Παρατηρώντας κανείς τον δημόσιο διάλογο  και τις γενικευμένες αντιδράσεις, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι και το δημόσιο αίσθημα έχει χάσει το μπούσουλα. Το θέμα δεν είναι αν η αγανάκτησή μας είναι δίκαιη ή άδικη αλλά αν βοηθά στην ορθή κατανόηση και στην επίλυση του προβλήματος που μας έχει τεθεί επιτακτικά. Το θέμα είναι ιδιαίτερα σοβαρό και προφανώς δεν λύνεται ούτε με επικλήσεις αλληλεγγύης και εμπορία ανθρωπισμού, ούτε με χοιρινά σουβλάκια και μπύρες. Κάποια στιγμή πρέπει και εμείς οι ίδιοι να λυπηθούμε τους εαυτούς μας…  

Μια βασική παράμετρος που μας διαφεύγει είναι ότι ως δυτική χώρα που απολαμβάνει όλα τα προνόμια του τρόπου ζωής και των ελευθεριών και δικαιωμάτων που απορρέουν από την πολιτισμική της κληρονομιά, πριν από όλα οφείλει η ιδία να τα σεβαστεί, να τα διατηρήσει και κυρίως να τα υπερασπιστεί. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να γίνει αντιληπτό ότι ο πιο ακατάλληλος και επιβλαβής τρόπος είναι  να τα υπονομεύσουμε εμείς οι ίδιοι, να αμφισβητήσουμε τον τρόπο ζωής μας και το αξιακό μας σύστημα.  Η πρόσφατη χυδαιότητα που μας προσκαλούσε, με το κατά τα άλλα ελληνικότατο πάρτυ μπάρμπεκιου, σε γουρουνοφαγία, προβάλει την παλιανθρωπιά και τον εκβαρβαρισμό ως τρόπο αντιμετώπισης των ζητημάτων μας:   Όταν είμαστε καλά, απολαμβάνουμε όλο το δικαιωματικό φάσμα του πολιτισμού μας αλλά όταν ζοριζόμαστε γινόμαστε γουρούνια…για τα δίκαια αιτήματά μας. 

Εδώ δεν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την επιβολή ενός «καθαρού» ή «μιαρού» διαιτολογίου εκ μέρους των μεταναστών – προσφύγων,  το οποίο όντως υπάρχει σαν πρόβλημα στην Ευρώπη. Εδώ βρεθήκαμε εκ του μη όντως απέναντι σε μιαν αυθαίρετη προβολή ενός ενδεχομένου. Δεν υπάρχει σύνδεση με αυτό που γίνεται ήδη στην Ευρώπη. Απλά και μόνο υπήρχε εκδήλωση σαδισμού και όχι δίκαιης διαμαρτυρίας, που θίγει ευθέως τον ανθρωπισμό μας αλλά και γενικότερα τα πολιτισμικά μας χαρακτηριστικά.   

Αιφνιδίως και από το πουθενά, ένας προπετής βουλευτής έθεσε ένα ζήτημα προς το παρόν ανύπαρκτο στη χώρα μας, ανοήτως και επικινδύνως. Τώρα πλέον από την πίσω πόρτα ετέθη άκαιρα  για την χώρα μας ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες: αν στην Ελλάδα, δηλαδή, θα προσφέρεται το πιτόγυρο με φερετζέ.  Και ενώ παραληρούμε για ένα πρόβλημα που θα  δεχτούμε ότι είναι ένα ανοιχτό ενδεχόμενο για το μακρινό ακόμα μέλλον, δεν προβληματιζόμαστε για την κολοσσιαία αναισθησία που επιδεικνύει η  ελληνική κοινωνία απέναντι στα νησιά εκείνα που σηκώνουν όλο το βάρος μιας επιθετικά καλπάζουσας  πλέον μετανάστευσης. 

Εν κατακλείδι, γνωρίζοντας ότι πάντα υπάρχει ένα αληθινό ή αληθοφανές πρόσχημα, οι αντιδράσεις και ο τρόπος που αυτές εκδηλώνονται, υποκρύπτουν μια βαθύτατη υποκρισία: το μεταναστευτικό ενοχλεί πλέον γιατί διασπείρεται και χτυπά την δική μας πόρτα. Όσο ήταν μακριά μας, στα ακριτικά νησιά …είχε ο Θεός των Ελλήνων! 

Φαίνεται πως βρισκόμαστε μπροστά στη δημιουργία  μιας νέας κοπής «αγανακτισμένων» που θα μας βάλουν εκ νέου σε περιπέτειες…