Η περίπτωση με τις εξέχουσες μετριότητες είναι γνωστή. Έχουμε περάσει πολλά, μα πάρα πολλά την τελευταία δεκαπενταετία για να επαναλαμβάνουμε κλασικά λάθη. Δεν ψηφίζουμε ποτέ για να διώξουμε κάποιον αλλά για να επιλέξουμε κάποιον. Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για να γίνει αντιληπτό αυτό από το εκλογικό σώμα; Δεν ψηφίζουμε κάποιον επειδή δεν μας αρέσει κάποιος άλλος…   

Και να που οι εκπλήξεις έχουν γίνει κανόνας σε αυτήν την όμορφη πόλη και οι προοδευτικές δυνάμεις, αυτές που μόλις πριν μερικούς μήνες κατατροπώθηκαν για πολλοστή φορά, βρήκαν τον τρόπο τους να συνεχίσουν να προσφέρουν στην πρωτεύουσα.

Η πρώτη ενέργεια επί τη λήψη των καθηκόντων του εκλεκτού των Αθηναίων ήταν να καλωσορίσει τη νέα χρονιά με τις παλαιστινιακές σημαίες να ανεμίζουν στο Σύνταγμα στην παρ ολίγον ελεύθερη πλατεία Λένιν. Με την ευκαιρία, δεν το σκέπτεται ο αξιότιμος δήμαρχος των συλλογικοτήτων τώρα που ξεκινά δυναμικά, να αλλάξει και το όνομα της πλατείας; Εναλλακτικά προτείνονται το Πλατεία Λένιν, το Πλατεία Παύλος Φύσσας ή το πλατεία Παλαιστίνης.

Στη συνέχεια, ο οικολόγος δήμαρχος δεν προχωρά στην πεζοδρόμηση της Βασιλίσσης Όλγας γιατί καμιά πεζοδρόμηση δεν συμβάλει στην ανάπτυξη της οικολογικής συνείδησης όπως για παράδειγμα οι καταλήψεις τις οποίες στηρίζει ο νεοεκλεγείς Δήμαρχος των συλλογικοτήτων και των αλληλέγγυων. Υποθέτω οι τα κενά κτίσματα του Δήμου μπορούν να αποδοθούν πλέον ελεύθερα στις δημιουργικές αυτές κοινωνικές ομάδες προς αξιοποίηση. Και μετά ήρθε ο Λόφος του Στρέφη, αυτό το διαμάντι του κέντρου των Αθηνών που καταυγάζει από καθαριότητα και είναι παραδομένο στους πολίτες που ελεύθεροι κάνουν την βόλτα τους και αθλούνται μέσα σε ένα ειρηνικό και ασφαλές περιβάλλον με τις χαρούμενες μάνουλες να σέρνουν ανέμελα τα καροτσάκια με τα κοκκινομάγουλα μωράκια τους.   

Δεκαετίες τώρα ο λόφος είναι άβατο κατά τα πρότυπα του Άγιου Όρους. Εισέρχονται και εξέρχονται ελευθέρα μόνο συλλογικότητες διάφορων φυλών και εθνικοτήτων, αναρχομπάχαλοι, καταληψίες, ναρκέμποροι και ναρκομανείς, όλοι μια κοινότητα ειρηνική όπου βασιλεύει η αλληλεγγύη και η αυτοδιαχείριση των προϊόντων! Δίπλα, οι ευτυχείς κάτοικοι απολαμβάνουν όλα τα προνόμια μιας …ευτυχούς συμβίωσης!  Ευτυχώς που σώθηκε η Ακρόπολη των Εξαρχείων όπου οι συλλογικότητες και οι αλληλέγγυοι κατοχύρωσαν το δικό τους Δουκάτο!

Διαβάστε επίσης:

Ο κυνισμός στην Υγεία

Γάμος ομοφύλων, Αριστερά και Εκκλησία

Τρακτέρ, επιστολές και… ψίχουλα