Καλό είναι να έχει κανείς αυτοπεποίθηση σ’ αυτή τη ζωή, καλό όμως και το γνώθι σαυτόν. Δεν ξέρουμε αν το σαράκι προϋπήρχε, αλλά φαίνεται η επίσκεψη στο Λευκό Οίκο και η ομιλία στο Κογκρέσο κινητοποίησαν κάποιες εσωτερικές διεργασίες και αναμόχλευσαν κάποιες προσωπικές φιλοδοξίες στον πρωθυπουργό.

Έκτοτε, (καλά δεν είναι και πολλές οι μέρες) ζούμε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ο Μητσοτάκης στην κοινή γνώμη, ως ένας πολιτικός που είναι και στοχαστής, και μάλιστα διεθνούς βεληνεκούς, με «επιδραστικότητα» (κατά τη σύγχρονη αργκό) που ξεπερνά τα ταπεινά σύνορα της ψωροκώσταινας. Δεν είναι ένας πολιτικός της σειράς που βλέπει το κράτος ως επιχείρηση η οποία πρέπει να διοικηθεί από μάνατζερ, όπως μας είχε αφήσει να καταλάβουμε μέχρι στιγμής. Είναι ένας «statesman», ένας πολιτικός που εκπέμπει κύρος, σοβαρότητα, προσήλωση στους θεσμούς και τις φιλελεύθερες αξίες, και αποσπά αυθόρμητα τον θαυμασμό και τον σεβασμό.

«Ο Πρωθυπουργός έδειξε στο παγκόσμιο ακροατήριο ότι είναι ένας βαθυστόχαστος πολιτικός διεθνούς ακτινοβολίας» είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε μια εκπληκτικά ακατέργαστη και απερίσκεπτη δήλωση, καθώς η λέξη «βαθυστόχαστος» έχει τέτοια βαρύτητα που αν δε χρησιμοποιηθεί με σύνεση, καταλήγει απλώς ειρωνική.

Επιπλέον, μια ομιλία, συραμμένη και στρωμένη από επικοινωνιολόγους, με όλα τα πιθανά κλισέ για την Αρχαία Ελλάδα, τους θεσμικούς θεμελιωτές των ΗΠΑ και τις φιλελεύθερες αξίες, αλλά και την ελληνική επανάσταση που …. «εμπνεύστηκε» από την αμερικανική, και διάφορες κολακείες με αποκορύφωμα αυτή για τη νέα αμερικανική «σταυροφορία» στην Ουκρανία, δε σε κάνει θυμόσοφο και πηγαίο στοχαστή.

Έτσι μη μπορώντας μάλλον να ξεχωρίσει τους ρόλους μεταξύ πολιτικού και σοφού, ως άλλος Τζον Κήτινγκ από τον Κύκλο τον Χαμένων Ποιητών, προέτρεψε νέους με τους οποίους συναντήθηκε στο Μαξίμου την περασμένη εβδομάδα, να δουν την ζωή πιο σφαιρικά και «ολιστικά» και να μην έχουν μοναδικό κίνητρο να βγάζουν ολοένα και περισσότερα χρήματα, το μητσοτακικό αντίστοιχο του άδραξε τη μέρα (seize the day) υποθέτουμε.

Τους κάλεσε να αντιληφθούν την εξαιρετική ποιότητα ζωής που διαθέτει ακόμη η Ελλάδα, χάρη και στους μηχανισμούς υποστήριξης που προσφέρουν ακόμη τα οικογενειακά, φιλικά και κοινωνικά δίκτυα, παρά τις προσπάθειες των νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών και εγχώριων πολιτικών κατευθύνσεων να ξεδοντιαστούν και αυτές, και σε απόδειξη ότι στην Ελλάδα δεν μπορείς να πολυβασιστείς στην πολιτική και τους θεσμούς για την βελτίωση των όρων ζωής σου. Ο πολιτικός, τουλάχιστον με βάση την όχι και τόσο βαθυστόχαστη αυτή παρέμβαση του Μητσοτάκη, δεν έχει άλλη αξία χρήσης από το να προσφέρει τετριμμένες συμβουλές για τη ζωή, και κάποιες διαπιστώσεις που κάνει και ο μέσος Έλληνας για τη διαβίωση στην Ελλάδα που παρά τη χειροτέρευση ύστερα από τον οδοστρωτήρα των μνημονίων και των επόμενων κρίσεων, κάτι «κρατάει» ακόμη.

Στο μεταξύ οι φοιτητές και νέοι εργαζόμενοι σε εταιρείες τεχνολογίας στους οποίους μίλησε ο Μητσοτάκης, είναι από τους κλάδους εκείνους με τα λιγότερα κίνητρα να παραμείνουν και να δουλέψουν στη χώρα, οπότε και ο πρωθυπουργός, διάνθισε λίγο την κατάσταση με λόγια της παρηγοριάς, «καλοί είναι ακόμη οι μισθοί στην Ελλάδα», «στην Ελλάδα ακόμη υπάρχει, η οικογένεια, και οι φίλοι», «δείτε τη ζωή πιο ολιστικά» και κάπου στο βάθος κατέθεσε και μια αόριστη υπόσχεση για καλοπληρωμένες δουλειές. Τι να κάνει, έκανε την ανάγκη … φιλοσοφία new age απ’ αυτή που συναντάμε στα εγχειρίδια αυτοβελτίωσης.

Διαβάστε επίσης:

ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ: Το «νέο» που δεν αρκεί και η πανστρατιά του παλαιού

Υπερπτήσεις εκνευρισμού…

Τα συν και τα πλην του Νίκου Ανδρουλάκη