Στο μεταξύ, οι άνθρωποι έχουν όλο τον χρόνο να σκεφτούν πώς θα ξανσυνατηθούν στην μετα-πανδημία εποχή. Αν διέθετε το ανάλογο κουράγιο κανείς θα μπορούσε να εκλάβει αυτό τον περιορισμό του ανθρώπου από το περιβάλλον ως μια ειρωνική απόσταση που λαμβάνει η φύση από τον άνθρωπο. Μια πρώτη προσέγγιση πολιτισμικού ενδιαφέροντος είναι ότι η πανδημία ίσως να αποτελεί μια απόδειξη ότι ο άνθρωπος δεν είναι ο κυρίαρχος της γης.

Έχει αποδειχθεί πλέον επιστημονικά ότι ο ιός μεταλλάχτηκε στις νυχτερίδες και από εκεί πέρασε σε άλλα έμβια όντα και στην διατροφική αλυσίδα ορισμένων περιοχών της Ασίας για να επεκταθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Συνεπώς, μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτοί οι ιοί αναπτύσσονται μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο δέχεται βίαιες και συνεχόμενες ανθρώπινες παρεμβάσεις. Μας εκδικείται το περιβάλλον; Προφανώς όχι. Ωστόσο, μας δίνει ένα μάθημα, ένα πολύ σοβαρό μάθημα χρεώνοντάς μας πανάκριβα, πολύ ακριβότερα από ότι θα κόστιζαν ενδεχομένως τα μέτρα προστασίας και σεβασμού προς το περιβάλλον.

Θα έλεγε κανείς ότι επανέρχεται στο προσκήνιο η αρχαιοελληνική κοσμοθεωρία περί ύβρεως, η οποία περιέχει περισσότερες δόσεις εμπειρικού ρεαλισμού παρά θρησκοληπτικής μεταφυσικής. Η ύβρις στην αρχαία Ελλάδα συντελείτο όταν κάποιος υπερεκτιμούσε τις δυνάμεις του σε σημείο αλαζονείας και οδηγείτο σε υπεροπτικές και βίαιες συμπεριφορές που πρόσβαλλαν στους άλλους. Στην περίπτωση μας δεν υπάρχει αμφιβολία ότι φερόμαστε προσβλητικά (αλαζονικά, υπεροπτικά και βίαια) απέναντι στο περιβάλλον.