«Αν η Άντζελα είχε σηκώσει το χέρι της και με είχε πάρει τηλέφωνο, θα είχε λυθεί αμέσως το θέμα. Γύρισε και είπε ότι είπα ψέματα ότι την πήρα τηλέφωνο, ενώ πήρα τη μάνατζέρ της και της είπα ότι αυτά είναι γελοιότητες, μαρκίζες και αφίσες… Εμένα αυτό μου μετέφερε η επιχείρηση και αυτό μου μετέφερε και η πλευρά της Άντζελας. Η μάνατζέρ της μου μίλησε μόνο για την αφίσα και της είπα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, να το λήξουμε τώρα. Και μου είπε ότι έχει θιχτεί πολύ η Άντζελα.

Έγινε κι ένα περιστατικό στο θέατρο που το θεωρώ ατυχές από την πλευρά της Άντζελας. Η μάνατζέρ της μου είπε ότι είδε ένα προσχέδιο από τις δύο αφίσες και θίχτηκε. Εγώ είπα την επόμενη μέρα να βρεθούμε όλοι μαζί και δεν το θέλανε. Στεναχωρήθηκα με την αντίδρασή της στο θέατρο. Η Άντζελα είπε ότι δεν γίνεται να χτίζεις καριέρες συζητώντας για άλλους, ενώ εκείνη έκανε το σκηνικό μπροστά στις κάμερες», τόνισε αρχικά ο Γιώργος Τσαλίκης.

«Μιλήσαμε εκεί και όταν είπε ο φωτογράφος “να σας δω” και η Άντζελα νεύμα όχι κι έφυγε, έμεινα… να μην πω τη λέξη τώρα. Αυτά είναι βλακώδη πράγματα… Βγες και πες ότι αυτή είναι η αλήθεια. Αν δεν θέλει η Άντζελα να βγει η μάνατζέρ της. Θίχτηκε γιατί ήταν δεύτερο όνομα στη μία πλευρά της αφίσας. Εγώ δεν επιζητώ δημοσιότητα, είπα μόνο την αλήθεια. Εγώ την Άντζελα τη σέβομαι και την αγαπώ. Μερικές φορές εκείνη δεν σέβεται την ιστορία της.

Πώς λες ρε μεγάλε το 2019… αποχωρώ; Ξέρεις τι σημαίνει κοινωνιολογικά αποχωρώ; Σημαίνει ότι 150 οικογένειες δεν δουλεύουν. Από τον Ιούνιο 150 οικογένειες ξέρανε ότι θα δουλέψουν το χειμώνα σε αυτό το μαγαζί. Κανονικά, όταν λες το 2019 αποχωρώ, πρέπει να βγαίνεις κλαίγοντας. Όταν εγώ είμαι στο δημαρχείο και βλέπω καθημερινά 60-70 βιογραφικά από νέα παιδιά βουρκωμένα, δεν λες αποχωρώ ρε μεγάλε, όποιος και να είσαι. Και όταν λες αποχωρώ βγαίνεις σε μια κάμερα ή στο Instagram και κλαις», πρόσθεσε ο Γιώργος Τσαλίκης.

«Κι αν εγώ δεν έκανα ένα βράδυ την προσευχή μου, αλήθεια σου λέω, που το λέω και τρέμω, και δεν έλεγα στην επιχειρηματία ότι όχι, το μαγαζί θα ανοίξει, έχουμε ωραίο πρόγραμμα, δεν θα το κλείσουμε το μαγαζί, δεν αφήσουμε τους ανθρώπους στο δρόμο. Και μάλιστα εκείνο το βράδυ έγραψα και τραγούδι. Τόσο πολύ φορτίστηκα. Όταν είναι να αποχωρήσεις από κάπου που δουλεύει κόσμος, το πας στο τέλος. Και τα τηλέφωνα θα σηκώσεις και τους ψευτοεγωισμούς σου θα πατήσεις, ακόμα και το ίδιο σου το δίκιο…

Εκείνη τη στιγμή θα πεις ότι έχω δίκιο, αλλά θα πάρω τηλέφωνο γιατί δεν θα αφήσουμε τους ανθρώπους στο δρόμο και θα βρούμε άκρη. Αν μου έλεγε “θα τραγουδάς δύο 20λεπτα και θα μου σκουπίζεις και το καμαρίνι” θα της έλεγα ναι, για να μην μείνει ο κόσμος χωρίς δουλειά. Έκανα το σταυρό μου και τους είπα πάμε, θα ανοίξει το μαγαζί. Άνοιξε το μαγαζί και είναι δύο εβδομάδες sold out.