Μία πολιτικός, πολύ δημοφιλής στο κόμμα της για χρόνια, εκλεγόταν βουλευτής και ευρωβουλευτής επί σειρά ετών.

Στο πέρασμα των βουλευτικών της χρόνων η περιουσία της αυξήθηκε αλματωδώς. Προσφάτως συνελήφθη με την κατηγορία του χρηματισμού. Αντιλαμβάνεστε σε ποια περίπτωση αναφέρομαι. Τα περιουσιακά της στοιχεία ζαλίζουν. Σε χρόνια οικονομικής κρίσης, όταν χιλιάδες άνθρωποι έμειναν άνεργοι, υπέστησαν περικοπές μισθών και συντάξεων, το κοινωνικό κράτος υποχωρούσε σε όλα τα επίπεδα, ενώ το κόστος ζωής τιναζόταν στα ύψη, κάποιοι λειτουργοί του κράτους, που υποτίθεται βρίσκονταν στην υπηρεσία των πολιτών, έφταναν σε εισοδήματα στο ύψος σχεδόν των εφοπλιστών.

Η περίπτωση αυτή δεν είναι η μόνη. Και άλλοι ευρωβουλευτές αυγάτισαν την περιουσία τους. Με απανωτές επανεκλογές, τα χρόνια των παχυλών μισθών και της τρυφηλής ευρωπαϊκής ζωής, τους μετέτρεψαν σε μικρούς μαικήνες της καλοπέρασής τους. Ας δούμε τι συμβαίνει και με τους αιρετούς στη Βουλή ή τους Δήμους. Βλέπει κανείς υποψήφιους δημάρχους ή δημοτικούς συμβούλους να σπαταλούν τεράστια ποσά στις προεκλογικές τους καμπάνιες. Από που προσδοκούν ότι θα τα βγάλουν; Και καλά οι δήμαρχοι, αλλά οι δημοτικοί σύμβουλοι, πως θα “ρεφάρουν” τα λεφτά που ξοδεύουν;

Το ίδιο συμβαίνει και με τους βουλευτές. Βλέπουμε υποψήφιους να σπαταλούν τεράστια ποσά σε φυλλάδια, πληρωμένες καταχωρήσεις στον τύπο, εκλογικά γραφεία, συγκεντρώσεις, ηχητικό εξοπλισμό και ανθρώπους που δουλεύουν για αυτούς, πληρωμένες συνεντεύξεις σε τύπο και λογής site (να αναφέρω από την προσωπική μου εμπειρία ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συνεντεύξεων λογής υποψηφίων σε εφημερίδες-κυρίως του επαρχιακού τύπου- είναι πληρωμένες, ασχέτως αν παρουσιάζονται ως δημοσιογραφική έρευνα ή ρεπορτάζ).

Όταν βλέπω επανειλλημένα τους ίδιους υποψήφιους να παρελαύνουν από τα τηλεοπτικά πάνελ, σε αντίθεση με άλλους συνυποψήφιους της περιφέρειάς τους, μου μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά. Το δε οικονομικό όριο για τον προεκλογικό αγώνα που ορίζει ο νόμος είναι για γέλια, τα περισσότερα εξ’ αυτών των ποσών καταβάλλονται μαύρα, ουδείς μπορεί να ελέγξει την έκταση μιας καμπάνιας, αφήστε που δεν υπάρχει και καμία ελεγκτική αρχή επί της ουσίας.

Από την άλλη ας μη μας ξεγελούν οι “απλές” εμφανίσεις των πολιτικών. Ο Τζον Φέτερμαν, που εκλέχτηκε γερουσιαστής στην Πενσυλβάνια, έβγαινε με τζιν και ένα απλό φουτεράκι, θα νόμιζε κανείς ότι τα ψώνισε από πολυκατάστημα γρήγορης μόδας, όπως ένας απλός εργάτης. Μετά διαβάσαμε ότι για την καμπάνια του είχε συγκεντρώσει πάνω από 400 εκατομμύρια δολάρια. Τα ράσα δεν κάνουν φαίνεται τον παπά. Όταν ήμουν βουλευτής, συνάδελφος από αριστερό κόμμα και επαρχιακή περιφέρεια, έφτανε με το βουλευτικό του volvo, έβγαινε, φορούσε ένα χακί μπουφάν για να φαίνεται και καλά εργάτης, έμπαινε στη Βουλή, εκεί που υπήρχαν κάμερες και όταν αποχωρούσε, πέταγε το μπουφάν στο πίσω κάθισμα, σαν κοστούμι ρόλου, για να νομίζουν οι εργάτες που τον ψήφισαν ότι είναι ένας από αυτούς, ασχέτως αν φορούσε από κάτω κοστούμι των τριών χιλιάδων.

Βαίνουμε ολοταχώς προς μια δημοκρατία των πλουσίων. Είναι απαγορευτικό σήμερα, για έναν εργαζόμενο, ενεργό πολίτη που θέλει να προσφέρει με ανιδιοτέλεια στα κοινά, να πολιτευτεί. Ειδικά αν έχει υποχρεώσεις, οικογένεια ή ευάλωτη εργασία. Θα χρεωκοπήσει οικονομικά, θα εξοντωθεί συναισθηματικά και πολλοί φίλοι του θα τον κοιτούν με μισό μάτι. “Γιατί να μπει στην πολιτική”, θα σκέφτονται, “να αφήσει τη δουλειά του, έτσι για να προσφέρει; Αν είναι δυνατόν, μάλλον να “τα πάρει” θέλει κι αυτός.” Κι άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι αυτός που θέλουν να πιστεύουν ότι είσαι.

Στην Ευρωβουλή έχουμε βουλευτές αιώνια κομματικά στελέχη, γιους πλουσίων επιχειρηματιών, πολιτικούς με τεράστια ακίνητη περιουσία, άλλους που ξόδεψαν υπέρογκα ποσά σε πανελλαδικές προεκλογικές καμπάνιες. Αυτοί τα χρήματα που ξόδεψαν θέλουν να τα πάρουν πίσω και να αυγατίσουν την περιουσία τους. Μόνο πλούσιοι και εύποροι ή στενά κομματικά στελέχη μπορούν πλέον να πολιτεύονται χωρίς πολλές προσωπικές απώλειες. Αλλά αυτό δημιουργεί μια δημοκρατία όπου οι “πατρίκιοι” εκπροσωπούν και οι “πληβείοι” εκπροσωπούνται. Ο κίνδυνος είναι εμφανής. Αν υπάρχει η άποψη, σε πολλούς, ότι οι βουλευτές δεν έχουν σχέση με τα καθημερινά προβλήματα του μέσου πολίτη, πόση σχέση πιστεύετε ότι έχει ένας ευρωβουλευτής, που κολυμπάει στο χρήμα; Μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους πραγματικά ανιδιοτελείς από τους κερδοσκόπους;

Γιατί να μην το γράψουν άλλωστε με τιμιότητα στα φυλλάδιά τους την επόμενη φορά, όπως το έλεγε ο σπουδαίος Frank Zappa σε ένα δίσκο του; We’re only in it for the money, τραγουδούσε εκείνος. Τουλάχιστον μια τέτοια ευθύτητα θα με έβαζε σε σκέψη να πω, μπράβο φίλε που το λες, θα σε ψηφίσω!

Ο Νίκος Ορφανός, είναι ηθοποιός/σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής Δη.Πε.Θε. Ρούμελης

Διαβάστε επίσης:

Χωρίς να πανηγυρίζουμε, οφείλουμε να συνεχίσουμε την παραγωγή έργου

Η βιωσιμότητα των μικρομεσαίων εγγυάται την ενίσχυση της απασχόλησης

«Προστασία (;) του Πολίτη»