Δεν χωρά πλέον καμία αμφιβολία ότι η σκευωρία Novartis έρχεται ως αποτέλεσμα της μπαχαλοποίησης της πολιτικής ζωής της χώρας μέσω των «πλατειών» και της γενίκευσης και διασποράς του λαϊκισμού που έφεραν στην επιφάνεια ακραίες και επικίνδυνες πολιτικές αντιλήψεις οι οποίες αμφισβήτησαν ευθέως το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας. Με αυτό το δεδομένο και με την αποθράσυνση των ευκαιριακών επιτυχιών τους, κάποιοι θεώρησαν ότι όχι μόνο είναι υπεράνω του νόμου αλλά και ότι μπορούν να καταλύσουν το πολίτευμα, προσαρμόζοντάς το σε λατινοαμερικάνικες εκδοχές διακυβέρνησης.

Η τότε κατάσταση θύμιζε στην κυριολεξία δυστοπικό πολιτικό θρίλερ του Netflix, αδιανόητο για χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η θρασύτητα των σκευωρών, ωστόσο, που κάθε άλλο παρά αφελείς υπήρξαν, βασιζόταν στο ότι ποτέ τους δεν μπήκαν πραγματικά στον κόπο να εκτιμήσουν σωστά τα αντανακλαστικά της δημοκρατίας και των θεσμών της. Η εμμονική τους επικριτική στάση, τους δημιούργησε την λανθασμένη εντύπωση ότι η δημοκρατία είναι ένα αδύναμο πολίτευμα του όποιου μπορούν να εκμεταλλευτούν τις ελευθερίες – που οι ίδιοι τόσο περιφρονούν. Στην ουσία, έπεσαν στην παγίδα που οι ίδιοι έστησαν για τους αντιπάλους τους!

Χθες, Τρίτη 19 Μαΐου, έγινε μια συζήτηση στην Βουλή σχετικά με τη διεύρυνση του κατηγορητηρίου κατά του Δ. Παπαγγελόπουλου. Εκεί, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παγιδευμένος στις επιλογές του, σύρθηκε στην αναγκαστική υπεράσπιση του πρώην συνεργάτη του… Προφανώς, δεν μπορούσε να πράξει διαφορετικά, καθώς οι εξ οικείων αποκαλύψεις που θα ακλουθούσαν, θα παρέσυραν πολύν κόσμο στον λασπώδη βαλτότοπο του τέλους αυτή της διαδρομής. Έτσι, επιστράτευσε το γνωστό «ύφος και ήθος» που τον χαρακτηρίζει επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά το πολιτικό του προφίλ.

Η αποκάλυψη της σκευωρίας Novartis, αποτελεί ιστορικό στίγμα εναντίον του ιδίου και της Αριστεράς. Ωστόσο, επειδή αυτό δεν πρέπει να ενοχλεί ιδιαίτερα το «ηθικό πλεονέκτημα» του κου Τσίπρα, ο ίδιος θα προτιμούσε σε αυτή τη συγκυρία να είχε συρθεί ως κατηγορούμενος, καθώς θα έπαιζε το χαρτί του θύματος που η Αριστερά το παίζει, έτσι κι αλλιώς, στα δάκτυλα. Θα συσπείρωνε το κόμμα και θα τους συστράτευε όλους γύρω του αφήνοντας πίσω γκρίνιες και αμφισβητήσεις. Το χαρτί αυτό του διωκομένου θύματος που θα τον ηρωοποιούσε, δεν του βγήκε. Είναι προφανές ότι αποκλείεται ο Παπαγγελόπουλος από δικό του βίτσιο να έστησε στον τοίχο τα 10 πιο σημαντικά πολιτικά πρόσωπα της εποχής. Είναι ακόμα προφανέστερο για την κοινή λογική ότι μια παρόμοιας έκτασης και σημασίας ενέργεια δεν μπορεί παρά να ήταν σε γνώση του τότε πρωθυπουργού.

Ωστόσο, στις δημοκρατίες και στην δικαιοσύνη χρειάζονται αποδείξεις και αυτές δεν υπάρχουν, άρα ο κος Τσίπρας θα αρκεστεί στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και θα αφεθεί στην κρίση της Ιστορίας.