Ο ποιητής Ανδρέας Νεοφυτίδης γράφει για την ποιητική του συλλογή ΕΙΠΕ, εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα, Δεκέμβριος 2013

Στη νέα αυτή συλλογή συνεχίζω την προσπάθεια ανίχνευσης των δυνατοτήτων της γλώσσας, δηλαδή του ανθρώπου, έναντι των πραγμάτων, αλλά και της δύναμης των πραγμάτων, δηλαδή του κόσμου, πάνω στον ανθρώπινο Λόγο, μέσα στη σημερινή, κυριολεκτικά αιμάσσουσα, ρευστότητα/κατρακύλα μιας μη αυθεντικής ζωής.

Πρόκειται για γραφή αποφθεγματική, καταληκτική και συμπερασματική συλλογισμών, οι οποίοι, ενώ μέσω μιας προσχηματικής, σκηνοθετημένης σιωπής παραμένουν άφατοι, «υψώνονται», ωστόσο, σαν κεκρυμμένα σκηνικά ενός λόγου λακωνικού που, ως ύφος, αντιστρατεύεται και υποθάλπει κενόδοξες πολυλογίες.

Θέλω να πιστεύω πως οι στίχοι μου είναι οι εύηχες και πλήρεις νοήματος εκρήξεις καταθλιπτικών σιωπών μέσα στον χώρο και τον χρόνο, εκρήξεις που τολμούν να καταδείξουν και να καταδικάσουν αυτά που κατατρώγουν το λίγο που έχει απομείνει από τον Λόγο και το Νόημα, δηλαδή τον άνθρωπο και τον πολιτισμό.

Θεωρώ πως οι ποιητές είναι σήμερα η προσωποποίηση της ντροπαλότητας του κόσμου τούτου, μιας ντροπαλότητας που το μόνο πράγμα που επιδεικνύει είναι η φιλοδοξία της να πάει τη γλώσσα ένα βήμα παραπέρα για να τη διασώσει και κατ’ αυτόν τον τρόπο να διασώσει τον άνθρωπο, αποκαλύπτοντάς του τον πολιτισμό του, και να του αλλάξει το βλέμμα μπροστά στην ίδια του την ύπαρξη και τα έργα του. Υπ’ αυτήν την έννοια, η ποίηση πάντοτε καραδοκεί ως ευλογημένη πράξη αυτοσυνείδησης και αυτομεταμόρφωσης του ανθρώπου.