Σήμερα το πρωί πληροφορήθηκα την σύλληψη του Πέτρου Τατσόπουλου. Γίνεται λόγος ότι συνελήφθη με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο, έναν νόμο που ο κάθε διαταραγμένος, δικομανής ή μνησίκακος μπορεί να χρησιμοποιήσει για να παραστήσει τον Ροβεσπιέρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά βούληση. Δηλαδή, η ακραία γελοιότητα, η προφανής αχρεία θρησκοκαπηλεία στην περίπτωσή μας,  βρίσκεται όχι μόνο στο απυρόβλητο αλλά καταθέτει και μηνύσεις! Μηνύσεις σκοπιμότητας με πρόθεση, ανύπαρκτες προσωπικότητες να κεντρίσουν το δημόσιο ενδιαφέρον. Η ηλιθιότητα πλέον έχει γίνει εμπορεύσιμο προϊόν.

Προφανώς και έχει δικαίωμα ο μηνυτής να πιστεύει σε θαύματα όσο κι ο μηνυόμενος να στέκεται με σκωπτική διάθεση απέναντι σε ένα θέμα το οποίο ουδόλως τεκμηριώνεται. Από την άλλη, ωστόσο, σκέφτομαι το κατά πόσο είναι επικίνδυνο για την κοινωνία να δημοσιοποιούνται προσωπικές εκτιμήσεις  σε ιατρικά ζητήματα και να επικαλείται κάποιος τον Άγιο Εφραίμ ως θεραπευτή. Και αναρωτιέται κανείς κατά πόσο μπορεί να είναι αντικειμενικά επικίνδυνη ενέργεια  η δημοσιοποίηση  ενός «θαύματος» για τους αφελείς; Αυτή η δημοσιοποίηση δεν  μπορεί να δημιουργήσει επικίνδυνες παρενέργειες  ώστε να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή ασθενών οι οποίοι αντί να στραφούν προς την ιατρική επιστήμη στρέφονται στον Άγιο Εφραίμ, που από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω δεν έχει σπουδάσει την ιατρική…

Ένα άλλο θέμα που αβίαστα προκύπτει είναι αν κληθεί ο μηνυτής στο δικαστήριο να αποδείξει το θαύμα!  Οι όποιοι ευφάνταστοι  ισχυρισμοί του ή η επίκληση της πίστης του είναι δυνατόν να αποτελούν αποδείξεις; Είμαστε σοβαροί άνθρωποι τώρα; Δηλαδή μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι που δεν αποδεικνύεται  και μας τρέχουν στα δικαστήρια για κάτι που αποδεικνύεται και είναι η βάση της επιστήμης η όποια εφαρμόζεται σε όλες τις κοινωνίες του σύγχρονου κόσμου;

Και φυσικά είναι γελοίο να επικαλείσαι ένα θαύμα δημοσίως. Ο ίδιος μπορεί να πιστεύει ελευθέρα ότι επιθυμεί. Εάν εγώ πείσω ένα ηλίθιο ότι με την βοήθεια του άγιου Έφραίμ μπορεί να πετάξει από την μια ταράτσα στην άλλη και το πράξει, δεν θα είμαι υπόλογος; Θα ισχυριστώ το άλλοθι της πίστης μου, της όποιας πίστης, θρησκευτικής ή εξωγήινης;

Κάπου να θέσουμε ένα όριο στη φαιδρότητα και κυρίως να μην γελοιοποιούμε τους νόμους με την κακή χρήση τους. Είναι και άδικο τελικά για την Ορθοδοξία να ταυτίζεται με διαφόρους αυτόκλητους «πιστούς» οι οποίοι, κουτοπόνηροι όντες, επιδίδονται συνειδητά  σε  έναν ιδιοτελή  θρησκευτικό ταλιμπανισμό που πριν από όλα πλήττει το κύρος της Εκκλησίας.  Όπως, και να έχει, και για να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί τώρα, δεν γίνεται στον ψηφιακό κόσμο του 21^ου αιώνα να εκδικάζουμε ζητήματα που μας παραπέμπουν στην καρδιά του μεσαιωνικού βαθέως  σκότους. Κάπου να προστατεύουμε  την κοινωνία από τους γελοίους, από την δικτατορία των ηλιθίων…

Διαβάστε επίσης

 «Ξεζούμισμα» της πρώτης τετραετίας ΣΥΡΙΖΑ και «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»

Ουκρανία, ένας τόπος μαρτυρίου!

Το ΠΑΣΟΚ ως ο αναγκαίος πολιτικός ζωτικός χώρος