Στο θέατρο Μεταξουργείο παρουσιάζονται κάθε Σαββατοκύριακο και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων δύο μονόλογοι του Βασίλη Κατσικονούρη, «To μπουφάν της Χάρλεϋ ή πάλι καλά» και «Ο Μάκης», ενσωματωμένοι σε μια ενιαία παράσταση. Το αξιοπερίεργο είναι ότι συνυπάρχουν δυο βουλευτές, η Άννα Βαγενά του ΣΥΡΙΖΑ και ο Νίκος Ορφανός από το Ποτάμι. 

«Ένα χειμωνιάτικο βράδυ συναντιόμαστε με τον Βασίλη Κατσικονούρη σε ένα καφέ του κέντρου. Εκεί μου προτείνει τον ‘‘Μάκη’’ του. Εγώ είμαι μετέωρος ανάμεσα σε μία παράσταση την άνοιξη στη Θεσσαλονίκη και στις πολιτικές εξελίξεις που “μύριζαν” εκλογές. Διαβάζω τον ‘‘Μάκη’’, μου αρέσει. Είναι γνωστή η αδυναμία μου για τα ελληνικά έργα. Ο Βασίλης με την εμπιστοσύνη του με “σκλαβώνει” και συμφωνούμε να το ανεβάσουμε Δευτερότριτα, στο περιθώριο της παράστασης της Σαλονίκης. Συναντιόμαστε με την Άννα Βαγενά, που με χαρά μας παραχωρεί το θέατρό της και αρχίζουμε αναγνώσεις. 

Εν τω μεταξύ προκηρύσσονται εκλογές, η κυβέρνηση πέφτει, η Άννα εκλέγεται στη Λάρισα κι εγώ στη γειτονιά μου, στη Β’ Πειραιά. Και τώρα;

Ξαναβρίσκω την Άννα στην αίθουσα της Ολομέλειας. 

– Νίκο, θα την κάνουμε την παράσταση; Θα κάνω κι εγώ τον άλλο μονόλογο του Βασίλη, να παίξουμε μαζί.

– Βρε Άννα μου, εδώ μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, τρέχουμε και δεν φτάνουμε, θα τα καταφέρουμε;

– Ναι, μη σε νοιάζει, θα είναι ωραία που είμαστε και βουλευτές εν ενεργεία από διαφορετικά κόμματα.

Μη σας ζαλίζω, με το κείμενο ανά χείρας να το μελετάμε στα διαλείμματα των συνεδριάσεων, με δυο τρεις αναβολές, πήγαμε σε πρεμιέρα, στο τέλος μιας εξοντωτικής κοινοβουλευτικά εβδομάδας. 

Ο Μάκης με τον παππού που τον προσέχει, τον παλιό αριστερό και εξόριστο, που βιώνει την προσωπική του ήττα μέσα στην οικογένειά του, που μοιάζει λίγο με τον αγαπητό μου Μάνο Ελευθερίου φυσιογνωμικά, μου υπενθυμίζει ένα πράγμα που πάντα σκέφτομαι όποτε συναντώ έναν αξιόλογο ηλικιωμένο: τους ανθρώπους αυτούς, που έζησαν τόσα πολλά, εμφύλιους, εξορίες, αναταραχές, χούντες, μεταπολιτεύσεις και… και… και…, πόσο λάθος είναι να τους βλέπουμε ως γεροντάκια που παίζουν τάβλι και αγωνιούν κάθε μήνα για τη σύνταξη. 

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες της ζωής μας, για μένα είναι οι φορείς της συλλογικής μας μνήμης, οι ιστορητές της νεοελληνικής μας καθημερινότητας, το κιβώτιο, που δεν είναι άδειο, όπως στο μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου, αλλά είναι γεμάτο με όλα αυτά που ξεδιαλύνουν τα αινιγματικά μας συμπλέγματα. Αρκεί να τους ακούσουμε». 

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗΣ «Μακάρι στο επόμενο να παίξει… η πρόεδρος της Βουλής»

Ζήτησα από τον συγγραφέα των έργων Βασίλη Κατσικονούρη να σχολιάσει αυτή τη… συνύπαρξη. Να τι μου είπε: 

«Και οι δύο μονόλογοι μιλούν για το παραλίγο, για ένα ‘‘αχ, γαμώτο!’’. Για μία πληγή που άνοιξε εκεί που τ’ όνειρο ανήκεστα τραυματίστηκε, καθώς το ακούμπησε η πραγματικότητα. Και τα δύο πρόσωπα γυρεύουν να βρουν ή να εφεύρουν ένα τσιρότο γι’ αυτήν την πληγή, ένα ‘‘πάλι καλά’’, ένα χαμόγελο έστω πικρόγλυκο. Δεν ξέρω κατά πόσο τα ανακουφίζει, μου αρέσει όμως να σκέφτομαι ότι οι θεατές βγαίνουν από αυτή την παράσταση, ο καθένας με τη δική του ανάγκη για ανακούφιση, που έπεται πάντα μιας σοβαρής αναμόχλευσης αισθημάτων και ανεπίδοτων χειρονομιών.

Τώρα, όσον αφορά το ιστορικό της συγκεκριμένης παράστασης, έχω να πω ότι πρώτη φορά μου έτυχε οι ηθοποιοί ενός έργου μου να πάνε και να μου βγούνε βουλευτές. Αυτό προκάλεσε ιδιαίτερη πίεση χρόνου στις πρόβες, καθότι η κυρία Κωνσταντοπούλου τους έχει… πριζώσει όλους με τρελά ωράρια στη Βουλή. Από την άλλη μεριά, βέβαια, τώρα που στα έργα μου παίζουν βουλευτές, οι φιλοδοξίες μου έχουν ανέβει και δεν θα ήταν κακή ιδέα σε κάποιο από αυτά να έπαιζε και η πρόεδρος της Βουλής. Φαντάζομαι θα το επικροτούσαν (με ανακούφιση!) και οι βουλευτές όλων των κομμάτων. Ένας ακόμη μονόλογος ίσως, έχω και τον τίτλο: ‘‘Γυναίκα από πορσελάνη…’’ ή κάπως έτσι.

(Εντάξει, για τον τίτλο δεν θα επικροτούσαν και όλοι οι βουλευτές…)».