Αναλυτικότερα, το ΣτΕ με τις υπ΄ αριθμ. 1294-1296/2020 αποφάσεις του, κατά πλειοψηφία, κατάργησε τις δίκες των προσφευγόντων, καθώς έληξε η ισχύς της προσβαλλόμενης κοινής υπουργικής απόφασης και η νεότερη-μεταγενέστερη επί του ιδίου θέματος «διαφέρει ουσιωδώς» από αυτή που έληξε η ισχύς της.

Όπως αναφέρει το ΣτΕ, μετά την εφαρμογή της νέας υπουργικής απόφασης που «διαφέρει ουσιωδώς» από την προσβαλλόμενη, δεν μπορεί να θεωρηθεί κατά το άρθρο 32 του Προεδρικού Διατάγματος 18/1989, ότι συνιστά αντικατάσταση ή τροποποίηση της προσβαλλόμενης υπουργικής απόφασης που έληξε η ισχύς της, έτσι ώστε να μπορεί να συνεχιστούν οι δίκες.

Κατά το ΣτΕ η νεώτερη κοινή υπουργική απόφαση δεν απαγορεύει την λειτουργία των θρησκευτικών χώρων, αλλά την επιτρέπει υπό όρους (συγκεκριμένος αριθμός προσώπων κ.λπ.) Κατά συνέπεια η νεώτερη υπουργική απόφαση δεν μπορεί να θεωρηθεί συμπροσβαλλόμενη με την λήξασα, έτσι ώστε να μπορεί να συνεχιστούν οι δίκες.

Τέλος, η μειοψηφία μίας συμβούλου Επικρατείας και ενός παρέδρου, χωρίς δικαίωμα ψήφου, υποστηρίζει ότι με την νέα κοινή υπουργική απόφαση τα απαγορευτικά μέτρα, έστω ηπιότερου χαρακτήρα, εξακολουθούν να είναι δυσμενή για τους προσφεύγοντες στο ΣτΕ και πρέπει να θεωρηθεί ότι η νέα υπουργική απόφαση εκδόθηκε σε αντικατάσταση της προηγούμενης, με συνέπεια να μπορεί να συνεχιστεί η δίκη για τους προσφεύγοντες στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο.