Αφού παρακολουθήσαμε τα της τελευταίας Συνόδου του ΝΑΤΟ με την εντυπωσιακή του διεύρυνση, ας επιχειρήσουμε να επισημάνουμε μερικά ελληνικά παράδοξα σχετικά με το πώς αντιλαμβάνεται την εξωτερική πολιτική σταθερά και αμετακίνητα η ελληνική Αριστερά. 

Πριν από όλα, να θυμηθούμε τα θεμελιώδη: ο Ψυχρός Πόλεμος αρχίζει με τον ελληνικό εμφύλιο όπου η εγχώρια Αριστερά πολεμά εναντίον της παραμονής της χώρας στο δυτικό κόσμο και μάχεται υπέρ της προσχώρησής της στην σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή ήταν η βασική της επιδίωξη την οποία επεχείρησε να επιβάλει με τα όπλα.  Ως προς αυτό, η Ιστορία έχει απαντήσει. Μιας και το έφερε η κουβέντα, ωστόσο, να θυμίσουμε ότι η εγχώρια Αριστερά όσον αφορά στα εθνικά μας θέματα, αγωνιζόταν τότε ασμένως υπέρ της Ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης και υπέρ της σταλινοποίησης της χώρας.

Από την άλλη μεριά, η κατά την Αριστερά, μοναρχοφασιστική Ελλάδα, μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επιτυγχάνει μια ακόμα αναίμακτη επέκταση των συνόρων της (την έβδομη στην ιστορία δυο αιώνων) προσαρτώντας το 1947 τα Δωδεκάνησα που τελούσαν υπό ιταλική κατοχή από το 1912. Ταυτόχρονα, μέσα στο γεωπολιτικό περιβάλλον του Ψυχρού Πολέμου, η χώρα εντάσσεται στο ΝΑΤΟ και τυγχάνει όλων των ευεργετημάτων του σχεδίου Μάρσαλ ακολουθώντας έναν τρόπο ζωής εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτόν των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών.

Παρόλα αυτά, η ελληνική Αριστερά προγραμματικά πολιτεύεται μαχητικά ενάντια σε κάθε σχήμα συμμαχίας με τον δυτικό κόσμο. Τον κόσμο δηλαδή στον οποίο χρωστά την ύπαρξή του το ελληνικό κράτος. 

Φτάνοντας στα μεταπολιτευτικά χρόνια και με έντονο έναν ανιστόρητο και βίαια προπαγανδιστικό αντιαμερικανισμό και αντιευρωπαϊσμό, εξακολουθεί να πολιτεύεται αμετακίνητα ενάντια σε κάθε σχέση με την Αμερική αλλά και σε κάθε δεσμό με την Ευρώπη. Εξαίρεση με πολλές υποσημειώσεις αποτέλεσε για ένα διάστημα το ΚΚΕ εσ. κυρίως ως προς την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας τελώντας υπό την επήρεια  του τότε ευρωκομμουνιστικού κινήματος που αμφισβητούσε την Σοβιετική Ένωση μετά την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία. Ωστόσο, ο αντιδυτικισμός έχει εμπεδωθεί στο σύνολο σχεδόν της ελληνικής   κοινωνίας, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Εδώ συνίσταται και η βαθιά ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς που το 2015 εκφράστηκε σε συνδυασμό με την ακροδεξιά -στην οποία επίσης είναι κυρίαρχος ο αντιδυτικισμός με εξίσου σκοταδιστικά επιχειρήματα-  με το αυτοκαταστροφικό 62% ενάντια στην παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με δυο λόγια, η ελληνική κοινωνία μετά το σοκ του αντισυνταγματικού δημοψηφίσματος του 2015 και την τραυματική εμπειρία της Πρώτης Φοράς Αριστερά που ακολούθησε, αρχίζει να επεξεργάζεται τα αντιδυτικά της σύνδρομα και να μεταστρέφεται αργά αλλά σταθερά. Τελευταία, μάλιστα, και  μετά την μαφιόζικη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την σφαγή που προκαλείται κυρίως σε βάρος του άμαχου πληθυσμού από έναν στρατό πλιατσικολόγων, βιαστών και εγκληματιών πολέμου, η μεταστροφή αυτή ισχυροποιείται σε μια κοινωνία όπου ο φιλορωσισμός αποτελεί ένα αταβιστικό φαινόμενο που στηρίζεται σε ανυπόστατα και απολύτως αβάσιμα ιστορικά δεδομένα. Παρόλα αυτά, ο φιλορωσισμός μας εξακολουθεί να είναι από τους υψηλότερους στις ευρωπαϊκές χώρες…

Αναρωτιέται πλέον ο κάθε στοιχειωδώς ορθόφρων πολίτης αυτής της χώρας για την αξιοπιστία της πάγιας θέσης της Αριστεράς που ζητά επίμονα και μονότονα την «απελευθέρωση» της χώρας από κάθε «δυτική εξάρτηση» σε μια ιστορική συγκυρία όπου σκοτώνονται στην κυριολεξία λαοί για να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στα οποία η χώρα μας κατέχει προνομιακή θέση.

Εντυπωσιακό είναι δε το γεγονός ότι οι χώρες που βίωσαν τον «σοβιετικό παράδεισο» και την «αλληλεγγύη των λαών» είναι αυτές που εκλιπαρούν κυριολεκτικά για μια οργανική σχέση με την Δύση. Εδώ εκ των πραγμάτων εγείρεται το ερώτημα πόσο εθνικά  επωφελείς  (το θέτουμε κομψά)  μπορεί να είναι οι θέσεις της Αριστεράς όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική της χώρας;

Αλήθεια, ποιος μπορεί  να φανταστεί  τη τύχη της χώρας μας έξω από την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ που αποτελούν το πάγιο και θεμελιώδες αίτημα εξωτερικής πολιτικής της Αριστεράς; Πόσο εθνικά ανέξοδη  μπορεί να είναι μια εκτίμηση στα ελληνοτουρκικά όταν ο αντιπολιτευόμενος ξεκινά έχοντας ως βασική αρχή της εξωτερικής του πολιτικής την έξοδο από το ΝΑΤΟ από την ΕΕ και την διάλυση κάθε δυτικής συμμαχίας που έχει συνάψει διακρατικά η χώρα; Ειλικρινά, υπό το πρίσμα αυτής της απόλυτης παραδοξότητας, πώς μπορεί να επιτευχθεί εθνική στρατηγική από τη στιγμή που οι διαφορές δεν είναι κάποιες άλλες εκτιμήσεις αλλά απαιτούν πριν από όλα το σβήσιμο της χώρας από το χάρτη;

Στην προκειμένη περίπτωση, το θέμα πλέον σταματά να είναι πολιτικό-ιδεολογικό και γίνεται πραγματολογικό. Σε έναν κόσμο που το βασικό του χαρακτηριστικό, μετά την ναζιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα είναι η ρευστότητα και η αβεβαιότητα, η Ελλάδα καλείται να απεξαρτηθεί από την πλέον ισχυρή και ασφαλή Συμμαχία του πλανήτη αναζητώντας τι; Τον «άνθρωπο», την «ειρήνη», την «σωτηρία της ψυχής της» ή την πολιτική της «σταφίδας», τι ακριβώς;

Διαβάστε επίσης:

Τα γυναικεία δικαιώματα ακόμα στο στόχαστρο

Η Τουρκία παραμένει σημαντική για το ΝΑΤΟ

Να εστιάσουμε στις λύσεις της «επόμενης μέρας»