Κάποιες δεκεατίες πρίν είχα μια άσχημη εμπειρία με την κακοποίηση ενός σκύλου .

 Μεσημέρια καλοκαιριού, όλα τα παράθυρα ανοικτά και μόλις ξάπλωνα να ξεκουραστώ άκουγα τον θρήνο από ένα σκύλο. Δεν υπερβάλλω ήταν θρήνος. Πιό διαπεραστικός από τον ανθρώπινο. Με τις πολυκατοικίες γύρω δεν μπορούσα να εντοπίσω το σπίτι του σκύλου που υπέφερε. Μόνο τον προσανατολισμό του είχα.

Το συζήτησα με γείτονες ,κανένας δεν μου έδειχνε ότι κάτι ήξερε. Στα τυφλά  τηλεφωνώ  στο τοπικό αστυνομικό τμήμα και είπα το πρόβλημα σε ένα απρόθυμο αστυνομικό. Μηδέν αποτέλεσμα. Δεν υπήρχε τότε και η σημερινή νομοθεσία.

Ξανά τα ίδια για πολλές μέρες, ξανά εγώ τηλεφώνημα στη ΓΑΔΑ – αυτή τη φορά – και σαν θαύμα δεν ξανάκουσα το θρήνο του σκύλου.

Σκεφτόμουν ότι μάλλον σώθηκε και είναι σε καλά χέρια.

Όμως, όταν η γειτόνισσα μου είπε  ότι  το σκυλί το βασάνιζε ένας μπράβος της νύχτας και είναι έξω φρενών με όποιον τον κατάγγειλε, ένοιωσα  φόβο.

Που θα με βρεί και θα με «μαυρίσει στο ξύλο», «έμπλεξα» σκεφτόμουν.

Τρία παιδιά στην Πάτρα  αφανίζονται με -όπως φαίνεται- βασανιστική διαδικασία.

Κανένας δεν κατάλαβε τον κίνδυνο?

Θεσμοί, γείτονες, συγγενείς, φίλοι που ήταν?

Κανένας δεν  βρέθηκε  να παρέμβει να σώσει τα παιδιά  στην φάση του κινδύνου? 

Η «μάνα»  με τα τρία παιδάκια ζούσε σε  ένα τριώροφο  σε πυκνοδομημένη γειτονιά της Πάτρας.

 Με όλους τους συγγενείς μαζί ,παππού, γιαγιά ,θεία κλπ.

 Δεν ήταν ούτε απομονωμένη ούτε αποκομμένη σε ερημιά.

 Σοβαρός ο αντίλογος ότι δεν μπορείς να ξέρεις τι τραγικά γίνονται στις οικογένειες “όταν κλείνει η πόρτα”.

Όμως εδώ  πολλά  γίνονταν και  έξω από την   “κλειστή πόρτα”, ακόμη και  σε νοσοκομεία.

Σίγουρα η υπόθεση θα διαλευκανθεί και θα τιμωρηθούν οι ένοχοι όπως  πρέπει  διότι είναι  πολύ μεγάλη η κοινωνική πίεση γι΄αυτό.

 Μήπως  όμως   η υπόθεση της  Πάτρας είχε αυτή την τραγική εξέλιξη  και διότι υπερίσχυσε η  αρχή του  “ μη ανακατεύεσαι για να μη μπλέξεις”  ?

Συγγενείς, γείτονες και φίλοι δεν ήθελαν «να μπλέξουν»  η δεν είχαν  αντιληφθεί τον κίνδυνο?

Αν ισχύει το πρώτο  τότε  η σιωπή τους δεν είναι συνενοχή?

Η κοινωνική  επαγρύπνηση και αλληλεγγύη  είναι αρετές που  η επιστήμη υποστηρίζει ότι  μαθαίνονται. 

Η κοινωνία μας μπορεί να γίνει καλύτερη αν στα σχολεία τα παιδιά μας εκπαιδευτούν στις αρετές αυτές.

Η Δανία δείχνει τον δρόμο

Στα δανέζικα σχολεία  έχουν ως    υποχρεωτικό μάθημα  την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης [empathy],  ώστε τα παιδιά να επικεντρώνονται στην αλληλεγγύη και στην αλληλοβοήθεια και όχι στην προσωπική επιτυχία και στον ανταγωνισμό, όπως επικρατεί στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

*Η Μαρία Θ. Ντούμα είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο

Διαβάστε επίσης

Τα κατά Πούτιν κατορθώματα

Κυβέρνηση της μετατόπισης των ευθυνών, της ατολμίας και της αδράνειας

Αντώνης Συκάρης – Ένας ήρωας χωρίς χάπι εντ…

---