Είναι φιγούρα που εντυπώνεται στη μνήμη έντονα ο μπάμπα Μπόμπ Άσραμ στην κοινωνικοδραματική σειρά μυστηρίου «Κομάντα και δράκοι» του Mega.

Ο Γιάννης Ζουγανέλης που ενσαρκώνει τον ρόλο πείθει για γκουρού του διαλογισμού και της φιλοσοφίας και του τρόπου ζωής των Ινδουιστών σοφών.

Μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες, τα γυρίσματα στην Κρήτη για τα οποία πηγαινοέρχεται σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση, ο πολυτάλαντος και πολυπράγμων καλλιτέχνης διοχετεύει την δημιουργική ανησυχία του και σε άλλους τομείς, κυρίως στην δισκογραφία.

Ποιος είναι ο μπάμπα Μπόμπ Άσραμ;

Ένας Έλληνας που ταξίδεψε στην Ανατολή και μαγεύτηκε απ’ όλη τη φιλοσοφία που κυριαρχούσε εκεί. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πάει στην Κρήτη και δημιουργεί το δικό του «Άσραμ» για να μεταδώσει την αγάπη. Τα «Άσραμ» στην αρχαία Ινδία ήταν τα ερημητήρια Ινδουιστών σοφών, όπου κατέφευγαν εκεί για να βρουν την γαλήνη. Μάλιστα, τα «Άσραμ»  λειτουργούσαν και ως σχολεία, όπου οι μαθητές ασκούσαν πνευματικές και σωματικές ασκήσεις!

Η πρόκληση στο ρόλο ποια είναι;

Δεν έχω καμία σχέση, ως άνθρωπος, ιδιοσυγκρασιακά, με τον ήρωα της σειράς.

Υποδύομαι έναν χαρακτήρα με έντονη εσωτερικότητα και  τρομερή σκέψη και πρέπει να μεταδώσει αυτή τη σκέψη του και τα στοιχεία της τα οποία  εδράζονται στην αγάπη. Ως άνθρωπος που έχει μαθητεύσει πλάι σε Ινδουιστές σοφούς για μεγάλο χρονικό διάστημα έχει καταφέρει  να μπαίνει σε ψυχοσωματική κατάσταση τέτοια που απαιτούν οι διαλογισμοί μέσω των οποίων θέλει να αναπτύξει και να μεταδώσει την φιλοσοφία του σε εκείνους που θέλουν να την ακολουθήσουν.

Αυτό δεν είναι απλό για τον ηθοποιό, για εμένα προσωπικά που, ως χαρακτήρας, διαφέρω.  Όμως το υποστηρίζω σθεναρά με όλη την σκέψη και την ψυχή μου.

Ποιοι είναι τα κομάντα και ποιοι οι δράκοι;

Τα κομάντα, όπως τα οραματίστηκε και τα αποδίδει μέσα από τη σειρά ο Θοδωρής Παπαδουλάκης, είναι προφανώς τα παιδιά. Διότι τα παιδιά εκφράζουν την αγνότητα της ψυχής, την καθαρότητα της σκέψης. Την αθωότητα. Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε ότι εκφράζουν και τις επιρροές που δέχονται, μέσα από κάποιες συμπεριφορές τους, από τον κόσμο των μεγάλων, των ενηλίκων.

Οι δράκοι είναι οι φόβοι μας. Αντικατοπτρίζονται σε πρόσωπα που συμπεριφέροντα με σκληρό τρόπο στη ζωή, στην ανισότητα της. Το βλέπουμε και στη σειρά από τον τρόπο που κάποιοι ήρωες συμπεριφέρονται στον Ντόντο.

Ουσιαστικά με άλλα λόγια η σειρά περνά το μήνυμα ότι κάποιοι ακόμα και σήμερα θα εκμεταλλευτούν την αδυναμία του άλλου, ή την ανισότητα που υπάρχει και θα την εκφράσουν με τη συμπεριφορά τους. Είναι η έκφραση της κακιάς συνείδησης που όλοι έχουμε μέσα μας.

Οι ανισότητες με απασχολούν. Και τις έχω βιώσει στο πετσί μου από πρώτο χέρι, έχοντας μεγαλώσει με γονείς κωφούς. Κατάλαβα τον ρατσισμό. Γι’ αυτό και ασχολούμαι ενεργά με αυτά τα θέματα. Στη μνήμη των γονιών μου.

Πιο έντονα σε σχέση με τις προηγούμενες δύο σεζόν, παρατηρούμε ότι υπάρχουν ακριβές και συνάμα προσεγμένες τηλεοπτικές παραγωγές. Τί άλλαξε στα κανάλια;

Μα αν όχι όλες οι περισσότερες επιχορηγούνται σε σημαντικό ποσοστό. Και είναι καλό αυτό. Η μυθοπλασία δεν προσβάλλει κανέναν.

Προσβάλλουν όμως εκπομπές χωρίς αισθητική. Με χυδαιότητα, όπως το «The bachelor». Αυτή η εκπομπή προβάλλει το μοντέλο της γυναίκας- τσόντα. Απορώ πως δεν έχει ξεσηκωθεί το ελληνικό #Me too για να πάψει αυτό το πράγμα.

Προηγουμένως είπατε για «εκπομπές χωρίς αισθητική». Ποιες άλλες είναι;

Θεωρώ λάθος αυτό που συμβαίνει κυρίως στις πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές. Οι μισοί να μιλούν για τους άλλους μισούς. Να ανταλλάζουν επισκέψεις στις εκπομπές τους και να μιλούν για τα δικά τους. Κι όταν δεν κάνουν αυτό αναμασούν τα ίδια και τα ίδια.

Σφάλμα είναι η αδιαφορία που επιδεικνύει η τηλεόραση προς τους νέους. Δεν βλέπω κάτι ειδικά στην ιδιωτική τηλεόραση που να τους αφορά. Γι αυτό και εκείνοι το χουν ρίξει στο Netflix, προτιμούν το Youtube και έχουν στραφεί στα σόσιαλ μίντια.

Ηχογραφήσατε έναν διπλό οργανικό δίσκο («Ελληνικές μορφές» & «Μυθοποίησις»)και μάλιστα η παραγωγή έγινε στις ΗΠΑ. Πώς συνέβη; Η πρόταση  πώς έγινε;

Πριν από τέσσερα χρόνια στην Ακαδημία Μουσικής του Μονάχου, έκαναν ένα αφιέρωμα με αφορμή και την καθηγητική δουλειά μου εκεί στα μουσικά έργα μου και αυτό το αφιέρωμα και με άλλες μουσικές μου το άκουσε ο Αμερικανός παραγωγός Τζορτζ Μπράουν τζούνιορ (σ.σ. με συνεργασίες με τους Ζαν Μισελ Ζαρ, Τζοαν Γκομπ, Ζαν Λικ Ποντι, Βαγγέλη Παπαθανασίου, μεταξύ άλλων) ο οποίος όντας στο Μόναχο για επαγγελματικούς λόγους έτυχε να ακούσει το αφιέρωμα από ραδιοσταθμό της Ακαδημίας. Ρώτησε,  με βρήκε και μου ζήτησε με νέες ενορχηστρώσεις να εκδώσει δουλειά 40 χρόνων, ηχογραφήσεις οργανικής μουσικής που είχα κάνει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και στούντιο, με τη δική του καθοδήγηση. Αυτή η δουλειά με ισορροπεί καλλιτεχνικά- επαγγελματικά και προσωπικά.

Ηχογραφήσεις δίσκων, συγγραφή βιβλιου και θεατρικές παραστάσεις

Αλλά ο Γιάννης Ζουγανέλης, ως φύση ανήσυχη, έχει κάνει και άλλα πολλά. Ηχογράφησε το δίσκο «Αρειμενίων Βλάχικα» με 13 τραγούδια στο ελληνικό ιδίωμα των Αρειμενίων Βλάχων, ένα πανάρχαιο ιδίωμα της πρωτο-ελληνικής γλώσσας με βάση τη δωρική διάλεκτο και λέξεις από την αιολική, την ιωνική και την αττική.

Έχει γράψει μουσικές (και ερμηνεύει τραγούδια) στον πολυσυλλεκτικό δίσκο «Η ζωή φωνάζει», και σε μια ακόμη δισκογραφική δουλειά («Πάμε να ζήσουμε τ’ όνειρο») με ερμηνευτή τον νεοεμφανιζόμενο Δημήτρη Καρίκη, εξέδωσε με τον δημοσιογράφο και στιχουργό Γιώργο Οικονομέα δισκογραφική δουλειά («Stigma») και με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Έγραψε επίσης  το βιβλίο «Τάδε έφη… άνθρωπος- Εν χορδαίς και οργάνοις» που συνοδεύεται από CD. Όλα αυτά το σχετικά πρόσφατο προηγούμενο διάστημα- μεσούσης της πανδημίας- παράλληλα με το αθόρυβο έργο του για συνανθρώπους ΑΜΕΑ, αν και ο ίδιος δεν συμφωνεί με τον όρο.

Ξαναβρίσκεται  δε πάνω στο θεατρικό σανίδι μέσα από το μουσικοχορευτικό θέαμα «Η κυρία Επιθεώρηση» των Μάκη Δελαπόρτα, Στέλιου Παπαδόπουλου στο θέατρο «Βέμπο».

Όλη αυτή η δημιουργία μέσα στην πανδημία; Ήταν δηλαδή η περίοδος του περιορισμού ευκαιρία;

Σωστά. Είχα αρκετό χρόνο για να κάνω κάποια πράγματα που ήθελα. Όμως η περίοδος του «εγκλεισμού» ως ευκαιρία, είχε και μια άλλη ανάγνωση.

Νομίζω μας κινητοποίησε να σκεφτούμε και να καταλάβουμε την αξία και τη σημασία της ζωής. Μέσα από τις μοναδικότητες μας αντιληφθήκαμε ότι είμαστε αλληλέγγυοι.

Άρα και το βιβλίο είναι «παιδί» της καραντίνας;

Όπως το λέτε. Δεν αντέχω να αισθάνομαι άπραγος. Όχι διότι είμαι εργασιομανής. Αλλά επιθυμώ να εκφράζομαι και να μοιράζομαι. Στο πρώτο lockdown επέλεξα να επικοινωνήσω με αυτό τον τρόπο. Κι έγραψα το βιβλίο. Αποτύπωσα μύχιες σκέψεις μου για τη ζωή. Η έκδοση συνοδεύεται από cd με μουσικές μου  και ελπίζω ο αναγνώστης να αντιλαμβάνεται το ρόλο ύπαρξης τους. Για μένα είναι ένα ταξίδι προς τον εαυτό μας, τον κόσμο, δημιουργώντας ένα σύνολο αισθημάτων και συναισθημάτων.

Πώς ασχοληθήκατε δισκογραφικά με ένα τόσο ιδιαίτερο γλωσσικό ιδιώμα; Τί σας κέντρισε το ενδιαφέρον;

Μα είναι στο DNA μας. Και το βρίσκω, ως καλλιτέχνης, δελεαστικό να ασχοληθώ με γλώσσες ή ντοπιολαλιές που δεν έχω μιλήσει ποτέ. Τα βλάχικα των Αρειμενίων, μια γλώσσα με ιδιαίτερη έκφραση, με προκάλεσε να «χτίσω μελωδίες πάνω τους. Άντλησα έμπνευση από την παράδοση, αισθητική και σκέψη, για τη μελοποίηση. Για να γίνει πιο προσιτή στο άκουσμα αυτή η βλάχικη διάλεκτος. Είναι μια ευκαιρία να διεισδύσει κάποιος στην κουλτούρα που έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι μέσα στα χρόνια. Οφείλω ένα «ευχαριστώ» ιδιαιτέρως στον Λάκη Χαλκιά.

Τί σας κινητοποίησε στην θεατρική πρόταση στην οποία συμμετέχετε;

Μας ενδιαφέρει- χωρίς δασκαλίστικο τρόπο- να δείξουμε, κυρίως στους νέους, τί συνέβαινε με το καινοφανές για την εποχή του είδος της επιθεώρησης. Πως γράφονταν τα κείμενα, τα τραγούδια. Πως «συνομιλούσαν» με το κοινωνικό γίγνεσθαι κάθε εποχής. Ο Μάκης Δελαπόρτας, με σεμνότητα, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.

Η συνεργασία με το Γιώργο Οικονομέα στο «Stigma» πως ήρθε;

Με τον Γιώργο είμαστε παλιοί γνώριμοι. Είπαμε να ξαναβρούμε το στίγμα μας, έπειτα από τόσο καιρό- πάνε 40 χρόνια- και γράψαμε καινούργια τραγούδια και μουσικές. Δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη δουλειά ο Βασίλης (σ.σ. Παπακωνσταντίνου). Αυτός ο δίσκος είναι σαν ένα είδος απολογισμού της ζωής μας, μέχρι τώρα.

Διαβάστε επίσης:

Η συγκίνηση του Διονύση Τσακνή για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα: «Ήταν το alter ego μου» (Video)

Σταύρος Ζαλμάς – Μetoo: «Να μη διανοηθεί ποτέ ξανά κανείς να ταπεινώσει ή να βιάσει έστω και ψυχολογικά έναν συνάνθρωπο»

«The 2night Show» – Ζόζεφιν: Τα συγκινητικά λόγια για τον Mad Clip (Video)