Δεν κάθισαν στ’ αυγά τους
Επίσης συχνά οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας βρέθηκαν στο στόχαστρο των πολιτικών αντιπάλων των πρωθυπουργών που τους πρότειναν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος επικρίθηκε σκληρά από μερίδα της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς επειδή αποδέχθηκε την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα.
Και να σκεφτεί κάποιος ότι ο Παυλόπουλος υπήρξε ένας από τους χρησιμότερους Προέδρους της Ελληνικής Δημοκρατίας, καθώς, στην αρχή κιόλας της θητείας του, βρέθηκε στη δίνη μιας από τις μεγαλύτερες πολιτικές κρίσεις και στην κόψη του ξυραφιού, αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο η χώρα να κατρακυλήσει στο χάος.

Δεν στάθηκε όμως στο μίζερο όριο των περιορισμένων «αρμοδιοτήτων» του. Αντιθέτως πήρε πάνω του αρκετό από το πολιτικό παιχνίδι που έπρεπε να παίξει η χώρα. Ως εκ τούτου ανέλαβε σοβαρό μέρος των διεθνών επαφών που χρειάστηκαν ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει τα ερείσματα που είχε ανάγκη για να φτάσει σε έναν συμβιβασμό με τους Ευρωπαίους. Θα άξιζε κάποτε να φωτιστεί περισσότερο ο ρόλος του εκείνη την περίοδο.
Μερικά χρόνια νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 1999, ο Κωστής Στεφανόπουλος υποχρέωνε τον Μπιλ Κλίντον να ζητήσει μια… μισή, έστω, συγγνώμη για τον εξαιρετικά αρνητικό ρόλο της χώρας του εις βάρος της δικής μας τις κρίσιμες δεκαετίες του 1960 και του 1970.
Αργότερα, το 2014, ο Κάρολος Παπούλιας έπαιρνε από το χέρι τον ομόλογό της Γερμανίας Γιόαχιμ Γκάουκ και τον περιέφερε ανά τα ολοκαυτώματα που είχαν προκαλέσει οι ναζί στην Ελλάδα υποχρεώνοντάς τον να ζητήσει (κανονική) συγγνώμη. 
Και μπορεί η Γερμανία να μην συζητάει ούτε τα κατοχικά δάνεια ούτε τις πολεμικές αποζημιώσεις, αλλά ούτε ο Παπούλιας ούτε ο Παυλόπουλος σταμάτησαν ποτέ να της θέτουν το θέμα – αντιθέτως το αναδείκνυαν με κάθε ευκαιρία.

Εκτός των τειχών
Στις μέρες μας η χώρα περνάει μια από τις βαρύτερες κρίσεις με την Τουρκία και έχει ανάγκη από την ευρύτερη δυνατή προβολή των θέσεών της. Δεδομένου μάλιστα ότι αυτή η κρίση δεν αναμένεται να τελειώσει ακόμη και αν τις επόμενες μέρες βρεθεί μια φόρμουλα αποκλιμάκωσης, είναι αυτονόητο ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια άρτια οργανωμένη, στο υψηλότερο δυνατό – άρα και το πολιτειακό – επίπεδο, με προσεκτικά επιλεγμένους αποδέκτες, επικοινωνιακή εκστρατεία.
Αυτή είναι η ευκαιρία της Προέδρου Κατερίνας Σακελλαροπούλου να αποδείξει ότι μπορεί και αυτή να μείνει στη μνήμη των Ελλήνων ως κάτι περισσότερο από μια «διακοσμητική» Πρόεδρος. Κατά το πρώτο εξάμηνο δεν φάνηκε διατεθειμένη να βγει από τα τείχη. Ίσως λόγω θεσμικής απειρίας. Ίσως λόγω έλλειψης των κατάλληλων συνεργατών. Ίσως πάλι λόγω έλλειψης γενικότερης πολιτικής πείρας. 
Δεν έχει σημασία ποιος ήταν ο λόγος τής μέχρι σήμερα αναιμικής παρουσίας της. Ούτε πρόκειται να τη χαρακτηρίσει αρνητικά το πρώτο, μόλις, εξάμηνο της Προεδρίας της. Αρκεί η ίδια να έχει συνείδηση του ρόλου της και να αντιλαμβάνεται ότι στην πρώτη γυναίκα Πρόεδρο – μια πρωτιά ιστορικού χαρακτήρα – δεν αρμόζει ο χαρακτηρισμός «διακοσμητική». Οποιαδήποτε επιλογή της θα κριθεί αναλόγως. Διότι οι Πρόεδροι, «διακοσμητικοί» ή όχι, ούτε στην αφάνεια μένουν ούτε στο απυρόβλητο…