Άρχισαν τα όργανα για το αναμενόμενο – και κατά πολλούς βέβαιο – προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα που θα προκύψει από το Αφγανιστάν ύστερα από την πλήρη επικράτηση των Ταλιμπάν.

Όχι μόνο σε επίπεδο κυβέρνησης και διαχείρισης του προβλήματος, αλλά και στο γενικότερο πολιτικό και ιδεολογικό πεδίο. Πριν λοιπόν αρχίσουν οι κραυγές και οι κατάρες, που τόσο εύκολα ακούγονται εκατέρωθεν, ας δούμε τα σκληρά δεδομένα.

Πρώτον, η Ελλάδα είναι μια χώρα 11 εκατομμυρίων που αποτελεί το σύνορο μιας πλούσιας ηπείρου 500 εκατομμυρίων. Από αριθμητική άποψη θα μπορούσε κάποιος να πει ότι και ένα και δύο εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να «χωρέσουν». Μόνο που η Γηραιά Ήπειρος δεν έχει καμιά διάθεση να το κάνει. Μάλιστα ως πολιτική ένωση (Ε.Ε.) είναι αποφασισμένη να μετατρέψει σε χώρους υποδοχής και διαχείρισης τις χώρες του Νότου (τις λεγόμενες χώρες πρώτης υποδοχής).

Δεύτερον, δίπλα μας υπάρχει μια χώρα, η Τουρκία, η οποία έχει μετατρέψει το μεταναστευτικό / προσφυγικό ζήτημα σε όπλο διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε. για πλήθος δικών της αιτημάτων. Επιπλέον, φιλοδοξώντας να αποτελέσει την ηγέτιδα του μουσουλμανικού κόσμου, δεν φιλοξενεί στα εδάφη της μόνο όσους η σκληρή πραγματικότητα έστειλε εκεί ως πρόσφυγες, αλλά και ανθρώπους που διανύουν τεράστιες αποστάσεις προσδοκώντας ότι η «μαμά» Τουρκία θα εκπληρώσει τον διαμετακομιστικό (προς την Ευρώπη) ρόλο που τους υπόσχεται.

Τρίτον, η ίδια χώρα, στο πλαίσιο της αξιοποίησης των μουσουλμανικών μειονοτήτων ως «στρατηγικών μειονοτήτων» (το πράττει ήδη με επιτυχία, ιδίως στη Γερμανία, ενώ όλοι γνωρίζουμε πώς διαχειρίζεται επί δεκαετίες αυτή της Θράκης), επιθυμεί και επιδιώκει τη δημιουργία ακόμη περισσότερων. Γι’ αυτό άλλωστε έχει κατά καιρούς επιχειρήσει να δημιουργήσει θέμα μειονότητας και σε νησιά του Αιγαίου. Και γι’ αυτό οργανωμένα στέλνει στην Ελλάδα μουσουλμάνους αιτούντες άσυλο, που αναμένεται ότι θα εγκλωβιστούν εδώ.

Τέταρτον, πολλοί λένε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να πιέσει την Ευρώπη να δεχτεί πρόσφυγες. Κι όμως, η Αθήνα διαρκώς πιέζει και τις Βρυξέλλες και τις άλλες πρωτεύουσες να διαμορφώσουν ένα σχέδιο. Το έκανε επί ΣΥΡΙΖΑ, το κάνει και τώρα επί Ν.Δ. Το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Ένα πελώριο, ολοστρόγγυλο μηδέν. Διαρκώς αυξάνεται ο πληθυσμός των εγκλωβισμένων λόγω των μηδαμινών επιστροφών μεταναστών που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις του πρόσφυγα.

Πέμπτον, η κατάσταση της χώρας, με πολύ υψηλή – και δυστυχώς σταθερή – ανεργία, της τάξεως του 17%, και γενική πτώση του βιοτικού επιπέδου, δεν της επιτρέπει να λειτουργήσει όπως στο παρελθόν, όταν, σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση, κατάφερε να εντάξει οικονομικά και κοινωνικά εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες.

Έκτον, από τη χρεοκοπία και ύστερα πάρα πολλοί από εκείνους τους παλαιούς μετανάστες αποχωρούν, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, και αντικαθίστανται από νεοεισερχόμενους πληθυσμούς μη δυνάμενους να ενταχθούν οικονομικά και ενίοτε αρνούμενους (για λόγους θρησκευτικούς και πολιτισμικούς) να ενταχθούν κοινωνικά, με αποτέλεσμα τη δημιουργία γκέτο. Η μη ένταξη είναι αποτέλεσμα όχι μόνο της αδιαφορίας ή της ανικανότητας του κράτους, αλλά και της απροθυμίας αυτών που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να διεκδικούν την ένταξή τους.

Έβδομον, χώρες χωρίς μετανάστες δεν υπάρχουν ούτε μπορούν να υπάρξουν. Θεωρίες περί εθνικής καθαρότητας, «αμόλυντου» αίματος ή DNA και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες εκτρέφουν τον φασισμό και τον ναζισμό, από τον οποίον μόλις πρόσφατα γλιτώσαμε, αλλά ίσως όχι οριστικά.

Συμπέρασμα: Η Ελλάδα είναι χώρα και όχι χώρος εγκλεισμού και εγκλωβισμού ανθρώπων. Ως χώρα οφείλει λοιπόν να φροντίζει πρωτίστως για την ασφάλεια των συνόρων, των πολιτών και των κατοίκων της, για την κοινωνική συνοχή και ευημερία, για την άνευ όρων διάσωση ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο, αλλά και για την παροχή βοήθειας σε όσους έχουν ανάγκη, εφόσον είναι ικανή να το πράξει χωρίς να διακυβεύσει τα προηγούμενα.

Συνεπώς, ας μην κοροϊδευόμαστε. Η τελική στάση της Ευρώπης επί του θέματος δεν μπορεί να είναι άσχετη με τη δική μας. Είμαστε πολύ μικρή και αδύναμη χώρα για να σηκώσουμε τα βάρη που αναλογούν σε μια ήπειρο 500 εκατομμυρίων.

Διαβάστε επίσης:

Υπάρχει και ο Ρωσοκινέζικος παράδεισος!

Η κλιματική αλλαγή πέρα από ιδεοληψίες

Η επανεμφάνιση των Ταλιμπάν δεν τερματίζει το αιματηρό «παιχνίδι»