Ταυτόχρονα, εκατοντάδες ξεκληρισμένες οικογένειες μαζεύουν τις στάχτες της ζωής τους ενώ το δράμα τους δοκιμάζεται σκληρά από την πρωτοφανή αναλγησία που επιδεικνύει με στρατηγικό σχεδιασμό η κυβέρνηση.

Άνθρωποι που βρίσκονται ανυπεράσπιστοι να περιφέρονται ανάμεσα στα αποκαΐδια, σε πεθαμένες ζωές και σε άταφες μνήμες, αντιμετωπίζουν το αποτρόπαιο πρόσωπο της εξουσίας που με πράξεις και λόγους προσβάλλει ζωντανούς και νεκρούς. Αντιμετωπίζουν «ηθικά πλεονεκτούντες» ιδεολόγους που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν ούτε τις ζωές των ανθρώπων που κάηκαν, ούτε να σεβαστούν την μνήμη τους.

Πολάκηδες, Καμμένοι, Βούτσιδες, Κουβέλιδες, Δουρίτσες, Τόσκες, ξεπερνούν τα όρια της λογικής ανατρέχοντας στο ταλαιπωρημένο διαβατήριο των ιστορικών διαδρομών για να πάρουν απόσταση από το έγκλημα, να καθαρίσουν το στίγμα των ευθυνών τους, ενώ συντετριμμένος ο υπουργός Επικρατείας, Χριστόφορος Βερναρδάκης, συγκλονίζεται από το δράμα που περνά ο 44χρονος πρωθυπουργός… Από τη μια, στήνουν μνημεία στους ανυπάρκτους πεσόντες της ΕΡΤ και από την άλλη αποστρέφουν το κενό τους βλέμμα από τα θύματα της πρόσφατης τραγωδίας. Η πιο αποτρόπαιη έκφραση του φασισμού είναι η νομιμοποίηση του γελοίου.

Σύμπας ο καθεστωτικός, ολοκληρωτικός, τυχάρπαστος κυβερνητικός θίασος όχι μόνο αποδείχτηκε για χιλιοστή φορά παντελώς ανίκανος να ενεργήσει, να δράσει, να ξεφύγει από την εγκληματικά ανερμάτιστη ιδεολογική του φλυαρία, αλλά παρέμεινε εισέτι προσηλωμένος στο πτωματικό παρελθόν και εκεί που ανακάλυπτε άλλοτε τεράστιες ευθύνες, τώρα ανακαλύπτει ανάλγητες δικαιολογίες. Εκεί που χρειάζονταν έξι μήνες για να διορθωθεί ο κόσμος από την Δούρου, τώρα χρειάζονται δεκαετίες αριστερής διακυβέρνησης, αρκεί να είναι αυτοί στις νεφελοσκεπείς κορυφές του Ολύμπου και να διευθύνουν τον κόσμο…

Η κουλτούρα της μετάθεσης ευθυνών έχει βαθιές ρίζες στη χώρα μας. Αυτό όμως που έντρομοι και με ανυπολόγιστο κόστος για την χώρα και τους πολίτες ανακαλύπτουμε με αυτή την κυβέρνηση, είναι ότι η υποκρισία των επαγγελματιών επιδοτούμενων ιδεολόγων δεν έχει όρια, αναστολές και συνείδηση. Εμπορεύεται τη ζωή και περιφρονεί το θάνατο καθώς υπηρετεί ένα σύστημα νομενκλατούρας των -εκτός πολιτισμού- ασήμαντων.