Ένα πάγιο ζητούμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης, που θέτει τόσο η κοινωνία όσο και ένα μέρος του πολιτικού συστήματος, είναι η εθνική ομοψυχία στα εθνικά ζητήματα. Όσο κι αν αυτό ακούγεται ωραίο, φυσιολογικό, πέρα για πέρα αυτονόητο, η ελληνική παράδοση από την αρχή της συγκρότησης του νεοελληνικού Έθνους, άλλα μας μαρτυρεί. Να θυμηθούμε εν τάχει ότι στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα, τα ελληνικά κόμματα πολιτεύονταν ως Αγγλόφιλα, Γαλλόφιλα ή Ρωσόφιλα. Αλλά και στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το 1915, η αντιπαράθεση στα εθνικά μας ζητήματα μεταξύ Βενιζέλου και Κωνσταντίνου υπήρξε η αιτία ενός μεγάλου και βαθύτατου διχασμού.

Ακόμα και στα πρόσφατα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι εθνικές κρίσεις, κυρίως μετά την τουρκική εισβολή στη Κύπρο, υπήρξαν πεδίο σφοδρών αντιπαραθέσεων που πολλές φορές σε αυτές, αναμιγνύονταν και ιδεολογικά ζητήματα, όπως ο πάγιος αντιαμερικανισμός του ΚΚΕ και της ευρύτερης Αριστεράς. Το ίδιο συνέβη και με την διαχείριση του σκοπιανού ζητήματος, με εσωτερικές αντιπαραθέσεις, τόσο στη ΝΔ που είχαν σαν συνέπεια την πτώση της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όσο και πρόσφατα με την συμφωνία των Πρεσπών.

Στα ελληνοτουρκικά, λόγω της ιδιαίτερης σοβαρότητας του θέματος, από το 1974 και μετά, το πολιτικό σύστημα γενικότερα έδειχνε μια διάθεση μετριοπάθειας στις αντιπαραθέσεις για τα εθνικά ζητήματα. Η ανάγκη για εθνική ομοψυχία καλλιεργούνταν έντονα και απαιτητικά από την ίδια την κοινωνία, πράγμα που έκανε τα κόμματα να είναι προσεκτικότερα στη διαχείριση παρομοίων ζητημάτων.

Η βιαστική, παρορμητική και απερίσκεπτη κίνηση του Κ. Καραμανλή το 1974, να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, υπήρξε ένα από τα μεγάλα λάθη που του καταμαρτυρούνται, ενώ ο αντιαμερικανισμός του Αντρέα Παπανδρέου ξοδεύτηκε όλος στην «μπαλκονάτη» ρητορική.

Υπό την πίεση των διάφορων ελληνοτουρκικών κρίσεων στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης, δημιουργήθηκε σε γενικές γραμμές η αναγκαιότητα της εθνικής ομοψυχίας στα εθνικά ζητήματα. Σήμερα δε, που η κρίση αυτή λαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις, η ανάγκη συναίνεσης αποτελεί πάνδημο εθνικό αίτημα. Και δεν μιλάμε για μια συναίνεση με άξονα τα ελληνοτουρκικά, αλλά ευρύτερα με άξονα την εξωτερική πολιτική της χώρας, όσον αφορά τις σχέσεις μας με την Ευρώπη, τα Βαλκάνια, αλλά και την Αμερική, την Κίνα και την Ρωσία και όπου τα γεωπολιτικά ενδιαφέροντα της χώρας το απαιτούν.

Ήδη ο ενεργειακός αγωγός του EastMed δεν ενώνει μόνο την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, αλλά και την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, την κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη.

Οι μέρες που διανύουμε, είναι δύσκολες και ίσως η εθνική ομοψυχία και συνεννόηση γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ. Αυτό, απλά και πρακτικά, σημαίνει ότι απαιτείται τόσο από την κυβέρνηση που έχει το γενικό πρόσταγμα και την ευθύνη όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα της Βουλής να δημιουργήσουν έναν δίαυλο επικοινωνίας και ενημέρωσης για τις εξελίξεις και να επιζητηθεί μια κοινή συμφωνία με τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων.

Η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, θα μπορούσε να δρομολογήσει άλλον έναν κύκλο επαφών, ενημέρωσης και επικοινωνίας με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς!