Αν η αρχαία ελληνική ιστορία ήταν «κτήμα» μας, αν πράγματι είχαμε- ως κοινωνία και σύγχρονο οργανωμένο κράτος- συναίσθηση της αρχαίας κληρονομιάς με την οποία συχνά πυκνά συνηθίζουμε να σπεκουλάρουμε προβάλλοντας τα πολιτικά/ ηθικά μας πλεονεκτήματα έναντι όλων αυτών που «όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες αυτοί έτρωγαν βελανίδια», τότε η απόφαση για τους οκτώ Τούρκους Ικέτες- που δραπέτευσαν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία και έφτασαν στην χώρα μας ζητώντας άσυλο- θα είχε ήδη ληφθεί. Το ανώτατο δικαστήριο απλώς θα επικύρωνε με την απόφασή του το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Αν η αρχαία ελληνική κληρονομιά, η οποία αποτελεί τη βάση για τη συγκρότηση των σύγχρονων δυτικών δημοκρατιών ήταν κτήμα μας, όλοι μας, η κοινωνία και οι θεσμοί της θα γνώριζαν ότι η ικεσία ήταν θεσμός της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας προστατευόμενος από τον Ικέσιο Δία.

Η ζωή σ’εκείνα  τα χρόνια είχε κώδικες τιμής που αν τους παρέβαινες έχανες την υπόληψή σου σαν άνθρωπος και ακόμα χειρότερα, θα έπρεπε να αντιμετωπίσεις τη θεϊκή νέμεση.  Ο ικέτης ήταν ένα απελπισμένο πρόσωπο το οποίο είχε παραβιάσει κάποιο ηθικό ή πολιτικό νόμο ή είχε διαπράξει κάποιο έγκλημα και ζητούσε συγχώρεση και προστατευόταν, όπως λέγεται, από τον Ικέσιο Δία. Αυτά σ ότι αφορά στην ιστορία.
Ας δούμε  τώρα, τι ισχύει με βάση το ελληνικό δίκαιο. Καθ ότι δεν υπάρχει διμερής ελληνοτουρκική σύμβαση έκδοσης με την Τουρκία ισύουν απολύτως τα άρθρα του Ελληνικού Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Σε αυτά ορίζεται η διαδικασία της έκδοσης αλλοδαπών κρατουμένων.
Στο άρθρο 438 περ. γ’ αναφέρεται: “Η έκδοση απαγορεύεται: …γ) αν πρόκειται για έγκλημα που κατά τους ελληνικούς ποινικούς νόμους χαρακτηρίζεται πολιτικό, στρατιωτικό, φορολογικό ή του τύπου…”.
 

Οι ελληνικοί νόμοι προβλέπουν, το δικαστικό συμβούλιο που θα κρίνει και θα αποφασίσει για την έκδοση των 8 Τούρκων ικετών , θα πρέπει να αιτιολογήσει την απόφαση έκδοσης. Στην αιτιολογία θα πρέπει να αναφέρει ότι την έκδοση την ζητεί ένα δημοκρατικό κράτος, η Τουρκία και επίσης, ότι η αίτηση έκδοσης συμμορφούται με τις ελληνικές διατάξεις.

Όμως, όπως είδαμε πιο πάνω οι ελληνικοί νόμοι απαγορεύουν την έκδοση κατηγορούμενων για πολιτικά εγκλήματα. Προφανώς οι ελληνικοί νόμοι, διασταλτικά ερμηνευόμενοι απαγορεύουν την έκδοση κατηγορουμένων σε ένα κράτος που οι βασικές αρχές δικαίου και δημοκρατικών δικαιωμάτων βρίσκονται υπό αναστολή.

Καθώς λοιπόν– τόσο από άποψη «ιστορικής μνήμης και κληρονομιάς» όσο και από τη σκοπιά του σύγχρονου κράτους δικαίου το οποίο θεωρούμε ότι έχουμε- είναι όλα τόσο ξεκάθαρα, γιατί άραγε δεν έχει τελειώσει με τον τρόπο που η ηθική και η πολιτική ακεραιότητα  επιτάσσει; Η απάντηση- έχουμε την εντύπωση- είναι ολοφάνερη και μπορεί να διατυπωθεί με δυο λέξεις: πολιτική σκοπιμότητα.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τη σκοπιμότητα της ελληνικής κυβέρνησης να παραμείνει πιστή στην πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας και του Ερντογάν.

Πέρα από το αν αυτή η πολιτική του κατευνασμού είναι ορθή και αποτελεσματική για τα συμφέροντα της χώρας (αυτό είναι μια άλλη συζήτηση) έχουμε την εντύπωση και ελπίζουμε ότι  η Δικαιοσύνη θα αντιμετωπίσει τους 8 Τούρκους ως αυτό που είναι: Ικέτες…