Ο πρωθυπουργός ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το Μπακού. Γιατί άραγε; Για να ευχαριστήσει τους Αζέρους που αγόρασαν τον ΔΕΣΦΑ με μηδενικό ρίσκο και με απολύτως ευνοϊκούς όρους για εκείνους; 

Το Κρεμλίνο
Σε αυτό το κλίμα, στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας έγινε γνωστό ότι ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Gazprom και της ΔΕΠΑ, με την τελευταία συνάντηση των δύο αντιπροσωπειών να γίνεται στην Αγία Πετρούπολη (πρώην Λένινγκραντ).
Για μία ακόμη φορά, όπως συνέβη και με τον διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, το Κρεμλίνο, μέσω της ηγεσίας της Gazprom, χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως προπέτασμα καπνού, άλλοτε για να υπερασπίσει κι άλλοτε για να προωθήσει τα συμφέροντά του.
Ακριβώς αυτό έκανε με την τριπλή επίσκεψη του Αλεξέι Μίλερ στην Αθήνα και τις ισάριθμες συναντήσεις του με τον Αντώνη Σαμαρά, κατά τις οποίες ούτε ένας Έλληνας αξιωματούχος δεν είχε καταλάβει (ή τουλάχιστον αυτό έμεινε ως γενική εικόνα) το «παιχνίδι» που έπαιζε ο Ρώσος μάνατζερ, ένα «παιχνίδι» που, όπως είναι κατανοητό, δεν το σχεδίασε και το εκτέλεσε μόνος του, αλλά σε πλήρη συνεννόηση με τον ισχυρό άνδρα του Κρεμλίνου.
Ακριβώς την ίδια τακτική ακολουθεί η Μόσχα και το τελευταίο εξάμηνο, όσο διαρκούν (όπως προβλέπει η διμερής συμφωνία) οι διαπραγματεύσεις για την τιμή προμήθειας του φυσικού αερίου από τη χώρα μας.
Για άλλη μία φορά θα προβάλλουν το θετικό κλίμα που επικράτησε στις διαπραγματεύσεις, καθώς επίσης θα χρησιμοποιήσουν ως αποδεικτικό στοιχείο των καλών (;) προθέσεών τους το όποιο ποσοστό «έκπτωσης» παραχωρήσουν στη ΔΕΠΑ για τις ποσότητες που θα εισαγάγει τον επόμενο χρόνο.
Δυστυχώς, η ελληνική πλευρά είναι στριμωγμένη από κάθε άποψη. Η διαπραγματευτική ομάδα, που χειρίστηκε όλες τις επαφές με τους Ρώσους, είχε από ελάχιστη έως μηδενική πολιτική και διπλωματική στήριξη, καθώς τόσο το Μαξίμου όσο και το αρμόδιο υπουργείο υποστήριζαν ότι πρόκειται για μία διαπραγμάτευση μεταξύ δύο επιχειρήσεων, και σε αυτή δεν χωρούν άλλου είδους χειρισμοί. Κι όμως, όλοι θυμούνται ότι όταν ο Πούτιν (στην πρώτη περίοδο της προεδρίας του) προωθούσε τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη ήρθε τέσσερις φορές στη χώρα μας, και μάλιστα οι πρώτες κουβέντες που αντάλλαξε με τους Έλληνες συνομιλητές του ήταν: «Ας μιλήσουμε για μπίζνες». Αλήθεια, εκείνη η επιστολή Σαμαρά προς τον Πούτιν για τις τιμές του αερίου τι έγινε; Υπήρξε ποτέ απάντηση;
Το δεύτερο σοβαρό μειονέκτημα της ελληνικής πλευράς είναι το γεγονός ότι δεν γνωρίζει (άλλωστε κανείς δεν μπορεί να κάνει πρόβλεψη μέσα στη βαθιά ύφεση και τις μνημονιακές πολιτικές) τι θα γίνει με την κατανάλωση τον επόμενο χρόνο, οπότε δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα επιπλέον επιχείρημα για να ζητήσει μεγαλύτερη μείωση τιμών. Σε περίπτωση περισσότερων ποσοτήτων από τις πραγματικές ανάγκες, υπάρχει η ρήτρα «take or pay», που σημαίνει ότι έτσι κι αλλιώς θα πληρώσεις για το αέριο που δεν απορρόφησες…
Τη θέση της ελληνικής πλευράς επιβαρύνει και το γεγονός ότι οι ποσότητες που απορροφά η εγχώρια αγορά είναι ελάχιστες σε σύγκριση με το φυσικό αέριο που διοχετεύει η Ρωσία σε πελάτες της στην Κεντρική Ευρώπη. Έτσι, οι της Gazprom χρησιμοποιούσαν διαρκώς το επιχείρημα αυτό σαν να έλεγαν: «Μη μας σκοτίζετε για τέτοιες μικροποσότητες»…