Στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ άρχισε να προβάλλεται ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ βασισμένο πάνω στο βιβλίο του Στάθη Καλύβα, «Καταστροφές και θρίαμβοι» που είχε κυκλοφορήσει πριν λίγα χρόνια και είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία.

Τι ακριβώς ήταν εκείνο που άρεσε στο βιβλίο και δημιουργήθηκε όλη αυτή η απίστευτη επιτυχία μιας ιστορικής μελέτης – δεν συνηθίζεται οι μελέτες να μας κεντρίζουν το αναγνωστικό ενδιαφέρον γενικώς! Πριν από όλα, ήταν το πλαίσιο της εποχής όταν κυκλοφόρησε το 2015: η χώρα βρισκόταν στο μάτι του κύκλωνα, σε μιαν επικίνδυνη εθνική περιδίνηση και οι περισσότεροι πίστευαν ότι είχαμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού…  Και όντως, η υπόθεση με το δημοψήφισμα και η εφιαλτική πιθανότητα εξόδου μας  από την Ευρώπη προμήνυε μιαν ανεπανόρθωτη πανωλεθρία.

Θαρρώ, όμως, ότι αυτό που κέντρισε το τεράστιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Καλύβας γύρισε το νόμισμα ανάποδα δείχνοντας ότι πίσω από έναν θρήνο κρύβεται μια ανείπωτη επίσης χαρά ή, ευρύτερα, κάθε αποτυχία γίνεται αφορμή μιας επιτυχίας!

Ο προβληματισμός που έθεσε, ξεπέρασε το αμιγώς ιστορικό ενδιαφέρον καθώς κτύπησε μιαν αναθεωρητική φλέβα στα δακρύβρεχτα χωράφια  της νεοελληνικής (ηδονικά σαδομαζοχιστικής ) προσήλωσης στον θρήνο. Η χώρα καλλιεργεί τον θρήνο ως εθνικό συστατικό βίου. Αρνείται να μνημονεύσει στις επετείους της τις μεγάλες επιτυχίες, δίχως να χύσει  μαύρο δάκρυ. Έτσι, φτιάξαμε μια κοινωνία που δεν μπορεί να εκτιμήσει τον εαυτό της, εγκλωβισμένη στο «πτωχός πλην τίμιος» που κλαίει την μοίρα του αλλά και δεν αποδέχεται τις ευθύνες του…  Το ανέκδοτο του ξένου παράγοντα,  που δεν τον αφήνει να προκόψει γιατί έχει …στο μάτι τον ελληνισμό, είναι γνωστό.  

Ο Καλύβας φωτίζει απλά την πίσω όψη του νομίσματος, προβάλλοντας τους πραγματικούς θριάμβους που ήρθαν μετά τις καταστροφές. Τον θρίαμβο ότι η ελληνική εξέγερση αποτέλεσε το σημείο καμπής διεθνών επαναστατικών εξελίξεων, ότι ήταν μια επανάσταση-ορόσημο, μοναδική για τα διεθνή δεδομένα, που αναδιαμόρφωσε το γεωπολιτικό σκηνικό της ευρωπαϊκής ηπείρου.  Μια επανάσταση καλά οργανωμένη  που πέτυχε όχι μόνο διότι κατόρθωσε να εμπλέξει στο ελληνικό ζήτημα τις Μεγάλες Δυνάμεις προς όφελός της και να επιτύχει τελικά χάρη στην επέμβασή τους αλλά και γιατί άντεξε παρά τους εμφυλίους της, επτά χρόνια αντίστασης απέναντι σε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία με αποτέλεσμα να πυροδοτήσει την κατάρρευσή της. Ο Καλύβας, λοιπόν, άνοιξε την πίσω πόρτα της ιστορίας μας αλλά και της ύπαρξής μας, απελευθερώνοντας μας  από την κουλτούρα  της απώλειας.

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι μια επιτυχημένη ιστορία, τονίζει ο Καλύβας, δεν είναι μόνο μια σειρά θλιβερών επικήδειων «ηρωικώς πεσόντων» σύμφωνα με την λαοφιλή έκφραση. Είναι και μια ιστορία ικανών ανθρώπων, έξυπνων, καταφερτζήδων και ευέλικτων που έστησαν ένα κράτος-πρότυπο από το πουθενά. Είναι ταυτόχρονα και μια ιστορία θριάμβων. Ναι! Θριάμβων, που η θρηνητική μας πολιτισμική  προσήλωση δεν μας αφήνει να χαρούμε. Η Ελλάδα, όπως πολύ σωστά επεσήμανε στη σύντομη και περιεκτική του τηλεοπτική εισαγωγή ο Καλύβας, βρίσκεται -όσο κι αν αυτό μας προξενεί εντύπωση- ανάμεσα στις πιο προηγμένες χώρες του πλανήτη.

Ο  Στάθης Καλύβας στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει την κρίση που ξέσπασε στη χώρα το 2009, «πιάνει δουλειά» από τις απαρχές της συγκρότησης της Ελλάδας ως σύγχρονου κράτους με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και ανατολίτικη ψυχοσύνθεση. Ταλαιπωρημένη από μια σειρά πολύπλοκων, έντονων και δυσεπίλυτων αντιφάσεων, η χώρα κατά τον Καλύβα νεκρανασταίνεται μέσα από μιαν ιδιότυπη αλληλουχία καταστροφών και θριάμβων! 

Διαβάστε επίσης:

Γιατί το 2022 θα είναι χρονιά εντάσεων με την Τουρκία

Συγκαλυμμένη «ανοσία της αγέλης»

Australian Open ή closed democracies;