Έπειτα ο χώρος γεμίζει έπιπλα από διαφορετικές εποχές, αντανακλώντας τις άναρχες μνήμες και την ασφυκτική ζωή τους, ενώ θυμίζει μια διαρκή μετακόμιση που ωστόσο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, όπως ποτέ δεν έγινε η πολυπόθητη επιστροφή στη Μόσχα.

«Στη Μόσχα…στη Μόσχα…» είναι, εξάλλου, η μόνιμη κραυγή-αποτύπωμα της απελπισίας τους που συνδέει το παρελθόν, το παρόν με το μέλλον.

Ένα «παιχνίδι» με τον χρόνο στήνει με τόλμη και πρωτοτυπία ο Δημήτρης Καραντζάς ανανεώνοντας το βλέμμα με το οποίο έχει αντιμετωπιστεί το έργο του μεγάλου Ρώσου δραματουργού.

Οι ηρωίδες του κινούνται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις ψευδαισθήσεις, εξομολογούνται μέσα στις εσοχές ενός λιτού ξύλινου τοίχου, πίνουν διαρκώς τσάι από ένα σαμοβάρι, γιορτάζουν κάποια επέτειο, βυθίζονται στην πλήξη της καθημερινότητας, διαπληκτίζονται ή ερωτεύονται για να απογοητευτούν μια ακόμη φορά, ενώ οι μέρες τους είναι διαστήματα ανάμεσα στα όνειρα.

Και στη συνέχεια, σε μια υπέροχη λυρική σκηνή όπου το χιόνι και ο γαλάζιος ουρανός προικίζουν την ατμόσφαιρα με αισιοδοξία, εκείνες, σαν υπνοβάτιδες, ντυμένες με τα παιδικά τους φορέματα, αρνούνται να σηκώσουν το λάβαρο της ήττας τους. Έχει άραγε αλλάξει τίποτα από τότε ή πρόκειται να αλλάξει στο μέλλον; Δεν έχει σημασία. Γιατί είναι αποφασισμένες: θα συνεχίσουν να ελπίζουν μέχρι το τέλος.

Η παράσταση συνοδεύεται από την αλληγορική σκηνογραφία της Μαρίας Πανουργιά, που παραθέτει όλα τα συναισθήματα των προσώπων με την εισβολή ποικίλων στοιχείων: από ξερά δέντρα μέχρι ανθισμένα φυτά και από τη συσσώρευση αντικειμένων που συνθλίβουν την ψυχή μέχρι το καθαρτικό χιόνι.

Επίσης, τα υπέροχα όσο και παράδοξα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη, τα διακριτικά μουσικά ακούσματα του Δημήτρη Καμαρωτού και οι εύγλωττοι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου συνηγορούν με τη σύλληψη της σκηνοθεσίας.

Οι ερμηνείες, ωστόσο, είναι άνισες. Ο Δημήτρης Πιατάς (γιατρός) δεν απεκδύεται της μανιέρας του και τόσο η «παιδική» εμφάνιση (άποψη του σκηνοθέτη) όσο και η ένρινη φωνή της Υβόννης Μαλτέζου υποβιβάζουν τον χαρακτήρα της Ανφίσας. Από την άλλη, η παρουσία του βωβού Αγγέλου δημιουργεί αναπάντητα ερωτήματα.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, παρότι αποδίδει άμεσα τον καταλυτικό ρόλο του συνταγματάρχη Βερσίνιν, δεν πείθει για τη γοητεία του.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Όλγα) η Αθηνά Μαξίμου (Ιρίνα) και η Μαρία Κεγαγιόγλου (Μάσα) μεταδίδουν με εσωτερική ενέργεια την αγωνία τους. Μόνο κάποιες έντονες συναισθηματικές εξάρσεις της τελευταίας θα ήταν ωφέλιμο να μειωθούν.

Από τον υπόλοιπο θίασο ξεχωρίζουν η υστερική Νατάλια της Σύρμω Κεκέ, που αντιπροσωπεύει το άνοιγμα στον νέο κόσμο, και ο ευνουχισμένος σύζυγός της, τον οποίο υποδύεται έξοχα ο Κωσταντίνος Αβαρικιώτης.

Info: Θέατρο Βεάκη, Στουρνάρη 32