Αρχικώς, τα σημερινά δεδομένα του δήθεν αντιπροσωπευτικού μας συστήματος είναι τραγικά.  Η αντιπροσωπευτικότητά του  είναι σαφώς φαλκιδευμένη,  λόγω της κατ’ ουσίαν μη λειτουργία της Βουλής, κατά τα συνταγματικώς προβλεπόμενα.  Η Βουλή δηλαδή δεν βουλεύεται προς διατύπωση της βούλησής της. Οι βουλευτές απλώς προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τους θεατές τους από τη  τηλεόραση. Οι αποφάσεις είναι ψηφισμένες από πριν.

Τα πάντα έχουν αποφασιστεί από ολιγομελή  όργανα  του κόμματος, όπου το πιθανότερο είναι να μην έχει συμμετάσχει ο βουλευτής που ψηφίσαμε σαν αντιπρόσωπό  μας. Τούτο βέβαια στην καλλίτερη περίπτωση και για τα επουσιώδη ζητήματα. Γιατί τα ουσιώδη, π.χ. Καστελόριζο, ευρωζώνη, κ.λ.π.,  υπερβαίνουν τις δυνατότητες των καθ’ημάς πολιτευτών, ενδεχομένως και του πρωθυπουργού.

Ο πρωθυπουργός πάντως είναι αυτός που ορίζει (διατάσσει) ποιες αποφάσεις θα ληφθούν (ψηφιστούν) και όποιος διαφωνήσει διαγράφεται ή γίνεται πρωτοσέλιδο εφημερίδας (και θεωρούμε φυσικό να γίνει πρωτοσέλιδο εφημερίδας). Υπάρχει άλλωστε και η δικλίδα της «κατάρας της δεδηλωμένης»: αν δεν ψηφίσουν οι βουλευτές της συμπολίτευσης ό,τι πεί ο αρχηγός, θα πέσει η κυβέρνηση και θα χάσουν την καλά αμειβόμενη θέση τους. Άλλωστε, κατά κανόνα, οι βουλευτές μας δεν διακρίνονται για τις επιδόσεις τους σε άλλα επαγγέλματα, συχνά   δεν ξέρουν να κάνουν κανένα άλλο επάγγελμα …. «αν δεν ήταν ο Ανδρέας δεν θα μας ήξεραν μήτε οι θυρωροί μας», ομολογούσε παλαιός βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.  

Τον τελευταίο καιρό, η επιδιωκόμενη πολυσυλλεκτικότητα των κομμάτων, αποτελεί και το colpo grosso προς διάλυση  κάθε δημοκρατικού ψήγματος από το ψευδεπίγραφο αντιπροσωπευτικό πολιτικό μας σύστημα. Επιδιώκεται ο εγκλωβισμός όσο το δυνατόν περισσοτέρων σε ένα κόμμα, όπου δεν θα έχουν κανένα ουσιαστικό λόγο, από καταλήψεως της εξουσίας από το πολυσυλλεκτικό αυτό κόμμα και εξής.  

Προφανώς δεν θα είχαμε καμία   αντίρρηση τα κόμματα να ήταν πολυσυλλεκτικά, αν πράγματι λειτουργούσαν οι αντιπρόσωποί μας ως τέτοιοι, δηλαδή ως εκφράζοντες τις απόψεις μας, στη Βουλή. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό: ο πρωθυπουργός διατάσσει –στην καλλίτερη περίπτωση κατόπιν διαβουλεύσεων τους σε ολιγομελή κομματικά όργανα- και όλοι υπακούουν τυφλά, για να μη χάσουν τον παχυλό μισθό τους. 

Μάλιστα συχνά τα κόμματα εγγίζουν τα όρια του θράσους, όσον αφορά στη μανία πολυσυλλεκτικότητας. Εντάσσουν σε κοινό ψηφοδέλτιο άτομα που εκφράζουν απόλυτα αντίθετες απόψεις, σε ιδιαιτέρως κρίσιμα ζητήματα, που κατ’ ουδένα τρόπο μπορούν να θεωρηθούν ενταγμένες εντός κοινού πλαισίου ιδεών.

Μερικές μάλιστα εξ’ αυτών είναι τόσο ακραίες, που κραυγάζουν τόσο για την αγραμματοσύνη ή την εξαγορά των υποψηφίων όσο και για την ψηφοθηρική ιδιοτέλεια των κομμάτων που τους ενέταξαν στους συνδυασμούς τους. Βεβαίως τα κόμματα «βρίσκουν και τα κάνουν», δεδομένης της ακροαματικότητας του survivor,  του power of love και των άλλων τηλεοπτικών προσπαθειών εξηλιθίωσης των Ελλήνων.  

Το σημερινό πολιτικό σύστημα στη χώρα μας αυτοακυρώνεται, καταλύοντας ακόμα και το κατ’ επίφαση δημοκρατικό μας πολίτευμα. Θα πρέπει κάποτε τη συμμετοχή μας στα κοινά να την λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν, απαιτώντας να λειτουργήσει σωστά η Βουλή, να λειτουργήσει και το Σύνταγμα της χώρας, που επίσης δεν λειτουργεί, με κορωνίδα φαλκίδευσής του  τη μη εφαρμογή  της  προβλεπόμενης διάκρισης των εξουσιών. Τρόποι υπάρχουν, λείπει η βούληση…. Τουλάχιστον ψηφίζοντας, ας αναλογιστούμε αν πράγματι «είμαστε παιδιά Οθωμανών» ή αν πράγματι το 1922 οι επιθυμούντες να ταξιδέψουν στην Ελλάδα από τη Σμύρνη,  ήσαν τόσοι πολλοί που μέσα στον «συνωστισμό» αλληλοποδοπατήθηκαν.