Μεσάνυχτα στη Συκαμινιά της Λέσβου. Ένας διασώστης μεταφέρει στα χέρια τη σορό ενός βρέφους. Συνάδελφοί του κρατούν στα χέρια τη σορό ενός άλλου μικρού παιδιού.

Μεσάνυχτα στη Συκαμινιά της Λέσβου. Ένας διασώστης μεταφέρει στα χέρια τη σορό ενός βρέφους. Συνάδελφοί του κρατούν στα χέρια τη σορό ενός άλλου μικρού παιδιού.

Προσφυγόπουλα, που τη νύχτα έγιναν και αυτά θυσία στα νερά του Αιγαίου, στον δρόμο για τη σωτη­ρία από τον πόλεμο. Δίπλα τους, διασώστες του Ερυθρού Σταυρού προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή μια γυναίκα, την οποία οι λιμενικοί ανέσυραν από τα παγωμένα νερά του Αιγαίου.

Πέντε νεκροί πρόσφυγες, τρία παιδιά και δύο άνδρες, είναι ο τραγικός απολογισμός του νέου ναυαγίου που σημειώθηκε τη νύχτα βόρεια της Λέσβου. Έπεσαν στη θάλασσα όταν το φουσκω­τό δουλεμπορικό σκάφος, όπου ήταν στοιβαγ­μένοι μαζί με άλλους 65 πρόσφυγες και μετανά­στες – ανάμεσά τους γυναίκες, παιδιά και βρέφη – ανετράπη ελάχιστα μίλια από την ακτή. Ένα σκάφος της Frontex, που περιπολούσε στην πε­ριοχή, τους εντόπισε και κατάφερε να διασώσει τους περισσότερους απ’ αυτούς.

Μικρά παιδιά, νεογέννητα βρέφη με τους γο­νείς τους, οι οποίοι ξεριζώθηκαν από τις πατρί­δες τους για να γλιτώσουν από τους βομβαρδι­σμούς αναζητώντας την ελπίδα σε κάποια ευρω­παϊκή πόλη. Για κάποιους από αυτούς όμως το ταξίδι προς τη ζωή τέλειωσε με τραγικό τρόπο στα παγωμένα νερά του Αιγαίου.

Τον τελευταίο μήνα 106 πρόσφυγες, οι περισ­σότεροι βρέφη και παιδιά, χάθηκαν σε δεκάδες ναυάγια στην προσπάθειά τους να φθάσουν από τα τουρκικά παράλια σε κάποιο ελληνικό νησί. Επιλογή των περισσότερων ήταν η Λέσβος. Το νησί του ανατολικού Αιγαίου, βασική πύλη ει­σόδου καθημερινά για χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, τον περασμένο Οκτώβριο φιλοξέ­νησε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους, όταν ο μόνιμος πληθυσμός στο νησί δεν ξεπερ­νά τις 85.000.

Υπεράνθρωπος αγώνας

Οι αποστολές των ελληνικών και ξένων μέ­σων μαζικής ενημέρωσης, που βρίσκονται τους τελευταίους μήνες στο νησί, αποτυπώνουν το δράμα των προσφύγων, αλλά και τον υπεράν­θρωπο αγώνα των κατοίκων του νησιού. Αυτών των αφανών ηρώων, που δίχως να λογαριάζουν κόστος, κούραση και κινδύνους παλεύουν κα­θημερινά με τα κύματα για να σώσουν οικογέ­νειες και ανοίγουν τα σπίτια τους προσφέροντας θαλπωρή σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούν.

Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύθηκε η φω­τογραφία του βραβευμένου φωτορεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου Άρη Μεσσήνη να αφή­νει την κάμερα και να μπαίνει στη θάλασσα για να σώσει βρέφη και παιδιά. Έναν μήνα τώρα στη Λέσβο έχει ζήσει δραματικές στιγμές με την τρα­γωδία των προσφύγων, την αυτοθυσία και τον ζήλο των κατοίκων, αλλά και την παντελή απου­σία του κράτους.

«Αν υπήρχε παρουσία του κράτους, θα τη δεί­χναμε, έτσι δεν είναι; Προεκλογικά ήμασταν αρι­στεροί, ανθρωπιστές, υπέρ της πολυπολιτισμικότητας και των ελευθέρων συνόρων» μας λέει ο Άρης Μεσσήνης λίγη ώρα αφότου έχει επιστρέ­ψει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου από το λιμάνι της Μυτιλήνης, όπου παραμένουν εγκλωβισμέ­νοι περισσότεροι από 7.000 πρόσφυγες εξαιτίας της απεργίας της ΠΝΟ, περιμένοντας να μπουν στα πλοία με προορισμό τον Πειραιά.

Ο έμπειρος φωτορεπόρτερ ακούγεται στο τη­λέφωνο οργισμένος. «Εννοείται» μας λέει. «Όταν πνίγονται παιδιά μπροστά σου και προσπαθούν οι ψαράδες να τα επαναφέρουν, τι άλλο μπορείς να είσαι; Οι εικόνες υπάρχουν και σε φωτογραφί­ες και σε βίντεο. Και τα παιδιά τα πνιγμένα και οι διασώσεις και όλα υπάρχουν. Δεν τολμάει κανέ­νας όμως να τα δείξει».

Διπλός φράχτης

Σήμερα το πρωί τα δύο κέντρα υποδοχής στη Μόρια και το Καρά Τεπέ, που λειτουργούν υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα επισκεφθούν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.

Σήμερα, όπως συνέβη και κατά την πρόσφα­τη επίσκεψη του καγκελάριου της Αυστρίας Βέρνερ Φάιμαν στο νησί, η ανθρωπιστική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και μήνες στο νησί θα κρυφτούν πίσω από τις… κλούβες των ΜΑΤ.

«Μέσα στη Μόρια η κατάσταση είναι δραμα­τική. Μιλάμε για φυλακή υψίστης ασφαλείας με διπλό φράχτη. Και γύρω – γύρω, μέσα στους ελαιώνες, παρατημένοι οι Αφγανοί – οι οποίοι, για κάποιο λόγο που μόνο οι Ευρωπαίοι εταίροι μας γνωρίζουν, δεν θεωρούνται πρόσφυγες, παρότι η χώρα τους βρίσκεται σε εμπόλεμη κα­τάσταση τα 12 τελευταία χρόνια – περιμένουν μέρες μέσα στη βροχή και το κρύο ώστε να καταγραφούν και να φύγουν. Όλα αυτά όμως οι αυριανοί (σ.σ.: σημερινοί) προσκεκλημένοι δεν πρόκειται να τα δουν, αφού οι αρμόδιοι φορείς θα έχουν φροντίσει να τα κρύψουν καλά» λέει ο Άρης Μεσσήνης.

Ο ρόλος των ΜΚΟ

Πατέρας ο ίδιος τριών μικρών κοριτσιών, έρ­χεται αντιμέτωπος με εικόνες που, όσο κι αν προ­σπαθήσει κανείς, δεν είναι δυνατόν να τον αφήσουν αδιάφορο. Και είναι εικόνες που δεν μπο­ρούν να ξεχαστούν. «Προσπαθώ να μην νιώθω, αλλά κάποιες φορές δεν γίνεται. Διότι, όταν αποτυπώνεις αυτό που γίνεται εκείνη τη στιγμή, δεν πρέπει να νιώθεις. Μετά στο σπίτι, παίρνω πολλά μαζί μου».

Όσο για τον περιβόητο ρόλο των εθελοντών και μελών των ΜΚΟ που δρουν μαζί τους κατοί­κους, τους τελευταίους μήνες στο νησί ο κοσμογυρισμένος φωτορεπόρτερ προτιμά να «κρατά μικρό καλάθι»…

«Οι εθελοντές και οι ΜΚΟ είναι μια πολύ μεγά­λη κουβέντα. Τόσο για το αποτέλεσμα όσο και για τη βοήθεια που προσφέρουν. Εθελοντής επί πληρωμή δεν γίνεται… Υπάρχουν εδώ κάποιοι οι οποίοι έρχονται αφιλοκερδώς για να βοηθήσουν όπως μπορούν, αλλά και άλλοι οι οποίοι πληρώ­νονται κανονικά γι’ αυτό που κάνουν, με αμφίβο­λα αποτελέσματα, με συνέπεια να δημιουργείται μεγάλη αναστάτωση και πανικός στους πρό­σφυγες, οι οποίοι το μόνο που θέλουν είναι να φύγουν μια ώρα αρχύτερα από την Ελλάδα για τις χώρες της Β. Ευρώπης».