Μια δεκαετία σχεδόν μετά την κατάρρευσή του, το ΠΑΣΟΚ μπαίνει σε τροχιά δυναμικής ανόδου και υπό προϋποθέσεις, μπορεί να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Οι λόγοι είναι αρκετοί και δεν είναι μόνο συγκυριακοί. Οφείλονται σε εσωτερικά και εξωτερικά αίτια, των οποίων η αξιολόγηση αποτελεί και οδηγό για την ατζέντα και το πρόσωπο που μπορεί να οδηγήσει το Κίνημα σε νικηφόρα πορεία.

Από τη μια πλευρά, η πανδημία λειτούργησε καταλυτικά για την επαναφορά των αξιών και των πολιτικών της σοσιαλδημοκρατίας. Της πιο επιτυχημένης εφαρμοσμένης ιδεολογίας που άλλαξε τη μεταπολεμική Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο, εξισορροπώντας την καπιταλιστική οικονομία με την κοινωνική αλληλεγγύη μέσα από τον εκδημοκρατισμό της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής.

Μέσα σε μια σαρωτική κρίση, το κράτος έπιασε το τιμόνι και οδηγεί πλέον τις κοινωνίες από τη μπροστινή θέση. Και το ενδιαφέρον είναι ότι η νέα αυτή σοσιαλδημοκρατία που επιστρέφει στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Φινλανδία, τη Γερμανία δεν είναι μια παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία αναδιανομής πόρων, αλλά και διαχείρισης του ρίσκου και της παροχής προστασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΕΣΥ, η εμβληματική μεταρρύθμιση του ΠΑΣΟΚ έγινε σημείο αναφοράς και στήριγμα όλων μέσα στην πανδημική κρίση, παρά τις κατά καιρούς απόπειρες της Δεξιάς να το ξηλώσει.

Στο πολιτικό πεδίο, το “κεντρογενές” προσωπείο της ΝΔ ξεφτίζει. Άλλοτε με τις διαχειριστικές ανεπάρκειες, άλλοτε με το φλερτ με την Ακροδεξιά, άλλοτε με καθεστωτικές και αυταρχικές πολιτικές που βλάπτουν την πολυφωνία και τη δημοκρατία. Από την άλλη η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατώτερη των προσδοκιών των πολιτών που του εμπιστεύτηκαν την αντιδεξιά ψήφο το 2019. Προοδευτικοί πολίτες που αναζήτησαν ελπίδα στον ΣΥΡΙΖΑ ή ψήφισαν ΝΔ για να στείλουν τον κ. Τσίπρα στην αντιπολίτευση είτε μετεωρίζονται ως αναποφάσιστοι είτε επιστρέφουν “σπιτι” τους, στο Κίνημα Αλλαγής και το ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα, η συστηματική και δύσκολη προσπάθεια της αλησμόνητης Φώφης Γεννηματά, που συμμάζεψε τον χώρο, ανέβασε τα ποσοστά του, ανέκτησε την προοδευτική και σοσιαλδημοκρατική ταυτότητα του διασφαλίζοντας την ενότητα και την αυτονομία του, αποτελεί σημαντική κληρονομιά, που καρπίζει και θα καρπίσει ακόμη περισσότερο, αν η επόμενη ηγεσία δώσει προοπτική στην παράταξη. Το βαρύ συγκινησιακό φορτίο από την απώλειά της, ο προεκλογικός αγώνας των υποψηφίων που ξυπνά κοιμώμενες δυνάμεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, οι αμφίρροπες δημοσκοπήσεις, αλλά και η ευρύτερη αποκατάσταση της προσφοράς του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία, συνθέτουν ένα σκηνικό πολιτικής ευκαιρίας. Που σπαταλήθηκε το 2017 και έπειτα, παρά τον αρχικό ενθουσιασμό γύρω από το εγχείρημα επανένωσης της κεντροαριστεράς υπό το “Κίνημα Αλλαγής”.

Σήμερα λοιπόν οι συνθήκες είναι διαφορετικές και τα παθήματα πρέπει να έχουν γίνει μαθήματα. Και τα διακυβεύματα είναι δύο: ενότητα και ανανέωση. Αφενός, η ενότητα δεν είναι μια κενή περιεχομένου επίκληση ή μια απολίτικη προτροπή.

Είναι όρος ανάκαμψης της παράταξης και απομάκρυνσής της από εσωτερικές διαιρέσεις, έριδες και εγωϊσμούς που τόσα χρόνια την πλήγωσαν και την καθήλωναν κάθε φορά που προσπαθούσε να μεγαλώσει. Για να γίνει πράξη, χρειάζεται κάποιος που αγαπά το Κίνημα, το στήριξε στα δύσκολα, ενώνει την παράδοση με το αύριο και δεν διχάζει. Από την άλλη, η ανανέωση είναι αναγκαία για τη σχέση του Κινήματος με την κοινωνία, ώστε να γίνει ξανά κίνημα λαού και δύναμη πολιτικής ανατροπής.

Χρειάζεται νέα αντίληψη για την κομματική οργάνωση και την αξιοποίηση των μελών και των στελεχών, μακριά από μονιμότητες και θεσιθηρίες. Θέλουμε δυνάμεις δημιουργικές και αγωνιστικές, που ενώνουν τη γενιά του Πολυτεχνείου που ίδρυσε και μεγάλωσε το ΠΑΣΟΚ με τη γενιά της οικονομικής κρίσης και της κλιματικής αλλαγής. Με ένα κάλεσμα συμμετοχής και αυτο-οργάνωσης σε όσους ψηφίσουν στην κάλπη της 5 Δεκέμβρη για ένα περήφανο κόμμα συμμετοχικό, από τα μέλη μας, όσους έφυγαν γιατί τους πληγώσαμε και όσους θέλουν να έρθουν για να κάνουν το κίνημα πολιτικό τους σπίτι.

Αυτήν τη μοναδική ευκαιρία για να μπει οξυγόνο ελπίδας και προοπτικής στο Κίνημα, μπορεί να την εγγυηθεί και να την υλοποιήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης. Η συνέπεια λόγων και έργων, η σοσιαλδημοκρατική του ταυτότητα, η ενωτική του ατζέντα, η πίστη του στη νέα γενιά αλλά και στην κληρονομιά των παλαιότερων, είναι αυτό που χρειάζεται σήμερα η παράταξή μας για να κοιτάξει ίσα στα μάτια την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτοί εξάλλου, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία δεν επέλεξαν να γυρίσουν στο παρελθόν, αλλά επέλεξαν ηγεσίες που τους χάρισαν νίκες και τη διακυβέρνηση της χώρας. Τώρα είναι η δική μας στιγμή και δεν πρέπει να τη σπαταλήσουμε.

O Παναγιώτης Βλάχος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΚΙΝΑΛ, τ. Γραμματέας Επικοινωνίας

Διαβάστε επίσης:

Αξιόπιστη υγειονομική στρατηγική τώρα, πριν να είναι πολύ αργά

Απροστάτευτα τα σχολεία ξανά στην πανδημία…

Το δικαίωμα της έκφρασης θύμα της παραπληροφόρησης