Αυτό το τελευταίο, δηλαδή (και) η πολιτική παράμετρος της χρεοκο­πίας, φαίνεται ότι αγνοείται από τις ευρωλιγούρικες πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν ή φιλοδοξούν να συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση δεμένη με το χαλινάρι των δανειστών. Ο τρόπος με τον οποίο πανηγύ­ρισαν Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι – Λεβέντηδες και… Σία τον εξευτελισμό Τσακαλώτου (και Τσίπρα) με την επιστολή υποτέλειας που απέστειλε ο υπουργός Οικονομικών στους δανειστές περιγράφει το πολιτικό πρό­βλημα της χώρας: Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ανίκανες να προ­σφέρουν/υποδείξουν σχέδιο διεξόδου, απλώς αγωνίζονται να αποδεί­ξουν ότι είναι καλές αξιόπιστες μαριονέτες διαθέσιμες για χρήση.

Δυο πράγματα απαιτούν οι δανειστές από τις ελληνικές μαριονέτες τους, εκτός από την πιστή και κατά γράμμα εφαρμογή των μνημονίων και των παρελκόμενων δανειακών συμβάσεων: πρώτον, τη διαχείριση/ κατευνασμό της λαϊκής οργής και, δεύτερον, την αφαίμαξη της ελλη­νικής οικονομίας/κοινωνίας προς αποπληρωμή των δανεικών. Καθώς και οι δύο αυτές απαιτήσεις είναι ανέφικτες, οι ελληνικές πολιτικές μα­ριονέτες έχουν (όπως έδειξε η εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ) περιορισμένο βίο.

Και αν η διαχείριση/εξαπάτηση των ψηφοφόρων μπορεί να είναι «α­πλή» υπόθεση για τους εξπέρ του είδους, η αποπληρωμή των δανει­κών είναι, όπως αποδεικνύουν οι αριθμοί, αδύνατη. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), την επόμενη δεκαετία (από το 2018 μέχρι το 2027) οι τόκοι που πρέπει να αποπληρώσει η Ελλάδα είναι 112 δισ. Ταυτόχρονα για την ίδια περί­οδο και αν το ΑΕΠ της χώρας αυξάνεται 1% τον χρόνο και αν επιτυγχά­νεται το αδιανόητο 3,5% πλεόνασμα, αυτά που «περισσεύουν» είναι 66 δισ. ευρώ…

Απ’ όλα αυτά και όσο ο χρόνος προχωρά, γίνεται – έχουμε την εντύπω­ση – προφανές ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι πια η οικονομική της χρεοκοπία, αλλά η πολιτική…