Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάζουμε στα μέσα την ευγενή πρόθεση της κυβέρνησης, η οποία – ω του θαύματος! – συμπτωματικά επιταχύνει κατόπιν των εκλογικών εξελίξεων, να νομοθετήσει έτσι ώστε ο «μη έχων» να μη φυλακίζεται.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάζουμε στα μέσα την ευγενή πρόθεση της κυβέρνησης, η οποία – ω του θαύματος! – συμπτωματικά επιταχύνει κατόπιν των εκλογικών εξελίξεων, να νομοθετήσει έτσι ώστε ο «μη έχων» να μη φυλακίζεται.
 
Χωρίς βεβαίως να έχουμε δει τη σχετική διάταξη, από δημοσιεύματα προκύπτει ότι οι προϋποθέσεις που πρέπει να τεθούν προκειμένου να αποδεικνύεται οικονομική αδυναμία του οφειλέτη είναι: το ύψος της οφειλής και η διερεύνηση του αν αυτός προέβη σε δόλιες ενέργειες για αποφυγή πληρωμής της οφειλής είτε μεταφέροντας χρήματα σε τράπεζες του εξωτερικού είτε μεταβιβάζοντας τα περιουσιακά του στοιχεία σε συγγενικά πρόσωπα είτε αποκρύπτοντας εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία μέσω off shore εταιρειών. Ερωτήματα:
 
● Είναι δυνατόν η ποινικοποίηση ή μη της οικονομικής αδυναμίας να εξαρτάται από το ύψος της οφειλής και όχι αποκλειστικά από τον δόλο του δράστη;
 
● Αν δηλαδή κάποιος είναι άνεργος, άνευ περιουσιακών στοιχείων και χρωστάει 2.000.000 ευρώ, έχει τελέσει ποινικό αδίκημα, ενώ κάποιος άλλος, που οφείλει 15.000 ευρώ, εργάζεται με μισθό 3.000 ευρώ και διαθέτει ακίνητη περιουσία δεν έχει τελέσει ποινικό αδίκημα; Μη νομίζετε ότι τα νούμερα είναι υπερβολικά, σκεπτόμενοι ότι δεν είναι δυνατόν ο άνεργος να γεννήσει τέτοια χρέη. Ιδού ένα παράδειγμα:
 
Άνεργος από το 2011, πρώην διαχειριστής επιχείρησης από την οποία έφυγε το 2008 και η οποία ελέγχθηκε το 2013 ενώ βρισκόταν σε κατάσταση παύσης πληρωμών, ξυπνάει ένα πρωί του 2014 και χρωστάει – αντικειμενικά, ως συνυπόχρεο πρόσωπο – 2.000.000 ευρώ, που καταλογίστηκαν στην επιχείρηση εξωλογιστικά, δηλαδή πλασματικά, αφού ουδείς υφίστατο κατά τη διάρκεια του ελέγχου για να επιδείξει τα βιβλία. Σημειωτέον ότι, σύμφωνα με τον νόμο, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας ούτε διώκεται ούτε οφείλει, καθώς δεν απολάμβανε κέρδη από αυτήν τα τελευταία τρία χρόνια από τη λύση της.
 
Κακούργημα
 
Να το πάμε λίγο παρακάτω;
 
Αυτός ο οφειλέτης διαθέτει μία κύρια κατοικία αντικειμενικής αξίας 100.000 ευρώ και καταθέσεις ύψους 50.000 ευρώ. Συνειδητοποιεί, λοιπόν, μιλώντας με τον δικηγόρο του, ότι, ακόμη και αν καταφέρει να πουλήσει (το υποτιμημένο οικονομικά) σπίτι του στην αντικειμενική του τιμή, ακόμα και αν δώσει στο κράτος όλες τις αποταμιεύσεις του, ακόμη και αν ως γνήσιος Έλληνας πατριώτης επιλέξει να μείνει εφεξής ταπί, επί λέξει να καταστραφεί για πάντα, να μην μπορεί (χωρίς ενημερότητα επί 10 έτη) να προβεί σε οιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα, θα συνεχίσει να διώκεται ποινικά για κακούργημα, αφού θα χρωστάει όχι 2.000.000, αλλά 1.850.000 ευρώ.
 
Ο δικηγόρος επίσης του επισημαίνει ότι, λόγω του πιεστικού δημόσιου λόγου περί φοροδιαφυγής, τα δικαστήρια δύσκολα αναγνωρίζουν ελαφρυντικά και ότι η καμπάνα πάει σύννεφο.
 
Ενημερώνεται επίσης ότι, ακόμη και αν μπει σε ρύθμιση (πράγμα ούτως ή άλλως αδύνατον λόγω των αριθμών), το κράτος θα συνεχίσει να μπορεί να του κατάσχει τα πάντα, άνευ δικαστηρίων και άνευ διαδικασιών που αντέχουν σε σοβαρή συνταγματική θεώρηση.
 
Στη συνέχεια μαθαίνει ότι το ελληνικό κράτος έχει καταδικαστεί από το διεθνές δικαστήριο να πληρώσει αποζημίωση σε κρατουμένους των ελληνικών φυλακών λόγω των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης και διαβάζει δεξιά και αριστερά, στα διάφορα μέσα, ότι στη φυλακή δεν επιβιώνεις αν δεν έχεις χρήματα. Αρχίζει λοιπόν να παρακολουθεί μετά μανίας κάθε δημοσίευση αναφορικά με το… ηλεκτρονικό βραχιολάκι, το οποίο φαντάζει στο μυαλό του ως το μοναδικό ενδεχόμενο να μην καταλήξει στη φυλακή, παρέα με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Κερασάκι στην τούρτα της κατάθλιψης, το ότι τα διοικητικά δικαστήρια θα κρίνουν την υπόθεσή του σε 4-5 χρόνια, τα δε ποινικά επίσης! Να προσθέσουμε στο σημείο αυτό ότι ο εν λόγω «εγκληματίας» είναι ήδη 60 ετών και – δεδομένων των συνθηκών – το πιθανότερο είναι να μην μπορέσει να βγει ποτέ στη σύνταξη.
 
Η αυτοκτονία περνάει από το μυαλό του, αλλά ούτε αυτή αποτελεί επιλογή. Τα χρέη της πτωχευμένης επιχείρησης του τρίτου, που σφυρίζει κλέφτικα, πέρασαν στον άνθρωπο του παραδείγματός μας και, αν αυτός αυτοκτονήσει, θα περάσουν στους κληρονόμους του.
 
Η επιλογή
 
Αν πάλι η κληρονόμος (η χήρα του δηλαδή) δεν αποδεχθεί την κληρονομιά, δεν θα οφείλει βέβαια η ίδια στο Δημόσιο από την παραπάνω αιτία, αλλά θα καταστεί οφειλέτης του Δημοσίου, αφού τα εισοδήματά της (500-600 ευρώ καθαρά τον μήνα ως ελεύθερη επαγγελματίας) δεν επαρκούν ούτε για να πληρώσει τα ταμεία της, στα οποία ήδη χρωστάει ασφαλιστικές εισφορές ευρισκόμενες σε ρύθμιση χάρη στην οικονομική στήριξη του συζύγου της, άρα η ίδια επίσης απειλείται με αυτόφωρο, φυλάκιση και τα συναφή!
 
Επιλέγει λοιπόν ο οφειλέτης, αφού η μεταχείρισή του από το κράτος θα είναι η ίδια ακόμα και αν καλύψει έστω και μερικώς την «οφειλή» του προς το Δημόσιο, τη λύση της επιβίωσης. Έτσι γράφει το σπίτι στη γυναίκα του (κάπου πρέπει να μείνουν οι άνθρωποι ώσπου να φυλακιστούν) και κρύβει τα 50.000 ευρώ στο σεντούκι.
 
Με αυτά τα χρήματα υπολογίζει ότι – αν δεν έχει την τύχη εν τω μεταξύ να ενταχθεί στην παραοικονομία – θα ζήσουν ο ίδιος, η σύζυγός του και η χήρα μητέρα του, την οποία στηρίζει οικονομικά, για τα επόμενα τρία με τέσσερα χρόνια, θα πληρωθούν δικηγόροι, παράβολα, εγγύηση ώστε να αφεθεί, ως εύχεται, ελεύθερος κατόπιν της αυτοφώρου διαδικασίας, ιατρικές δαπάνες (αφού προφανώς ο άνεργος είναι και ανασφάλιστος), ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, φόρος ακίνητης περιουσίας, φόρος εισοδήματος από τεκμήρια διαβίωσης (έχει σπίτι, βλέπεις, ο «εγκληματίας», άρα ανήκει στους έχοντες), ασφαλιστικές εισφορές της συζύγου κ.λπ.
 
Για θέρμανση ούτε λόγος. Αυτή είχε κοπεί… πριν αρχίσει να χρωστάει τα 2 εκατ. ευρώ. Α! Και να μην ξεχάσουμε το Internet, που απαιτείται για να μπορεί να επικοινωνεί μαζί του η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων.
 
Τελικά, κύριοι υπουργοί, την ώρα που, ενώ οφείλετε να εισαγάγετε μία διάταξη γενική, που να καλύπτει όλες τις περιπτώσεις, σκοπεύετε πάλι να διατυπώσετε μία διάταξη που θα βρίθει από σωρευτικές προϋποθέσεις, εξαιρέσεις εφαρμογής, αποκλίσεις και λοιπές πολιτικές αλχημείες. Διότι ξεχνάτε ότι δεν είναι μόνο το κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Είναι και οι πολίτες. Και, όπως εσείς μας διδάξατε, στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που διαχειρίζεστε, τα πάντα επιτρέπονται. Τα πάντα! Από την απαλλαγή των Δ.Σ. των τραπεζών για την ανταλλαγή ομολόγων μέχρι την αναστολή κάθε καταδιωκτικού μέτρου εναντίον των υπευθύνων για όλες τις ναυπηγικές επιχειρήσεις για οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία.
 
Είναι λοιπόν εγκληματίας ο άνθρωπος του παραδείγματός μας ή τον έχετε καταστήσει εγκληματία; Είναι δόλια η επιλογή του να αποκρύψει τα περιουσιακά του στοιχεία ή υποχρέωση επιβίωσης και διατήρησης μίας ελάχιστης αξιοπρέπειας και ασφάλειας για τον ίδιο και την οικογένειά του; Είναι εγκληματίας, κύριοι υπουργοί της Δικαιοσύνης και των Οικονομικών; Ή μήπως αξίζει και σε αυτόν να «εξαιρεθεί»;
 
ΥΓ.: Οποιαδήποτε σχέση με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.