Κι εδώ ερχόμαστε στο περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς  που ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόβαλε ως το Άγιο Δισκοπότηρο της φιλοσοφίας του. Ήταν η ηθική της ανωτερότητας έναντι του υπόλοιπου πολιτικού συστήματος το οποίο κατήγγειλε με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Ηθική ανωτερότητα ιδεολογική (κατοχή της μοναδικής αλήθειας που διέπει την ζωή) αλλά και σε επίπεδο πρόσωπων  (όλοι τους λίγο πολύ με αγωνιστικά πιστοποιητικά και …ιδρώτα χυμένο σε κινηματικές πορείες). 

Και έρχεται ο κος Παπαδημούλης, λίαν επιθετικός αριστερός μονομάχος στην αρένα του πολιτικού μας συστήματος, ο όποιος όταν δεν κονταροχτυπιέται με τις διεθνείς αγορές, όταν δεν ξεσκεπάζει την ευρωπαϊκή υποκρισία, όταν δεν αγωνίζεται για το καθεστώς Μαδούρο, είναι απασχολημένος με την αγορά ακίνητων και την πώληση ηθικού πλεονεκτήματος.   

Για να είναι τα πράγματα εντάξει, ή πρέπει να ξεφορτωθεί μερικά ακίνητα ή να ξεμπαζώσει το ηθικό πλεονέκτημα που τον βαραίνει.   Και τα δυο μαζί  αποτελούν πρόκληση, με άλλα λόγια είναι καρφί στο μάτι της κοινωνίας. Δεν γίνεται στον δεξιό πολιτικό ο πλούτος να αποτελεί στόχο κριτικής και στον αριστερό, δικαίωμα. Αυτή τη διαστρέβλωση την επιβάλει και την συντηρεί στην πολιτική ζωή η Αριστερά. Γιατί, εδώ που τα λέμε, οι αστοί είναι πιο αποτελεσματικοί (και ειλικρινείς) στις επαναστατικές θεωρήσεις από ότι οι προλετάριοι. Τα ηθικά μονοπώλια χρεοκόπησαν και αν δεν το πιστεύετε, ρωτήστε τον Παπαδημούλη , τον Τσακαλώτο, τον Σταθάκη.  Αυτοί ξέρουν. 

Πρόκειται για σκληρά εργαζόμενους επαναστάτες στα χαρακώματα  των ακινήτων, των  μετοχών της Goldman Sachs και των επαγγελματικών στεγών. Κατά μιαν έννοια, είναι αδικία που δεν θα λάβουν το βοηθητικό επίδομα για τους σκληρά εργαζόμενους επαναστάτες – στο οποίο η ανάλγητη φιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν τους συμπεριέλαβε.