Ειλικρινά δεν μπορούμε να φανταστούμε μια περισσότερο επιτυχημένη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, σε συμβολισμούς, ουσία, πράξεις και αποτελέσματα η οποία είχε μάλιστα και μεγάλη διεθνή απήχηση.

Επίσης, δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς ορίζεται η επιτυχία ενός παρόμοιου ταξιδιού. Δηλαδή, τι άλλο έπρεπε να γίνει; Να θέσουν οι ΗΠΑ τις ένοπλες δυνάμεις τους στην διάθεση του Κατρούγκαλου, να τις διευθύνει; Τι παραπάνω μπορούσε να πετύχει ο Έλληνας πρωθυπουργός, μέσα στην σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα που διέπει τις διεθνείς σχέσεις; Να παραδώσουν στον Σκουρλέτη τη διεύθυνση του Λευκού Οίκου;

Καλό είναι να θέτουμε όρια στον αυτοεξευτελισμό και την γελοιότητα. Επίσης, καλό είναι να έχουμε πάντα στο μυαλό μας τα μεγέθη, δηλαδή, το ψυχρό κριτήριο του μέτρου. Δεν διαπραγματευόμαστε με το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, ούτε για το διαστημικό πρόγραμμα του Νίκου Παππά. Μετέχουμε σε μιαν ιστορική συγκυρία όπου η Ευρώπη μετά από οχτώ δεκαετίες ειρήνης, βρίσκεται στην αρχή ενός πολέμου που όλα δείχνουν ότι δεν θα τελειώσει σύντομα. Και μετέχουμε όχι ως φτωχοί συγγενείς, ούτε ως μια αμελητέα ποσότητα. Μετέχουμε -κι αυτό είναι ολοφάνερο- ως μια χώρα πολλών δυνατοτήτων. Και επειδή στην διεθνή διπλωματία δεν κάνουν …χάρες, όλη αυτή η θριαμβευτική ατμόσφαιρα στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις δείχνει την βαρύνουσα σημασία που έχει πλέον η χώρα μας ως ένας αξιόπιστος εταίρος. Η αξιοπιστία είναι η δύναμη της Ελλάδας.

Αλλά για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ας φανταστεί ο καθένας μας το ταξίδι του πρωθυπουργού …ανάποδα! Δηλαδή, τον Έλληνα πρωθυπουργό να εκλιπαρεί για μια συνάντηση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, να παρακαλά για ένα τηλεφώνημα, να ικετεύει για μια χειραψία! Φανταστείτε να υποδεχόταν ανάλογα τον Τούρκο πρόεδρο στον Λευκό Οίκο ο πρόεδρος των ΗΠΑ φορώντας γραβάτα με την τουρκική σημαία, και να αστειευόταν δείχνοντας απίστευτη οικειότητα στον Ερντογάν,  συστημένος ως Μπαϊντένογλου…  Πώς θα το εκλάμβαναν οι κύριοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν ο Ερντογάν μιλούσε (το πώς είναι άλλο ζήτημα…) στο Κογκρέσο, με το προεδρείο και τα μέλη του να τον αποθεώνουν πάνω από σαράντα φορές χειροκροτώντας τον όρθιοι; Θα το εύρισκε αυτό αστείο, κάποιο από τα ελληνικά κόμματα;

Η παρουσία του πρωθυπουργού της Ελλάδας στις ΗΠΑ αποτελεί από κάθε άποψη έναν θρίαμβο με κολοσσιαίο συμβολισμό. Αυτό που είδαμε εμείς και κατάλαβαν όλοι πολύ καλά στην Τουρκία εν προκειμένω, δεν το κατάλαβε η ελληνική αντιπολίτευση. Τόσο πολύ αδικούν τους εαυτούς τους – κυρίως όμως την πατρίδα τους;

Όπως κι αν το δει κανείς, ο Ερντογάν -που σημειωτέον, ως δικτάτορας χρεώνει τα λάθη του στην χώρα του κι όχι στην καμπούρα του- όπου πάει, βρίσκει μπροστά του τον Μητσοτάκη. Από το Ισραήλ ως την Αίγυπτο, από την Σαουδική Αραβία έως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, από την συμμαχία με την Γαλλία ως αυτήν με τις ΗΠΑ, η Ελλάδα πλέον παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο κι αυτό φαίνεται εύκολα από το νευρικό κλονισμό της Τουρκίας. Κανένας ισχυρός δεν παραπονιέται και δεν απειλεί, Κανένας ισχυρός δεν παίζει επί ξυρού ακμής παρουσιάζοντας τον τυχοδιωκτισμό ως διπλωματία. Κανένας ισχυρός, όσο κι αν θέλει να δείχνει ο Ερντογάν, δεν εκλιπαρεί για μεταχειρισμένα ανταλλακτικά στις τριτοκοσμικές αγορές, ούτε καθελκύει υποβρύχια …στην ξηρά μιμούμενος τα εγκαίνια που έκανε στις… μακέτες τού μετρό Θεσσαλονίκης ο ΣΥΡΙΖΑ. Πόσοι κοινοί τόποι;

Να εξηγούμαστε, ωστόσο: η Τουρκία είναι μεγάλη και ισχυρή χώρα, αποτελεί για την Ελλάδα διαχρονική απειλή και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση. Η αντιπολίτευση δεν έχει το δικαίωμα να ακυρώνει τους θριάμβους της ελληνικής διπλωματίας που πρέπει να έχει την αδιαπραγμάτευτη συναίνεση και συνέχεια. Τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις που αναβαθμίστηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ, τις συνεχίζει η νέα κυβέρνηση διευρύνοντας και αξιοποιώντας αυτήν την πολιτική. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και πυροβολούν τα πόδια τους; Είναι η μοναδική θετική στιγμή τους στην απολύτως καταστροφική τους διακυβέρνηση.  

Τέλος, να επισημάνουμε ακόμα μια φορά ότι ο Ερντογάν (που διαθέτει εγχώριους θαυμαστές της πολιτικής του) έχει φυλακίσει την μισή Τουρκία και αγωνίζεται πλέον για την προσωπική του επιβίωση (όχι την πολιτική) και αυτήν της οικογένειάς του. Έχουμε ξαναγράψει ότι όταν χάνεις τις εκλογές στην Τουρκία, ενδέχεται να χάσεις και τη ζωή σου. Δεν είναι δυτική χώρα για να αποτραβηχτεί κανείς στο σπίτι του και να γράψει τα απομνημονεύματά του ή δίνει διαλέξεις.

Ενδεικτική είναι η δήλωση που έγινε μόλις τώρα από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, που είπε:  «…Ο Ερντογάν μεταφέρει τεράστια χρηματικά ποσά στο εξωτερικό μέσω παράλληλων δομών που έχουν την έδρα τους στην Τουρκία και προσποιούνται ότι είναι ιδρύματα. Τα μέλη της οικογένειας του Ερντογάν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτών των δομών. Σε χώρες του εξωτερικού, προσπαθούν να λάβουν άδειες παραμονής και εργασίας μέσω αυτών των δομών. Βιάζονται να δημιουργήσουν τη δική τους Πενσιλβάνια»…  

Διαβάστε επίσης:

Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη δίνει ελπίδα και προοπτική στους πολίτες

Βαθυστόχαστος statesman ή οδηγός αυτοβελτίωσης;

Υπερπτήσεις εκνευρισμού…