πολύ ορθά ο Πολύδωρας, συν­δέεται με τον λαό (πλήθος ανθρώπων).

Γράφει ο κύριος Κασιμάτης, τον οποίο παρεμπιπτόντως υποληπτόμεθα και μελετούμε, σχετικά με τη χρήση και ερμη­νεία της λέξεως: «Αντιθέτως, εκείνο που επιτρέπει σήμερα την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα είναι η παινεμένη ιδιαιτερότητα του λαού μας, η ιδιαιτερότητα του “βραχανθρώπου (sic), αυτοφυούς, αυτόχθονος” (συγγνώμη, αλ­λά έτσι ορίζει τον λαό σε άλλο σημείο του κειμένου του ο σοφός…)».

Δίχως διάθεση αντιπαλότητας, αυτή είναι η ρίζα της λέξης «λαός», την οποία χρησιμοποιεί ορθότατα ο Βύρων Πολύδω­ρας.

Προέρχεται από τη ρίζα -λας που σημαί­νει πέτρα, εξ ου και λατομείον. Επίσης, αν ανατρέξει κανείς στον μύθο του Δευκαλί­ωνα και της Πύρρας, θα δει ότι αναδημιούργησαν τους ανθρώπους, μετά τον κα­τακλυσμό, από λίθους!

Έτσι, η παρενθετική ειρωνική επισήμαν­ση («συγγνώμη, αλλά έτσι ορίζει τον λαό σε άλλο σημείο του κειμένου του ο σο­φός»…) απαντιέται απλά, δίχως να χρεια­στεί να προστρέξουμε σε εκσυγχρονιστι­κές ιστορικές αφηγήσεις. Η βασική μας επισήμανση ωστόσο είναι ότι ο Βύρων Πο­λύδωρας, με τον οποίο, σημειωτέον και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ουδεμία σχέση ή συμπάθεια διατηρούμε, γίνεται στόχος κυρίως επειδή είναι επαρκώς εγ­γράμματος σε ένα Κοινοβούλιο και σε μια κοινωνία όπου τα «πολλά γράμματα» είναι αντικείμενο ψόγου αντί επαίνου, δηλαδή αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στη Δύση.