Την Μεγάλη Δευτέρα, λοιπόν, θυμόμαστε μια πολύ ωραία ιστορία, μάλλον ξεχασμένη -αδίκως- από τους συγχρόνους, καθώς όπως όλες οι ιστορίες που καταφέρουν να διασώζονται είτε ως γραπτές επινοήσεις ή  καταγραφές είτε προφορικά, έχουν διαχρονική αξία, δηλαδή πολιτισμική βαθύτητα και πάντα διατηρούν την φρεσκάδα τους σε κάθε εποχή και συγκυρία, πράγμα ιδιαίτερα εντυπωσιακό. 

Την Μεγάλη Δευτέρα, λοιπόν, θυμόμαστε την ιστορία του Ιωσήφ που ήταν γιος του πατριάρχη Ιακώβ και δισέγγονος του γνωστότατου Αβραάμ. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό σόι που παίζει βασικό ρόλο στην Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης. Με την ευκαιρία, νά ένα βιβλίο  που πρέπει να διαβαστεί απαραιτήτως, καθώς από μόνο του αξίζει τον μισό πολιτισμό της ανθρωπότητας, αν ο άλλος μισός (συμβολικά πάντα μιλώντας)  οφείλεται στην Ιλιάδα! Με μια δόση αυθαιρεσίας, λοιπόν, που, ωστόσο, δεν απέχει πολύ από την αλήθεια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Παλαιά Διαθήκη  (ιερό βιβλίο των Εβραιών) και η Ιλιάδα (που θα έπρεπε να είναι το ιερό βιβλίο των Ελλήνων) είναι τα δυο σημαντικότερα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ. (Προσθέστε και την Ιλιάδα στα βιβλία που πρέπει να διαβάσετε οπωσδήποτε!). 

Ο Ιωσήφ, λοιπόν, ήταν ο αγαπημένος γιος του πατέρα του, πράγμα που προκάλεσε τον φθόνο των υπολοίπων αδελφών του. Ο φθόνος είναι ένα βασικό κινητήριο ένστικτο, γνωστό και στις μέρες μας, με διαχρονική ισχύ και χρήση. Πρόκειται για μιαν αδάμαστη και λίαν δημοφιλή ανθρώπινη ιδιότητα.  Έτσι, λοιπόν, οι καλοί -τρόπος του λέγειν- αδελφοί από το μίσος που έτρεφαν εναντίον του, αρχικά τον έριξαν σε ένα λάκκο προκειμένου να τον σκοτώσουν  και αφού διεσώθη, τον πούλησαν ως δούλο έναντι 20 χρυσών νομισμάτων (των οποίων την ισοτιμία μού είναι δύσκολο να αποτιμήσω σε ευρώ). Πάντως, πρέπει ο Ιωσήφ να έπιασε καλή τιμή. Οι δουλέμποροι με τη σειρά τους πούλησαν τον Ιωσήφ στον Πετεφρή, αρχισέφ του Φαραώ. Πρόσωπο, δηλαδή, με ισχύ, καθώς όπως και σήμερα, οι σεφ αποτελούν θεμέλιο λίθο της κοινωνικής ζωής, πρόσωπα σχεδόν ιερά που χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης…  

Μέχρι τώρα, παραλείψαμε να σημειώσουμε κάτι καθοριστικό για την εξέλιξη της ιστορίας μας: ο Ιωσήφ ήταν πολύ όμορφος, όπως κάθε κινηματογραφικός σύγχρονος ήρωας. Μοιραία στιγμή της ιστορίας ήταν η συνάντηση του νέου και ωραίου Ιωσήφ με την σύζυγο του Πετεφρή η οποία, δίχως πολλά, τον επιθύμησε σαρκικά. Θα έλεγε κανείς παρακολουθώντας την εξέλιξη της ιστορίας ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης έως την εποχή του Κορωνοϊού.

Νεότητα, ομορφιά, έρωτας και σεξ, φθόνος, εγωισμός, οικογενειακές αντιπαλότητες και κυρίως η ακόρεστη επιθυμία για αμαρτία…  
Βεβαίως, θα έχετε ακούσει το διαδεδομένο απόσταγμα σοφίας που συνοψίζεται λακωνικά  στο «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου»  (πόσω δε μάλλον η πληγωμένη ψυχή μιας γυναίκας).

Ο Ιωσήφ, νέος, ωραίος, πλην όμως με αρχές και αυτοσυγκράτηση) δεν δέχτηκε να ενδώσει στην επιθυμία για σαρκικό έρωτα, πράγμα που εξόργισε την γυναίκα του Πετεφρή η οποία κυριευμένη από την θυελλώδη οργή της απόρριψης (χυλόπιτας στα καθ’ ημάς), κατηγόρησε τον αγαθό Ιωσήφ ότι προσπάθησε να την βιάσει. Στην ιστορία προστίθεται στη θιγμένη  γυναικεία φιλαυτία και η «αρετή» της συκοφαντίας. Μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις, ο Ιωσήφ, νέος, ωραίος, ενάρετος οδηγείται στις φυλακές.

Στην διάρκεια της φυλακίσεως μεταφερόμαστε στο παλάτι του Φαραώ όπου ο άρχων της Αιγύπτου είδε ένα παράξενο όνειρο και όπως γίνεται και στις μέρες μας, ζήτησε βοήθεια για να το εξηγήσει. Τότε έμαθε ότι στις φυλακές του βασιλείου του, κρατείτο ένας Εβραίος νέος  που ερμήνευε και εξηγούσε τα όνειρα των συγκρατουμένων του.

Όπως όλοι μας μαντέψαμε, ο Ιωσήφ οδηγείται αμέσως από τις φυλακές ενώπιον του βασιλέως. Ακούγοντας το όνειρο του Φαραώ, ο νεαρός ευειδής και πεφωτισμένος, καθώς αποδεικνύεται, Εβραίος ενημερώνει τον βασιλιά ότι θα έρθουν για τη χώρα του εφτά χρόνια ευφορίας τα οποία θα ακολουθούσαν άλλα εφτά χρόνια ακαρπίας και πείνας.

Εντυπωσιασμένος ο Φαραώ από την ερμηνεία του νεαρού Εβραίου, τον ντύνει σαν βασιλόπουλο και τον καθιστά γενικό άρχοντα της Αιγύπτου κάτι σαν σημερινό πρωθυπουργό δηλαδή. Με αυτή την ιδιότητα, ο Ιωσήφ διαχειρίζεται με θαυμαστή φρόνηση την εξουσία (άλλο μεγάλο θέμα που τίθεται εμβόλιμα στην διήγηση) γατί φρόντισε να αποθηκεύσει κατά την περίοδο του πλεονασμού για να έχει στην περίοδο της ακαρπίας τροφή – ώστε να μην πεινάσει ο λαός. 

Ο Ιωσήφ παρουσιάζεται ως προεικόνιση του Χριστού, γιατί, όπως και Εκείνος, υπήρξε αγαπητός του Πατρός, εφονεύθει από τους ομοφύλους του,  πουλήθηκε από τους μαθητές του, βασανίσθηκε και ρίχτηκε νεκρός σε σκοτεινό τάφο. Ακολούθως αναστήθηκε ενδόξως και έκτοτε  σύμφωνα με την θρησκευτική παραβολή, μάς τρέφει  με το ψωμί της Ζωής (δηλαδή του Παναγίου Του Σώματος)!