Το σινεμά του Γουές Άντερσον λειτουργούσε ανέκαθεν σαν ένα στολισμένο μουσικό κουτί που κουβαλούσε όλη τη νοσταλγία του δημιουργού του για έναν κόσμο που ο ίδιος ίσως και να μην έζησε ποτέ, και όλη την δυσκολία του να ζήσει και να προσαρμοστεί στον κόσμο που τον περιβάλλει.