Χρειάστηκαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια για να υπάρξει «δικαίωση» των οροθετικών γυναικών που διαπομπεύτηκαν, εξευτελίστηκαν, κατηγορήθηκαν, φυλακίστηκαν και πάει λέγοντας, όταν τα στοιχεία τους δόθηκαν φόρα-παρτίδα στη δημοσιότητα, με το σκεπτικό ότι ήταν ιερόδουλες και μετέδιδαν τον ιό HIV σε πελάτες τους.

Χρειάστηκε να προσφύγουν 11 γυναίκες και να περάσουν δώδεκα χρόνια για έρθει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να πει τα αυτονόητα, ότι δηλαδή παραβιάστηκαν άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο όνομα της της υγειονομικής διάταξης 39α/2012 για τον «περιορισμό της διάδοσης λοιμωδών νοσημάτων», ειδικής έμπνευσης του Ανδρέα Λοβέρδου, έξι μέρες πριν από τις εκλογές του Μαΐου 2012.

Οι γυναίκες αυτές – για μερικούς δεν είναι καν άνθρωποι επειδή ήταν ιερόδουλες – βρέθηκαν αντιμέτωπες με τις αστυνομικές δυνάμεις, τις εξαναγκαστικές εξετάσεις αίματος, τα κελιά της φυλακής και την πλήρη διαπόμπευσή τους, όταν είδαν τα προσωπικά στοιχεία και τις φωτογραφίες τους σε όλα τα ΜΜΕ.

Οι πελάτες τους, όχι.

Οι γυναίκες αυτές εξετάστηκαν καταναγκαστικά χωρίς να έχουν ερωτηθεί, χωρίς, όπως αποφάνθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, να έχει κανείς το δικαίωμα να προχωρήσει σ΄αυτές τις εξετάσεις, είτε από γιατρούς είτε από αστυνομικούς, απορρίπτοντας τις αιτιάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

Οι πελάτες τους, όχι.

Τα στοιχεία των γυναικών αυτών αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα της αστυνομίας και στη συνέχεια εμφανίστηκαν σε όλα τα ΜΜΕ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις οικογένειες και τους οικείους τους.

Των πελατών τους, όχι.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε ομόφωνα ότι η Ελλάδα οφείλει αποζημίωση 70.000 ευρώ για ηθική βλάβη σε όσες έχουν «απομείνει», καθώς 4 από τις προσφεύγουσες δε ζουν πια.

Αν και πολλές από τις γυναίκες αυτές δεν ήξεραν ότι ήταν φορείς του HIV, κατηγορήθηκαν ότι μετέδιδαν εν γνώσει τους τον ιό (που δε γνώριζαν ότι ήταν φορείς του) και επομένως τέθηκε θέμα «σκοπούμενης σωματικής βλάβης».

Πώς γίνεται να υπάρχει «σκοπούμενη σωματική βλάβη» όταν δεν γνώριζαν ότι είναι φορείς, μόνο το ελληνικό δικαστικό σύστημα ξέρει.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος αποφάνθηκε για τις γυναίκες αυτές ότι «πρόκειται για θέμα βαρύτατης αμέλειας, η οποία συνορεύει απόλυτα με τη γαϊδουριά».

Κάποιοι θα έλεγαν ότι η πραγματική γαϊδουριά είναι ότι επί δώδεκα χρόνια δεν υπήρξε ούτε μία συγγνώμη προς αυτές τις γυναίκες και τις οικογένειές τους, παρά (και) το γεγονός ότι αθωώθηκαν στα ελληνικά δικαστήρια.

Και ότι η χρηματική αποζημίωση δώδεκα χρόνια μετά δεν αναιρεί τη γαϊδουριά.

Το αν νιώθουν δικαιωμένες ή όχι μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου, μόνο οι ίδιες δικαιούνται να το πουν.

Τη συγγνώμη όμως, υποχρεούνται να την πουν όσοι τις σταύρωσαν…

Διαβάστε επίσης:

Τι πραγματικά θα δώσουμε για να πάρουμε τα F-35;

Ο πραγματικός κίνδυνος είναι η ακρίβεια

Το πανεπιστημιακό κίνημα και τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια»